O dojrzałości

Dzień dobry. :-)

Dziś chciałabym podzielić się z tymi z Was, którzy zechcą, jedną z piękniejszych definicji dojrzałości, jaką znalazłam i jaką po latach poszukiwania siebie, odkrywania siebie i godzenia się na siebie akceptuję i do której dążę.

Pochodzi ona z książki Katarzyny Miller "Być kobietą i nie zwariować". Pisze ona tak:

„...dojrzałość wewnętrzna to cudowna rzecz. Być może dla niektórych oznacza to człowieka bogatego, spełnionego zawodowo, zadbanego, taką najwyższą markę, jednak nawet taka osoba może być w środku zagubiona, osamotniona, bardzo niepewna.

Dojrzałość to nie są zewnętrzne osiągnięcia.

Dojrzałość to cenić swoje możliwości i znać ograniczenia i godzić się na nie.

To nie mieć sobie za złe normalnych ludzkich błędów.

To rozumieć i lubić siebie w każdym przejawie, od tych eksportowych do intymnych, ukrytych, w blasku i słabości, w ekstatycznej zabawie i w skupionym wysiłku, w psychicznej rozpierdusze i poukładaniu, w świetnej energii i w zgaszeniu. I zrobionego na glanc, i niedomytego.

Dojrzałość to znaczy oczyścić siebie i naprawdę sobie na siebie pozwolić.

Dojrzałość to także przyznanie wszystkim innym prawa do tego samego. To rezygnacja z wymyślania sobie ludzi, a zamiast tego ich przyjmowanie, akceptowanie i radość z tego, co realnie można od nich dostać. To umiejętność cieszenia się tym, co się otrzymuje i niemartwienia się o to, czego nam nie dano.

To mówienie wprost, czego się chce i czego się nie chce; żądanie, wygrywanie, ale i przegrywanie.

Dojrzałość to poczucie, że jest się w drodze i radosna świadomość, że ta droga się nigdy nie kończy; to także pozwolenie sobie na odpoczynek w tej drodze zamiast pogoni za nie wiadomo czym.

Jedną z większych tajemnic dojrzałości jest zgoda na kryzys, a przynajmniej głęboki dla niego szacunek, bo bez tych powtarzających się co jakiś czas przesileń rozwój jest niemożliwy. Kryzys pojawia się tam, gdzie nasza dotychczasowa wiedza i doświadczenie przestają być przydatne i musimy szukać nowych.

Kryzys jest niewygodny, bo tracimy coś, co wydawało się pewne i trwałe, dane na zawsze, a nowego jeszcze nie mamy. Ludzie się często wtedy niepokoją, bo mają wrażenie, że zgłupieli. A to jest jak linienie u węża: zrzuca się starą skórę i czeka, aż odrośnie nowa. Jest to czas szczególnej wrażliwości, w którym trzeba się bardzo sobą opiekować.

Dojrzałość to w końcu odpowiedzialność za siebie, troszczenie się o własną osobę i zwolnienie z tego obowiązku reszty świata. Szczęście polega na znalezieniu oparcia w sobie. Wtedy nieprzewidywalność życia przestaje być straszna. Nie chodzi o to, żeby SIĘ żyło i SIĘ robiło, tylko żeby wziąć odpowiedzialność za siebie i swoją prawdę, jakakolwiek by ona nie była." 

I spokojnego dążenia do takiej mądrej dojrzałości sobie i Wam życzę, niezależnie od tego, co widnieje w naszych metrykach. 

A może dla Was dojrzałość oznacza coś innego?