SAGNEK w akcji

Zalecenia i ostrzeżenie: czytając dzisiejszy post, można reagować bardzo spontanicznie - wzruszać ramionami, pukać się w czoło, wydawać z siebie różne odgłosy - westchnienia, okrzyki zdumienia, zachwytu, można parskać z niedowierzaniem lub np. ze śmiechu. Można wydawać opinie o piszącej w stylu: czy czasem ona nie upadła na główkę w dzieciństwie? Albo: co za wariatka! Bądź dowolne inne. Nie wolno tylko jednego: zakochiwać się! Dlaczego? Wyjaśni się... jutro. :)

Jak już wiecie, mieszka we mnie kilka osób. Poznaliście już jedną z nich: ZWUB. Dziś opowieść o innej pani, która zaatakowała mnie w poprzedni czwartek. Nazywam ją Stara, a Głupia Niezrównoważona Emocjonalnie Kobieta. W skrócie SAGNEK.

Otóż w czwartek było mi smutno i źle. Wiem, czemu; choć tak do końca nie chciałam się z tym zmierzyć. Nieważne. Faktem jest, że od rana snułam się z marsową miną i ze łzami tuż pod powiekami. Moja dusza za czymś tęskniła, czegoś jej było brak. W takim stanie ducha posiadłam wiedzę o istnieniu... kotka. Kotka, który być może potrzebuje pomocy przy znalezieniu domu. Nie powiem, że posiadłam tę wiedzę przypadkiem, że nie przyczyniłam się do tego, aktywnie jej poszukując. Nie będę tak kręcić, o nie! Posiadłszy ją, poczułam nagły przymus natychmiastowego działania. Myślę, że to już zaczynała się ujawniać SAGNEK.

Niewiele myśląc (bo ona niewiele myśli), pobrałam z nagła dzień urlopu i nic nikomu nie mówiąc, wyruszyłam do miejsca przebywania rzekomego potrzebującego - na wieś za Wrocław, jakieś 30 km. Od mojego domu to godzina jazdy, blisko. 

Podczas jazdy samochodem SAGNEK już zaczęła mnie urabiać: oj tam, nie myśl o tym teraz, potem się zastanowisz, czy to ma sens. To co, że miałaś w planie, uzgodnionym z mężem, że robisz przerwę w tym dokacaniu, nie myśl teraz o tym, trala la, trala la, zobacz, jaka mgła i nieeee myyyyśl... - sączyła mi SAGNEK do ucha.

Nie musiała się bardzo starać, nie myślałam za wiele. Dojechałam na miejsce. Maleńka wioseczka na końcu wszelkich dróg. Zdaje się, że mam szczęście do takich. Podobnie było z Szuwarkiem/Gackiem, który pochodzi z takiej wsi. Odnalazłam właściwy dom, a w nim miłą i dobrą Gospodynię. Weszłam do środka i zobaczyłam przyczynę mojej wycieczki. Przyczyna była PRZECUDOWNA. Przyczyna była ruda i wyglądała jak z obrazka. Mało tego, Przyczyna leżała w koszyczku z innym cudem. Dobra Gospodyni pokazała ręką za okno. - Widzi pani, ile ich tam jest? Niech pani zobaczy - powiedziała. I zastukała ręką w szybę. Na ten dźwięk zaczęły z różnych stron ogrodu (należącego do proboszcza) zbiegać się koty. Różne: małe, podrośnięte i całkiem duże. Czarne i białe, kolorowe i rude. Generalnie - przepiękne. Kocurek, który usiadł tuż za szybą, był zjawiskowy. Miał najbardziej zielone oczy, jakie widziałam u kota. Ciężko zapomnieć tak piękne zwierzątko.

zdjęcie jest prześwietlone, robione telefonem, więc musicie mi uwierzyć,
że kolor oczu tego kota jest lazurowy - nieziemsko piękny

SAGNEK już się całkowicie we mnie zagnieździła, w 100% wypierając mądrą i rozsądną część mojej duszy.

- Wezmę oba! - zawołała, modląc się w duchu, aby się udało.

- Hmm - zmartwiła się jakby Dobra Gospodyni. - Szkoda...

- Ale o co chodzi? - zainteresowała się SAGNEK, której szybko biło serce i która całkiem straciła rozum.

- Bo jest jeszcze jeden. Ta kolorowa koteczka kocha tego swojego braciszka, wszystko robią razem, razem śpią, bawią się, jedzą, myją. Szkoda ich rozdzielać. Rudy został oswojony kilka dni temu, a ta parka już wcześniej dała się obłaskawić.

- To ja wezmę też jego! - zawołała SAGNEK i choć próbowałam ją powstrzymać, nie miałam szans. Nawet nie dała mi dojść do głosu! 

I tak oto za chwilę wracałam do domu z... trzema kotami w transporterze.

Oczywiście SAGNEK to tchórz i zaczęła się pomału wycofywać, aż, skubana, zniknęła całkiem, zostawiając mnie samą z tym bigosem, którego nawarzyła. To jej stały numer. Ona tak, kurna, zawsze!

W samochodzie trójka moich nowych podopiecznych siedziała cichutko jak myszki. Kiedy zajrzałam do środka, zobaczyłam, że leżą wtulone w siebie i patrzą wszystkie w moją stronę. I mruczą!

Po przyjeździe do domu wpuściłam bandę trojga do pralni, a one wybiegły z transporterka i od razu obległy mnie ze wszystkich stron, ocierając się o moje nogi, mrucząc i domagając się pieszczot. Niesamowite koty! W domu mogłam im się lepiej przyjrzeć. Prawdziwe cuda! Co za śliczne i oryginalne umaszczenia! Ruda Przyczyna to wyjątkowy egzemplarz, ze świecą takiego szukać. On był najbardziej nieśmiały, taki ciut (w porównaniu do swojego rodzeństwa) wycofany. Kotki były brudne, w uszach miały czarny pył (od węgla, po którym biegały), futerka miały poszarzałe i matowe. Brzuszki wydęte jak u głodujących afrykańskich dzieci, ale nie z głodu, a od krowiego mleka, którym były karmione. Aż było słychać, jak im w tych brzuszkach "jeździ". Rzuciły się na suchą karmę, ale nie zjadły jej do końca - widać, że nie zaznały głodu, nie tak jak Szuwarek/Gacek, który zawsze zjadał wszystko do ostatniego okruszka. Szybko można było rozpoznać ich charaktery. Naprawdę niezwykłe, całkowicie bezstresowe koty!

Od pierwszych chwil, po zwiedzeniu pralni i przywitaniu się ze mną, rzuciły się w wir zabawy - wesołe, odważne, jakby były u mnie od zawsze!

Mnie jednak dręczyła jeszcze obawa, co powiem rodzinie. Jak przyznam się do takiego działania pod wpływem emocji, wbrew ustaleniom? I co to będzie, jeśli zostanę z trzema dodatkowymi kotami?! Czy i jak wprowadzać do domu taką bandę? Co to będzie, jeśli nikt ich nie zechce? Czy mogę robić moim kotom takie kuku co chwila? Co będzie, jak Kajtek znowu zacznie nam obszczywać dom? A Amisia? Dopiero co rozstała się z Szuwarkiem i znowu jej to robię...

Kiedy MójCiOn wrócił z pracy, zaczęłam bardzo dramatycznie: muszę ci się do czegoś przyznać... On oczywiście zbladł i zażądał natychmiastowego wyjaśnienia. Dukając i czerwieniąc się, wydusiłam z siebie, że oto mamy właśnie w naszej piwnicy trzy kotki! Nie mógł uwierzyć, patrzył na mnie dłuższą chwilę w zdumieniu, po czym widocznie nie wiedząc, co powiedzieć, rzucił tylko: nie wiem, co powiedzieć. :)

I potem: porozmawiamy jeszcze o tym. Czym dopełnił obraz "tatusia", który rozmawia się z niegrzeczną "córeczką".

Za chwilę jednak, kiedy zobaczył całe to szalejące towarzystwo, które od razu przybiegło go przywitać, nie okazując wcale strachu przed nową osobą, zmiękł i widać było, że po złości nie został nawet ślad.

Niemniej ja czułam wyrzuty sumienia z powodu mojej nieprzemyślanej akcji (mogłam je brać stamtąd np. po kolei) i od razu następnego dnia przystąpiłam do działania. Kotki (cudowne!!!) zabrałam do mojego pokoju, gdzie zostały wymyte, wyczyszczone, wyczesane. Następnie przyjechała moja wetka, odpchliła i odrobaczyła towarzystwo, zajrzała im w uszy - czyste! Kotki zdrowe! To wspaniała wiadomość. Zrobiłam im sesję fotograficzną, bawiąc się przy tym przednio. Czy muszę kogoś przekonywać, że obcowanie z takimi maluchami to sama radość? Że buzia się do nich cieszy, że nie można się nawet przez sekundę smucić? Że to szczęście w najczystszej postaci? Ruda Przyczyna i biało-rudy kotek to kocurki, a trójkolorowa to koteczka. Nie nadawałam im imion. Na wszystkie wołałam per kochanie. :)

cdn.