Goplanka Powsinoganka

Kto ciekawy, co u Goplanki Wrocławianki? Zapraszam! 

Goplanka jest kolejnym kotem wyciągniętym ze schroniska, który swoją radością stukrotne wynagradza nam ten czyn. Nie jest z nią wprawdzie tak, jak sobie założyłam, bo po Wielkim Wyzwaniu, czyli Wiśce, chciałam mieć kotka zdrowego i niekłopotliwego, takiego, co natychmiast znajdzie dom, zanim znowu zdążę się do niego przywiązać. Wybrałam czarnuszkę (która okazała się czekoladowa), bo przecież czarne koty mają wielu wielbicieli. Liczyłam, że pójdzie jak z płatka.

Nie ma jednak tak lekko. Goplanka jest dzikusem. Nadal nie pozwala się dotykać, za wyjątkiem dwóch sytuacji: podczas jedzenia, bo apetycik to ona ma nienasycony, no i podczas rytuału zabawy na łóżku. Wtedy można ją w końcu wygłaskać i wypieścić za wszystkie czasy, choć trzeba tę miłą czynność przerywać na bawienie się z nią wędką, co uwielbia. 

Pamiętam, że tak samo było z Wisią. Goplanka jednak różni się czymś wyjątkowym; robi baranka. Wystarczy przybliżyć głowę do jej głowy, a zaczyna w nią trykać, ociera się i tuli, aż zazwyczaj tak mnie tym rozśmiesza, że śmieję się w głos. 

Z moimi rezydentami nie utrzymuje prawie żadnych stosunków. Nie widziałam zabawy z Amisią, a tym bardziej z Kajtkiem - są jej  raczej obojętne, a ona im wroga. Amisia potrafi na nią warczeć, a Kajtek chciał spuścić biednej kocie niejedno już manto. Dobrze, że jest taki powolny i ciężki, to nie miał szans jej dogonić.

Nadszedł czas, gdy zaczęliśmy otwierać drzwi na taras i pojawił się problem, czy nasz słynny antypowsinoga płot zdoła powstrzymać Goplankę od pójścia w długą.

Pierwszą próbę podjęliśmy, kiedy sadziłam pelargonie. Kiedyś nie cierpiałam tych kwiatów, teraz jednak wzorem Mamy i Babci sama je co roku sadzę w skrzynkach przed domem. W tym roku zdecydowałam się na mocno czerwone. Rufi dzielnie mi pomagał.

Na wszelki wypadek MójCiOn porobił w ogrodzie dodatkowe zabezpieczenia. Na tarasie, aby nie mogła skoczyć do sąsiada, zrobił taką chybotliwą barierkę, która swoim brakiem stabilności powinna skutecznie kota odstraszać, a na drzewie - kołnierz zabezpieczający przed wspinaniem się i skoczeniem za płot z gałęzi. Ja wiem, że pewnie stukacie się w czoło, że tyle zachodu, aby kot nie wyszedł za płot, ale baliśmy się, że konstrukcja naszego płotu (specjalnie pomyślana w tym celu) uniemożliwi jej wejście z powrotem, że jeśli np. skoczy z tarasu, to nie będzie mogła po prostu wrócić, bo nie zmieści się pomiędzy prętami.

Mała wyszła z domu chętnie. Kayron był z tego powodu bardzo niezadowolony, bo ogród był do tej pory jego enklawą, gdzie żadna przybłęda mu nie łaziła, a tym razem... klops. Przybłęda łazi po jego terenie!

Goplanka zwiedziła wszystkie kąty, wcale nie zadowalając się tym, co ma,

a mocno rozglądając się do góry i na boki z wyraźnym zamiarem pryśnięcia, po czym...

w następnej sekundzie już jej nie było! Gdzieś za płotem śmignął mi jej ogon. MójCiOn rzucił się ją łapać, co jest zadaniem bez szans, skoro nie daje się dotknąć, ale po pół godzinie szukania po ogrodach i na osiedlu udało mu się jakimś cudem znaleźć i zagonić ją do ogrodu przez otwartą furtkę.

Całej akcji przyglądał się niewzruszony Książę. :-)

Na zdjęciu po prawej widać, jak wygląda powsinoga zmoczona przez deszcz.

Drugie wyjście na dwór przebiegło podobnie. Goplanka po krótkim obchodzie ogródka wylądowała na szczycie sosny, zbiegła z niej, a po chwili już była za płotem! Okazało się na szczęście, że ona umie po prostu przejść między prętami. Skoro umie tak wyjść, to umie też tamtędy wejść. Płot był zaprojektowany przeze mnie na maine coony, a to są wielkie koty. Oba moje kloce, Kajtek i Amiśka, ważą około 9 kg. Taka chudzinka jak nasza czekoladka radzi sobie, choć trzeba przyznać, że nie bez trudu. Jeśli przytyje, wycieczki się skończą...

Myślę, że już nadszedł czas, aby zacząć szukać małej domku. Ona zanosi się na taką kotkę, której zaufanie trzeba będzie zdobywać długo, może miesiącami. Mała garnie się do człowieka, towarzyszy nam we wszystkich czynnościach, leży obok, obserwuje, chodzi krok w krok. Jest jeszcze tylko płochliwa i nieufna. Fajnie, gdyby trafiła się jej osoba, która może poczekać, która ma cierpliwość i chęć uszczęśliwienia tego miłego zwierzątka. Koteczka już sporo w życiu przeszła.
Goplanka nie potrzebuje kociego towarzystwa, jest raczej samowystarczalna, choć oczywiście drugi kot nie zaszkodzi. Myślę, że dobrze, aby mogła wychodzić na dwór. Mile widziany byłby pies jako towarzysz. Marzę głośno, bo wierzę, że i tym razem moje marzenia się spełnią...

Za parę dni, po szczepieniach i odrobaczeniach, dam ogłoszenie.

Niedługo opowiem Wam też o innej przygodzie Goplanki Powsinoganki, żeby było co czytać przy porannej kawce. :-)