„Czy żona okazuje panu miłość?”

To pytanie pojawia się w książce, o której już raz pisałam TU. Autor przytacza wyniki badań opublikowanych w „British Medical Journal”, które zostały przeprowadzone na grupie mężczyzn w podeszłym wieku, a które wykazały, że ci, którzy zostali wdowcami, żyli krócej od tych, których żony jeszcze żyły. Mało tego. Inny eksperyment wykazał, że mężczyźni dotknięci chorobami sercowo-naczyniowymi, którzy czuli się kochani przez swoje żony, mieli o wiele mniej objawów chorobowych, niż pozostali. Przebadano 8500 zdrowych mężczyzn i w ciągu 5 lat ci, którzy stwierdzili „moja żona mnie nie kocha”, trzy razy częściej dostawali wrzodów żołądka! To było dla nich bardziej zagrażające niż palenie papierosów!

Naukowcy muszą przeprowadzać takie eksperymenty, które dla mnie (i myślę, że dla wielu) są całkowicie niepotrzebne. Jesteśmy stworzeniami społecznymi. Więzi z innymi ludźmi są dla nas bardzo ważne i wpływają na jakość naszego życia. To, że mamy bliską osobę, przez którą czujemy się kochani, ale także którą możemy kochać, jest dla nas jak najlepsze lekarstwo. Miłość jest potrzebą biologiczną. Naukowcy musieli zamęczyć niezliczoną liczbę myszy, żeby udowodnić, że oseski pozbawione matczynej troski chowają się o wiele gorzej, nie rosną, słabną, a wręcz umierają.  Trzeba było skazać na cierpienia malutkie dzieci w inkubatorach, zakazując je dotykać, aby z czasem przekonać się, że może najgorsze, co im zagraża, to właśnie brak kontaktu fizycznego z czułą ludzką ręką.

Świat przekonał się, jak mocno można skrzywdzić dzieci, traktując je zimno i bezwzględnie na podstawie okrutnych doświadczeń z rumuńskich sierocińców. U części tych dzieci, którym udało się to piekło przeżyć, mózg emocjonalny uległ atrofii.

Czy to nie jest oczywiste, że w większości przypadków u starszych ludzi niepotrzebne byłyby antydepresanty, leki nasenne i uspokajające, gdyby one miały kogoś bliskiego, kto by je kochał? Albo gdyby zamiast tabletki mogły wziąć sobie psa, kota czy choćby kanarka? Nie dość, że te osoby odniosłyby z obcowania ze zwierzęciem korzyść, to jeszcze stałyby się atrakcyjniejsze dla otoczenia. To też zostało udowodnione i zgadza się z moim odczuciem, że jeśli ktoś ma i kocha zwierzęta lub choćby rośliny, to jest w moich oczach od razu sympatyczniejszy i godny zaufania.

Niestrudzeni naukowcy przebadali nawet kobiety w wieku powyżej 70 lat i te, które miały jakieś zwierzątko, mogły pochwalić się ciśnieniem jak u dwudziestopięciolatki prowadzącej bujne życie towarzyskie!

Wracając do tytułowego pytania, to jeśli mężowie moich czytelniczek odpowiadają twierdząco na to pytanie, to mają powód do radości! Będą żyć dłużej, pełniej i w lepszym zdrowiu. Lećcie im to powiedzieć, niech wiedzą, ile nam zawdzięczają! Jeśli odpowiedzą inaczej... cóż, muszą się zmienić. :-)