Dzień trzeci - 12 czerwca 2013 - środa (część 1)

Jedziemy na półwysep Dingle - najbardziej na północ wysunięty pazur irlandzkiej niedźwiedziej łapy, która stanowi południowo-zachodni kraniec wyspy. Jednocześnie kraniec tego półwyspu, z odrzuconą na kilka kilometrów w głąb Atlantyku wyspą Great Blasket, jest najbardziej na zachód wysuniętym skrawkiem Europy. 

Lewa strona jezdni dla auta oraz prawa strona kabiny dla kierowcy stają się coraz bardziej naturalnymi pozycjami. Tylko ta zmiana biegów lewą ręką... Dla tej czynności procedury jeszcze się nie przemieściły między półkulami mózgowymi.

Pogoda piękna. To znaczy nie pada, wiatr nie urywa głowy, a słońce nieśmiało daje znać o swojej obecności, tkwiąc gdzieś wysoko, w uścisku chmur. 

Pierwszy przystanek wyznaczamy sobie przy mierzei Inch (po polsku - cal). Mierzeja, odchodząca od brzegu półwyspu niemal prostopadle, szczyci się najszerszą i najdłuższą (5 km) piaszczystą plażą w okolicy. 

Trafiliśmy na nią akurat w czasie odpływu, co spotęgowało jeszcze wrażenie wielkości. Z minimalnym, właściwie niezauważalnym spadkiem schodząc do morza, ukazała się nam niczym potężna płyta lotniska zabarwiona na złoty kolor piasku. Fale spokojnego w tej chwili oceanu rozbijały się o płaski brzeg bardzo daleko od nas, docierając do naszych uszu stłumionym przez odległość miarowym szumem. 

Gdy podeszliśmy bliżej linii brzegowej, plaża zmoczona wciąż wycofującą się wskutek odpływu wodą zmieniła się w taflę niekończącego się lustra, które smugami powstałymi z różnego nasączenia wodą odbijało sylwetki spacerujących turystów. Bajeczny lustrzany grzebień ginący gdzieś w głębi pięciokilometrowej długości mierzei wraz z odbijanymi barwami przechodzącymi z żółci, błękitu i zieleni pierwszego planu aż do poszarzałych fioletów u horyzontu. 

Jaki jest sens, jakie znaczenie tego zachwytu, który rodzi się w mojej głowie przy spotkaniu z takim jak ten na mierzei Inch spektaklem piękna? Racjonalnie rzecz biorąc, mamy do czynienia z grą minerałów plaży, słonej wody, wieloodbicia światła słonecznego oraz subtelnej zasłony atmosfery, niezauważalnej w bliskości, ale zmieniających barwy i ostrość wraz z głębią planu. Co tu jest przyczyną, a co skutkiem? Czy piękno zjawisk tego świata jest obiektywne i uniwersalne, niezależne od obserwatora? Czy też to tylko mój mózg tworzy kanony piękna i estetyczną wrażliwość, która w zderzeniu z obrazem, będącym samym w sobie estetycznie neutralnym i obojętnym tworem, daje mi radość bycia tu i teraz? Czuję, że nie ma odpowiedzi na te pytania. Że są to dylematy typu: czy można rozdzielić ciało od ducha. Czuję, że choćby w mojej obecności dziesiątki autorytetów naukowych, religijnych, moralnych i filozoficznych darły swoje szaty na strzępy w obronie którejkolwiek z tez o obiektywizmie czy też subiektywizmie piękna, to i tak pozostanę na zawsze w tym nierozstrzygniętym egzystencjalnym rozerwaniu. Pozostaje mi więc tylko cieszyć się z tego, że dane mi jest się cieszyć. Zachwycać się tym, że umiem się zachwycać. I kochać to, że mogę kochać. Niezależnie od jakiejkolwiek przyczyny i celu. Niezależnie od transcendencji i eschatologii.

Korzystając z mojej zadumy, słońce wraz z błękitnym niebem śmielej wdarło się między jaśniejsze z każdą chwilą chmury. Ponieważ mieszkańcy wysp i wybrzeży mają powiedzenie "Jeśli nie podoba ci się pogoda, poczekaj pięć minut", to odwróciliśmy jego porządek i uzyskaliśmy taki rezultat: jeśli podoba ci się pogoda, to zasuwaj, bo masz jakieś pięć minut!

Ruszyliśmy więc żwawo w kierunku końca mierzei.

Niestety z Gosią nie da się żwawo... A to muszelka, którą trzeba podnieść, przedmuchać, ocenić i, niezależnie od oceny, zapakować do kieszeni, a to patyczek, który trzeba... (patrz wyżej). Ooo, a tu robaczek! Nie, to fragment jakiejś sieci rybackiej czy coś... Przy wydmie usiadł ptaszek, który tak sympatycznie na nas patrzy. A tu słone ślady po cofających się falach odpływu, ułożone niczym poziomice na mapie hipsometrycznej... A temu wszystkiemu trzeba jeszcze zrobić stopięćdziesiątosiemtysięcyzdjęćnaminutę! Wniosek jest jeden: w głowie Gosi nie występują żadne dylematy egzystencjalne - tam jest sam czysty, niezmącony zachwyt!

Posuwając się w tempie gosiozachwytu, doszliśmy na koniec mierzei w jakieś dwie godziny, kompletnie wykończeni. Pięć minut pogody, która się podoba, dawno minęło, a tej, która się podobać nie ma prawa, chyba stanął zegarek. Od ciągłego schylania po cuda natury bolały nas kręgosłupy i podnoszące je do pionu mięśnie. Pozostało nam te 5 km drogi powrotnej. Fajna, a jednocześnie trochę przerażająca była nasza samotność na końcu cypla. Nikt tu nie docierał. Nawet samochodami, którymi wjazd na plażę Inch jest dozwolony. Dobra wiadomość była taka, że Gosia miała kieszenie wypchane już do granic, więc kazała mi zbierać do rąk te różne skarby, a ja udawałem, że ręce mam pełne. Poszliśmy w związku z tym szybkim marszem w kierunku parkingu i dotarliśmy tam nieżywi po godzinie. Kiedy wsiadaliśmy do toyotki, lało niemiłosiernie. W aucie rzuciliśmy się na kanapki, a potem na fotele z opuszczonymi oparciami. Ulewa o dużych, ciężkich kroplach łoskotała usypiająco po dachu i szybach i wkrótce mój zegarek też stanął, tzn. urwał mi się film...

Drzemka, wsparta drugim śniadaniem, była jak stacja dokująca dla samochodu napędzanego silnikiem elektrycznym. Baterie naszych organizmów ożyły, deszcz zmienił krople na kapuśniak, więc postanowiliśmy wyjść z naszej toyotowej gawry do pobliskiej kawiarni na kawę i ciacho. Stamtąd w bezpiecznie suchych warunkach pokontemplowaliśmy zalaną deszczem plażę i popodziwialiśmy młodych adeptów surfingu odzianych w pianki, pląsających w akrobatycznym tańcu ze spokojnymi i miarowymi falami oceanu.

Po niedługim czasie jechaliśmy w kierunku zachodnim do przystanku numer dwa - zamku Minard...

Cdn.

Autorem tekstu jest MójCiOn. Są to wspomnienia z naszego pobytu w Irlandii, który miał miejsce w zeszłym tygodniu - to info dla tych, którzy życzą mi wciąż miłego pobytu. :)

Tu widać trasę naszego spaceru wzdłuż tej pięknej plaży. 

Link to mapy: plaża Inch.