One dwie, a nawet trzy...

Wisienka będzie u nas jeszcze tylko niecały tydzień. 

Nowi państwo wraz z Vi nie mogą się już pewnie doczekać, kiedy stanie się ona częścią ich rodzinki. 

Jak my to przeżyjemy, tego nie wiem.
Wisia jest najcudowniejszym kotem, jakiego mieliśmy przyjemność gościć u siebie.
Jest przemiła, towarzyska, odważna, ciekawska i wciąż bardzo lubi się bawić.
Posiada też wspaniałą cechę - gadatliwość.
Wypiękniała niemal nie do poznania.
Biel jej futerka jest śnieżna, a czerń focza.
Pachnie czystością, a tulenie się do niej to wielka przyjemność.
Jest zdrowa, apetycznie krąglutka, taki Pączuszek.
Moją największą radością jest fakt, że chore oczko najwyraźniej dochodzi do siebie,
bowiem notujemy całe dni bez łzawienia.
Myślę, że zakrapianie trzeba będzie kontynuować,
ale widzę szansę na jego całkowite wyleczenie.
Moją porażką jest fakt, że nie udało mi się nauczyć jej obcinania pazurków.
Mam nadzieję, że nowemu personelowi się to uda.
MójCiOn jest absolutnie zakochany w koteczce, zresztą nie sposób jej nie kochać.
To ostatnie dni Wiśki u nas.
Nowy pan przywiózł jej już jakiś czas temu karmę (bardzo dobrą), którą będzie karmiona, żeby brzuszek kotki przyzwyczaił się do niej i żeby nie miała kłopotów w nowym domku.
Gdybyśmy nie byli tak bardzo pewni, że docelowa rodzina Panienki Wisienki jest idealna,
chyba byśmy jej nie oddali...

Stosunki pomiędzy wszystkimi czterema kotami układają się bardzo ciekawie.
Na szczycie piramidy rządzenia stoi Książę Kayron, który równo wszystkie kotki goni i ofukuje.
Potem jest Amisia, z niecierpliwością znosząca zaczepki Wiśki.
Ta ostatnia obrywa po głowie, czym wydaje się wcale nie przejmować.
Najwyraźniej w rewanżu Wisia odgrywa się na czarnej,
która chodzi za nią jak cień, próbując wkraść się w jej łaski.

Czarnulka wciąż jest bezimienna, bo próbuję się dowiedzieć, kim ona jest, jakie imię do niej pasuje,
a ona na razie pilnie strzeże tej tajemnicy. To dzikuska. Nie jest jej łatwo zaufać ludziom.
Pierwsze kontakty z naszymi rękami nastąpiły podczas jedzenia:

oraz, po paru dniach, podczas drzemki:

Jak na razie to najbardziej pasuje do niej imię Cień,
bo przemyka po domu bezszelestnie, pilnie obserwując wszystko, co się wokół niej dzieje.

Królowa Ciotka też lubi sobie poobserwować. :)

Ostatnie dni zdają się przełomowe dla czarnuszki.
Nastąpiło z jej strony wiele "przełamań".

Pierwszy raz goniła za myszką na sznurku, pierwszy raz wskoczyła na łóżko,
pierwszy raz dała się pogłaskać.

Dzisiaj przechodziła już samą siebie, w zabawie zakasowała nawet Wisiulkę.
Widać gołym okiem, jak chęć bycia szczęśliwą czai się u niej tuż pod powierzchnią strachu
i za chwilę eksploduje, robiąc z niej kolejnego wesołego i zabawowego kota.

To kwestia dni.

Przyznam się jednak do brzydkiej myśli: ja jeszcze jej nie kocham...
Kocham Wisię. :)
Nowych państwa Wisi pragnę uspokoić.
Muszę trochę opłakać rozstanie z tą ważną dla mnie koteczką,
ale nie mam żadnych wątpliwości co do słuszności tego kroku i jestem im wdzięczna,
że zdecydowali się zapewnić jej dom.
To po prostu nie jest łatwe.
Mam już jednak, na szczęście, trochę doświadczenia.
Pamiętam, że kiedy oddawaliśmy Szuwarka/Gacka Kasi, czuliśmy się oboje z MójCiOnem jak zdrajcy. Wcale się nawet do siebie nie odzywaliśmy, każde zamknięte w swojej żałobie.
A on? On po przyjeździe do Kasi zaraz się bawił, tulił do niej, a potem wspaniale zaadaptował w nowym domu, wkrótce zaprzyjaźnił z Samem i Luckiem. Teraz patrzenie na ich wspólną komitywę jest dla mnie czystą radością, a w moim domu zrobiło się miejsce dla kolejnego biedaka.

Na deser dla tych, co lubią, filmik.
To kompilacja kilku scen z ostatnich dni, a dwie ostatnie są z wczoraj.
Miłego oglądania!