Na północy bez zmian

Amisia gotowa do drogi. :)

Uprzejmie donoszę, że nic się nie zmieniło. Morze nieustannie faluje i szumi, a wieczorami pokornie przyjmuje topiące się w nim słońce, dając darmowy spektakl i obdarowując nim równo każdego, kto tylko chce. Spektakl każdego dnia inny, niepowtarzalny. Gdy płonące niebo styka się z wodą, ma się wrażenie, że można zajrzeć w wieczność. Jakże małe wydają się przy tym majestacie nasze troski, jakże lichy nasz pobyt na ziemi. Ta para oczu wpatrzona w topiącą się w wodzie świetlistą kulę – jakże nieważna. Odbieram to jako przywilej - móc oglądać, sycić się kolorami, paść oczy rozkładem światła na stalowej wodzie i rozmazanych na niebie chmurach. Jaka szkoda, że nie umiem tego uczucia zachować na dłużej. Ledwo odwrócę wzrok, a już znowu jestem w swoim świecie zamartwiania się o zdrowie, uczucia, pracę, pieniądze, koty, remonty, tycie... W świecie miliona innych powodów do trosk.

Pewnie już samo oderwanie się choć na chwilę od tych spraw to sukces.

Cóż jeszcze? Potwierdzam, że nigdzie tak dobrze nie smakuje ryba jak nad Bałtykiem. Nie może się równać z niczym tutejszy dorsz w chrupiącej panierce. Najlepsza restauracja świata ze swoją wytworną zastawą nie przebije podanej na papierowej tacce flądry z frytkami. Nie ma nic lepszego niż gofr z jagodami na zakończenie nadmorskiej uczty.

A wcześniej przekąska plażowa, którą niosą młodzi, spaleni słońcem chłopcy wykrzykując przez zachrypnięte gardła: Gotowana kukurydza! Smażony popcorn! Orzeszki w karmelu! Tutejszy folklor, tutejsza kolorystyka – jakże miła.

A grajdołki? Czy są na świecie plaże, które wyglądają jak nasze? Każda rodzina niesie ze sobą parawan, każda okopuje się w swoich granicach, tworzy własne miejsce, swój kawałek świata, własne plażowe „m”. Do parawanów doszły specjalne plażowe namioty i plaża wygląda jak jeden wielki camping.

W tym roku woda w Bałtyku jest cudownie ciepła. Pieści stopy kojącym dotykiem, daje oddech rozgrzanemu ciału. Jest boska. Brakuje fal. Zazwyczaj w dzień morze jest jak jezioro, spokojne i płaskie, dopiero wieczorem wraz z zachodem słońca zaczyna szaleć, pluć spienionymi falami, zacierać ślady stóp wieczornych spacerowiczów, moczyć im buty. Taką pogodę lubię najbardziej, po takim spacerze, kiedy wiatr wytarga mi włosy, wiem, że żyję.

Ten tydzień dłużył mi się. Nie umiałam się nim w pełni cieszyć. Za dużo spraw zostało w domu, za dużo niepokoju. Jednak dwa dni i jeden poranek były inne. Wyjątkowe. Świąteczne. Kto czytał wcześniej, ten wie, o czym mówię. Kto nie czytał, już jutro się dowie.

A tak w ogóle to DZIEŃ DOBRY, witajcie po przerwie! :)