Aneczko, masz rację - liczy się tylko miłość.

Tytuł dzisiejszego posta to słowa, które dostałam od Ani.
O tym planowałam dziś napisać.
Teraz siedzę przed pustą stroną, kursor pulsuje, czas mija, a ja wciąż nie wiem, jak.
Chciałabym powrócić już w pełni do blogowego świata.
Myślałam, żeby jakoś ten miniony okres podsumować.
Teraz wszystko wydaje mi się zbyt intymne, za trudne.
Bądź przeciwnie:  za płytkie, żeby tu o tym pisać.
Wiem, że do światów, w których żyję, doszedł kolejny - wewnętrzny świat tej tęsknoty.
Tej konkretnej tęsknoty.
Dotyka ona serca, gdzie w specjalnej przegródce mieszka miłość.
Ta konkretna miłość.
Nie sądziłam, że teraz może być jej więcej.
Ona jest najpierw.
Przykrywa wszystko inne.
Okrywa spokojem i ciszą.
To dobre i piękne.

Wczoraj na placyku rozmawiałam ze sprzedawczynią, która straciła męża w sierpniu ubiegłego roku.
Ta kobieta wciąż jest w szoku.
Oczy ma zaczerwienione, jakby dopiero co płakała, głos jej drży.
Powtarza wciąż jedno zdanie: On odszedł tak nagle, tak nagle...
Jej życie stanęło w miejscu.
Jej ziemia zatrzymała się i stoi.

Moja ruszyła.
Pozornie niedobry sen uzdrowił mnie, pogodził ze sobą.
Pozwolił wrócić do tu i teraz.
Jestem za niego bardzo wdzięczna swojej duszy.
Zmieniłam się.
Dojrzałam.
To wszystko wciąż się dzieje i wciąż będzie się działo, jednak już teraz patrzę innymi oczami.
Widzę na przykład, jak krucha i delikatna jest moja Mama.
Jak porcelanowa figurka.
Widzę to i drżę.

Jeszcze raz bardzo dziękuję za Wasze wsparcie, za Waszą cierpliwość, za liczne odwiedziny mimo braku rewizyt. Za wspaniałe maile wciąż przychodzące, za rozmowy, za wielką życzliwość.

A co u Was dobrego? :)
Podzielcie się, proszę.