Seceda 2518 m.npm.

Dzień dobry, czy już macie dość Dolomitów?

Ostrzegam, że szykują się jeszcze co najmniej trzy posty: o hotelu, o jedzeniu, no i myślę o pokazaniu Wam trzeciej wycieczki, znowu innej krajobrazowo.

Byłam tam przez pięć dni, a postów będzie z siedem:-)

Dziś najpiękniejsza wyprawa, bo w najwyższe rejony gór.

Zaczynamy?

Po śniadanku hotelowym, na które ja oczywiście wybrałam słodkie, podjechaliśmy do sąsiedniej miejscowości Saint Urlich, do kolejki wiozącej turystów na Secedę. Szczęściem szalona praczka, która w poprzednich dniach gotowała w dolinie olbrzymi gar wody na krochmal, czym zasnuwała calutkie szczyty, uspokoiła się i mogliśmy chwilowo, bez przeszkód podziwiać widoki. 

A jest, co podziwiać!

Na szczyt wjeżdża się dwoma wyciągami, a ostatnia prosta jest niepokojąco pionowa. Pomyśleć, że kiedyś bym siedziała trzęsąc się ze strachu na podłodze, a teraz stałam przy szybie i patrzyłam prostu w dół!

Na szczycie, dokładnie w najwyższym punkcie jest okrąg wykonany z blachy - odwzorowanie panoramy gór, do którego się wchodzi i można zobaczyć dokładnie nazwy i wysokości szczytów, które widać na horyzoncie.

Twórcy tego pomysłu zaznaczyli też odległości do ważnych światowych miast. 
Jak to? Nie ma Wrocławia? Skandal!

Na szczycie góruje krzyż. Wykonany jest z modrzewia i brzozy i mierzy 8 metrów, a figura Chrystusa na 2 metry i 70 cm. Poprzedni został zniszczony przez piorun latem ubiegłego roku. Lokalne władze wraz z mieszkańcami tamtych stron, szybko postanowili zastąpić go nowym. Szczęśliwie, artysta, który wyrzeźbił pierwowzór miał na stanie jeden wielki krucyfiks i z miłości do tych ziem, postanowił go po prostu podarować. Chrystus na krzyżu znajduje się kilkaset metrów wyżej niż górska stacja, a na przestrzeni lat stał się ważnym symbolem dla setek turystów i wiernych. Żeby go ustawić na szczycie Alpe Seceda, na 2518 metrów nad poziomem morza, trzeba było użyć samolotu. Na żywo jest niesamowity, ale o wiele większe wrażenie zrobił na mnie inny, też wykonany przez Josefa Bernardi, który jeszcze Wam pokażę. (za te informacje dziękuję Magnolii)

A jednak praczka nie ustaje w swojej szalonej pracy! 

Dolina zasnuwa się białą parą, można poczuć się jak w samolocie... widać tylko ośnieżone szczyty w oddali. 

Widać też zbocze po którym wędrowaliśmy poprzedniego dnia. Pamiętacie tego pieska, który kontemplował widoki? On siedział tam, w najwyższym punkcie, tuż pod chmurami. Tam jest kolejny krzyż z ukrzyżowanym Chrystusem i jest to najbardziej przejmująca rzeźba, jaką widziałam. To właśnie ją planuję Wam pokazać.

Dziś jednak skupmy się na Secedzie. Najwyższe szczyty wydają się być na wyciągnięcie ręki, ale to tylko złudzenie, trzeba się mocno nawspinać, aby się tam znaleźć.

Nie ma się co oszukiwać. Moja kondycja pozostawia wiele do życzenia. Generalnie chodząc za MójCiOnem przypominam skrzyżowanie arabskiej żony (zawsze dwa kroki za mężem) z osiołkiem ze Shreka (daleko jeszcze? daleko jeszcze?). 

Nie było jednak tak źle. Na koniec pobytu zasuwałam już jak mały samochodzik, a ponieważ mój mąż przestał biegać na miesiąc przed wyjazdem, żeby, jak mówi, dorównać mi formą, jakoś się w tym zgraliśmy. 

Mogliśmy więc zgodnie, w ulubionym przed nas ostatnio tempie - SLOW i nastawieniu do wyczynów i urlopowych celów, które też najlepiej charakteryzuje słowo SLOW, podziwiać widoki i niesamowitą grę świateł w dolinie.

Od ogromu przestrzeni może zakręcić się w głowie. Od świeżego powietrza można też szybko zgłodnieć, więc...

jak tylko trafiliśmy na schronisko, skusiliśmy się na przekąski: tyrolski bufet, kawę i szarlotkę.

W zjedzeniu tego wszystkiego bardzo pomogły nam wieszczki - mądre ptaki - po co mieliśmy się tak objadać? A tak one syte, ja szczęśliwa, że mogłam je poznać bliżej, a i we wszystkich brzuszkach pełno:-)

Jak dobrze się przyjrzeć widać na tym zdjęciu ścieżkę, którą szliśmy: to taka kreseczka biegnąca z prawego rogu zdjęcia. Tam byłam! ;-)

Pięknie, zachwycająco, bajecznie, rewelacyjnie, cudownie, imponująco, nadzwyczajnie - tak tam było.

Wszystko jednak dobre, co się dobrze kończy, pozostał nam jeszcze zjazd w dolinę, którą znowu zdążyły zasnuć chmury tak, że kiedy wjeżdżaliśmy w nie wagonikiem kolejki, czułam się, jakbym z nieba musiała wrócić na ziemię, jak wygnaniec z raju...

Was, drodzy i szanowni Podczytywacze jednak nie wyganiam, ponieważ czeka Was jeszcze w przyszłym tygodniu kilka dolomickich atrakcji:-)

Wspaniałego dnia!

PS. Ponieważ dziś upływa termin pokazania żółtej barwy jesieni w zabawie fotograficznej, to z góry wyrażam skruchę za niedotrzymanie terminu, ale wpis z żółcią ukaże się u mnie dopiero w sobotę:) 

P.S.S. Mamy nowych ZWIERZOLUBNYCH - zajrzyjcie! 

Pamiętajcie też, że dla uczestników - jest logo do umieszczenia na swoich blogach - jeśli oczywiście ktoś chce.

P.S.S.S. Miśka walczy i zwycięża w losowaniu - brawo Miśka!