Koteczka Minia

Panie i Panowie! Ladies and Gentlemen! 
Proszę się nie tłoczyć, nie przepychać, nie krzyczeć! 
Na nic zda się proszenie, łzy i lamenty!
 Ani brylanty czy komplementy. 
Nie pomogą wielkie bukiety ani koperty na parapety!
Ta kociczka już nie jest do wzięcia ani nawet do wynajęcia. :-)
Ona ma już swój domek, swoich dużych, swoją miseczkę i łóżeczko 
(a że ludzka z niej pani, użycza go domownikom - widać to na ostatnim zdjęciu).

A to było tak: 

Wlokłam się w strasznym korku na jednej z najbardziej zakorkowanych ulic Wrocławia, gdzie non stop płynie rzeka samochodów. Ulica jest wąska, po jednym pasie w każdym kierunku jazdy. W pewnym momencie ruch prawie się zatrzymał, a kierowcy przede mną zaczęli po kolei wymijać jakąś przeszkodę. Kiedy była moja kolej, z przerażeniem zobaczyłam, że tą przeszkodą jest małe kocię! Zrobiło mi się słabo! Kocię siedziało pół metra od krawężnika, wprost na jezdni! Gdy tylko mogłam, zatrzymałam samochód i zasłaniając ręką oczy, zaczęłam iść w jego stronę. Naprawdę nie mogłam na to patrzeć! Po prostu widziałam już, jak przestraszony kot robi jakiś gwałtowny ruch i wpada wprost pod koła. Szłam, zerkając  przez rozcapierzone palce, bałam się, że za chwilę będę świadkiem czegoś tak okropnego, czego nigdy nie zapomnę.

Byłam już parę metrów od niej, ruch był sakramencki. Nie wiedziałam, co zrobić, żeby jej nie spłoszyć i wtedy po prostu kucnęłam i zakiciałam cichutko. Koteczka natychmiast do mnie przybiegła! Uff, odetchnęłam z ulgą, ale zaraz z przerażeniem zobaczyłam, że ona praktycznie nie ma oczu - sama ropa. Sprawiało to okropne wrażenie. Niewiele myśląc, wzięłam ją pod pachę i wsadziłam do samochodu. Już w drodze do mojego domu siedziała mi na głowie, owijała się wokół szyi, mruczała i domagała się pieszczot, niezawodnie pokazując, co z niej za ziółko. ;-) Wylądowałyśmy u lekarza: zbadana - zdrowa, zapchlona - odpchlona, oczy dojdą do siebie, trzeba tylko smarować maścią. 

W domu natychmiast chciała rozrabiać. Niemalże zero strachu przed nowym otoczeniem. Próby izolacji kończyły się lamentem. Psa ustawiła po jednym dniu, po dwóch wyjadała z misek kotom (Amisia bała się jej jak diabeł święconej wody, Kajtek omijał ją, próbując zachować dumę). Koteczka szalała, bawiła się i podbijała nasze serca. Cudowna rozkocha! Zupełnie inna niż Dziadek - mój ulubieniec, przebojowa i odważna, a przy tym bardzo milusia. Oczy szybko się goiły. Jak to niewiele czasem trzeba, żeby pomóc zwierzęciu - parę smarowań maścią za 5 złotych...

A potem już normalnie: ogłoszenie, telefon "Mam domek z ogrodem, zobaczyłam, pokochałam, biorę i już!", zawiezienie, ból serca, tęsknota, radość, a potem maile, telefony i ostatni z nich:

Dzień dobry,
przepraszam, że tak długo nie dawałam znać. Nie mam swojego maila, a dzieciaki nie zawsze są w domu. Wysyłam Pani kolejną porcję zdjęć. Niestety obróżka od Pani zaginęła, tzn. któregoś dnia po prostu wróciła do domu bez niej. :( Ale ma już nową. :)
Kicia była u weterynarza, oczka są zagojone, została odrobaczona i zaszczepiona, a za miesiąc najprawdopodobniej będziemy ją sterylizować.
Jak widać na zdjęciach, lubi spać ze mną i z mężem. :) Uwielbia wchodzić na wysoko położone punkty widokowe - patrzy na nas z góry. :) Ma nawet kolegę do zabawy. Jak jest rozbawiona, to szaleje po całym domu i cieszy się z towarzystwa ludzi. Im więcej ludzi w pomieszczeniu, tym lepiej.
Gdybym się długo nie odzywała, proszę się nie gniewać. Jak tylko będę miała możliwość, wyślę następny e-mail.
Wszyscy kochamy Minię! :)

Pozdrawiam,
Izabela