MojaCiOna

Niedawno pisałam o moim spotkaniu z Opakowaną. Dziś pozostanę w tym temacie. Poznawanie ludzi w realu to nie wszystkie plusy związane z prowadzeniem przeze mnie bloga.

Pamiętacie czytanki z elementarza z pierwszej klasy? Ala ma kota - te klimaty. 

Ja tam Ali nie zazdroszczę. Ja mam Jolę!

Jolę mam dzięki blogowi. Poprosiłam któregoś dnia moją ulubioną komentatorkę o napisanie na mój mejl i od tego czasu zaiskrzyło. Było to 26.07.2012. Od tej pory rozszalała się nasza korespondencja. Jak obliczyłam, piszemy do siebie statystycznie 10 i pół mejla dziennie! Jak ja lubię w takich przypadkach statystykę!

Większość z tych mejli to jedno, dwa zdania, i to dobrze, bo więcej przy swoich obowiązkach nie dałybyśmy rady.

Pierwsze zdjęcie mające mi przybliżyć... fizjonomię mojej nowej koleżanki.
Kobieta z liściem. :) 

"Zgadnij, która to ja."
Zgadłam. :)

Amazonka Jolanta na swoim rumaku.

To jest coś, co kocha ta dziewczyna. 

Widać to, prawda?

Zdarzają się jednak listy dłuższe, jak choćby takie perełki:

Kurczę, zrobiłam majonez. Pierwszy raz w życiu. I nawet się nie zwarzył. Tyle że jest gorzkawy. Według przepisu Konwalii w kuchni dodałam olej słonecznikowy, ale tak bardzo chciałam, żeby był dobry ten majonez, że wybrałam jakiś drogaśny olej tłoczony na zimno. I może to jego... zasługa. :] 

Coś mi się ostatnio nie klei w życiu, he, he. W piątek po pracy wsiadłam do samochodu, a ten nie chciał zapalić. Próbowałam przez chwilę, mocowałam się z kluczykiem i pedałem gazu, pompowałam paliwo (bo tak ponoć dobrze jest zrobić), gdyż przypomniałam sobie, że kiedy mam mało paliwa w zbiorniku, to samochodzik mój lubi się zbuntować. Ale zwątpiłam, bo rano nawet nie świeciła się lampka rezerwy. Hm. No to pomyślałam, że trzeba ruszyć tyłek i zawołać któregoś z pozostałych jeszcze w redakcji facetów. 

Niestety koledzy z pokoju już się porozjeżdżali, a pozostałych znam mało i czułam się trochę onieśmielona. Na tyle, że wolałam zaczepić przechodzącego właśnie w pobliżu parkingu obcego mężczyznę. Poprosiłam go, żeby mi pomógł popchnąć samochód, może coś mi doradzi, no, wiadomo - facet to facet, samochód jest mu mniej obcy niż statystycznej (czytaj: przeciętnej) białogłowie. No więc gość mnie poinstruował, co mam kiedy wdusić, co puścić, co przekręcić, poradził otworzyć szybę, żebyśmy się słyszeli i poszedł na tyły autka. Szyba od strony kierowcy od ponad roku jest zaszpuntowana na stałe, gdyż nie mogę dokupić uszkodzonego regulatora-podnośnika elektrycznego, otworzyłam więc tę od strony pasażera. Przez jakieś pięć do dziesięciu minut się siłowaliśmy z upartym samochodem, aż w końcu człowiek powiedział, że on obstawia, że to przez ten brak, a właściwie niski poziom, paliwa. Doradził mi, żebym kupiła i dolała. Sam już musiał lecieć, bo zbliżała się szósta, a on miał coś do załatwienia w banku. 

Zostawiłam samochód w dość dziwacznym ustawieniu na parkingu, czyli niemal na środku przejazdu, ale było już tak późno i pusto, że nie mógł nikomu zawadzać. Zawróciłam do firmy, rozpytałam się, czy ktoś nie ma kanisterka - oczywiście nikt nie miał. Nie tracąc już więcej czasu, pomaszerowałam na najbliższą stację paliw, czyli nomen omen na Bliską. :) Jakieś pół kilometra. Tam niestety okazało się, że nie ma w sprzedaży kanistrów. Musiałam wyglądać na załamaną, bo sprzedawca szybko podpowiedział mi, że już dziś jedna kobietka pytała o kanister i doradził jej znajdujący się kilkaset metrów dalej sklepik motoryzacyjny. No to poleciałam tam natychmiast, po pierwsze, mając nadzieję, że jest jeszcze czynny, a po drugie, że tamta nie kupiła akurat ostatniego zbiorniczka. Uff! Sklep był otwarty, pan bardzo sympatyczny, zażartował, że nie jestem pierwsza do kanistrów, ale szczęśliwie jeszcze i dla mnie posiada egzemplarz. Matko, jaka radość! 

Popędziłam po paliwko, nalałam do pojemnika, nawet zapłaciłam, choć, przyznaję, że miałam dziwny odruch odejścia od dystrybutora. Bo jak to tak? Bez samochodu, jakoś dziwacznie, inaczej, nienaturalnie. Naprawdę o mało nie poszłam. Jednak opamiętawszy się w porę, uregulowałam należność i przemierzając dzielące mnie od parkingu 500 metrów, zaklinałam rzeczywistość, mantrując: oby tylko to było to, oby tylko zadziałało! Otworzyłam samochód, odkręciłam korek wlewu paliwa, dolałam, pozakręcałam, zapakowałam klamoty do bagażnika, zasiadłam i... zamarłam. 

Zostawiłam samochód z otwartą do połowy szybą pasażera! Nawet panelu radia nie zdjęłam, torba z duperelkami na siedzeniu z przodu, różne jakieś przedmioty na siedzeniu z tyłu, no po prostu zaproszenie... do poczęstunku. Ale co tam! Że wszystko leżało nienaruszone, to już tylko tym się znów przejmowałam, czy auto odpali. Odpaliło. Mateńko, jakie szczęście! Czułam się jak księżniczka w karecie zaprzężonej w szóstkę koni. Albo jak krezuska w porszaku. Albo jak... goopi, co ma zawsze szczęście. :)  
Ale chyba nie do majonezu... :]

Leśna, Pudels i Igor na energetycznym spacerze.

Szalone!

Śliwka koszykowa. Pyszna odmiana!

Leśna na łóżku. Z lasu na salony i do sypialni! Szczęściara. 

Jola rozwesela mój dzień, przysyłając mi obrazki ze swojej codzienności. One dziś umilają ten wpis.

Mietek zimowy. 

Śliwka w... misce. 

Śliwka (najwyraźniej jest ulubienicą Joli) jako asystentka przy oglądaniu mojego filmiku. 

Jakie śliczne!

JolkaM pełni też na moim blogu ważną funkcję. Jest moją prywatną korektorką! Okazuje się bowiem, że moja gramatyka woła o pomstę do nieba! Jeśli ktoś chce poznać prawdziwe oblicze mojej interpunkcyjnej wiedzy, to ma okazję to zrobić zaraz po ósmej. Niedługo potem w magiczny sposób, za sprawą pewnej uroczej czarodziejki, zostają zrobione porządki i mój blog może startować w konkursie na czystość mowy polskiej. Jestem jej za to bardzo wdzięczna!

Fryzura porzepowa. Fryzjerka: JolkaM.

Prezent od mojej przyjaciółki: zakładka do książki z rysunkiem Andrzeja Tylkowskiego.

Kolejny prezent. Ogrzewająca ręce sówka. Obie nie przypuszczałyśmy, że użyję jej pierwszy raz na cmentarzu...
Bardzo ją lubiłam zimą. Zawsze miałam przy sobie, gotową do ogrzania mi dłoni, które wciąż mi marzną. 

Ostatnie zdjęcie. Śliczny portret rodzinny. :)

Przypominam posty, które zawdzięczam Joli: historia Leśnej, komiks z udziałem Baksia, spacer z psiakami, chwalipięta.
W spisie u Amisi znajdziecie Ją pod nr. 43.

O! Nieprzyzwoite żóby! Ona mnie deprawuje! ;)

Fajnie jest mieć blog, a jeszcze fajniej mieć taką cudowną przyjaciółkę. :)

Nie wszyscy mają Jolę. Mam ją ja!