WW - część 1

Wróciłam i znowu będę pisać o kotach! 

Zaczęło się - zgrzytną pewnie zębami niektórzy, ale może inni poczytają z przyjemnością. 

Chcę tu prowadzić swoistą kronikę koteczki, która nosi na razie robocze imię Wielkie Wyzwanie, w skrócie WW. Jej przeszłość jest smutna. Co najmniej. Ta koteczka rok spędziła w schronisku, z czego większość czasu w klatce. Pisałam już o tym. Wzięliśmy ją ze schroniska w niedzielę, MójCiOn wyciągnął ją w domu z transportera, mała trzęsła się jak osika i od razu dała dyla pod łóżko, gdzie spędzała cały czas. Nie było z nią jednak dobrze zdrowotnie. 

W schronisku, mimo moich protestów i zapewnień, że sama się wszystkim po kolei zajmę, została zaszczepiona przeciw wściekliźnie, przeciw chorobom zakaźnym (nie wiem dokładnie na co), odrobaczona i odpchlona jakimś strasznie śmierdzącym preparatem. 

Byłam pewna, że to odchoruje. Kot w stresie, który dostaje taką dawkę "atrakcji", musi ponieść konsekwencje. Moja wetka mówi, że powinno się to robić stopniowo. Faktem jest, że nie miałam dużo do gadania. Już pierwszej nocy kota dostała biegunki. Męczyła się bidulka, bolał ją brzuszek, czasem nawet sobie miauknęła, a potem słyszałam wyraźnie, jak jej "jeździ" w brzuszku. 

Następnie usłyszałam, że ona nie może oddychać. 

Robi to przez zatkany nos, charczy i męczy się. 

Umówiłam się z moją wetką na dziś. Bałam się, że nie będziemy mogły jej złapać, bo WW nie dała do siebie nawet podejść. Moja wetka nie raz już jednak pokazała mi, że radzi sobie nawet z dzikimi kotami. Tak było i tym razem. 

Po krótkiej chwili, przy pomocy miotły, mała kota została zagoniona w pułapkę i usidlona. 

Na szczęście ona wcale nie jest agresywna. Kuli się tylko i trzęsie, ale nie wyciąga pazurów. 

WW jest chora. Ma katar, z oczu leje jej się brzydka wydzielina, nadal ma biegunkę. 

Dostała leki, udało nam się zakropić jej oczy. Odetchnęłam z ulgą. 

Już w piątek następna dawka antybiotyków. Musi być dobrze! Wierzę, że mała już czuje się lepiej, dzięki np. środkom rozkurczającym. W każdym razie widzę, że humor ma lepszy. 

Po wizycie wetki koteczka zaszyła się pod szafką nocną. 

Niecnie to wykorzystałam, zaczaiłam się, rzuciłam na ziemię i hyc! Złapałam! 

Bidulka usztywniła się strasznie! 

Aż żal patrzeć, jak ona się boi ludzi! 

Lekko przycisnęłam ją do podłoża i zaczęłam głaskać. 

Kuliła uszka, jakbym ją co najmniej biła, ale z czasem, pomalutku, ciut się odprężyła. 

Rozluźniłam uchwyt i po chwili tylko ją głaskałam, odsuwając się trochę do tyłu. 

Widać było, ile ją to kosztuje! Czmychnęła, ale ja poczułam, że lody zostały przełamane! 

Wiem, że jeszcze sporo wody upłynie, zanim WW da się dotykać bez stresu, ale już dziś po raz pierwszy bawiła się ze mną patyczkiem! Porobiłam te zdjęcia telefonem, jedną ręką, stąd ich jakość. Czy muszę się przyznawać publicznie, że już bardzo mi zależy na tej koteczce? Ona ma w sobie wesołego kociaka, trzeba tylko pozwolić mu ujrzeć światło dzienne i zacznie się odrabianie roku w klatce. Zacznie się szaleństwo i zabawa. Wierzę w to!

Uff, koniec części pierwszej. :)

PS. Zakaz pisania "jesteś wspaniała" itp. itd. Pamiętajcie, że niektórych już musiałam wydziedziczyć za niesubordynację, żeby i Was nie spotkał podobny los!

PS 2. Ale mi zgotowaliście powitanie! Nigdy go nie zapomnę!