Rocznica Marty

Bardzo dziękuję za każdy komentarz pod poprzednim, smutnym, postem.
To naprawdę niezwykłe, że jestem otoczona ludźmi, którzy są mi tak bardzo życzliwi.
Od początku mojej działalności na rzecz zwierząt spotykam się z ogromnym wsparciem koleżanek blogowych oraz całkiem obcych osób, z których część staje się z czasem koleżankami, a niektóre wręcz przyjaciółkami.
A jednak ostatnio brakowało mi osoby z którą mogłabym dzielić niepokoje i lęki związane z tymczaskami. Czułam się bardzo samotna z tymi rozterkami, a mam ich mnóstwo przy moim charakterze i dążeniu do robienia wszystkiego (związanego z DT) najlepiej. Brakowało mi osoby, która by je ze mną dzieliła i była na tyle zorientowana w aktualnej, dynamicznie zmieniającej się sytuacji, by rozumieć i czuć. Która, po prostu, by trochę żyła tym co ja...

Skąd o tym wiem, że mi jej bardzo brakowało? Nie wiedziałam, ale potem pojawiła się Ewa!

Ewa jest jedną z osób, które adoptowały ode mnie kotka (to słynna kotka Marta, o której niżej), a potem jakoś tak krok po kroku pokazała mi, że myśli tak jak ja, że mamy ten sam system wartości i tę samą potrzebę odpowiedniego zajmowania się potrzebującymi zwierzętami. Obie nie lubimy epatować nieszczęściami, ani szokować, za to chcemy zarażać miłością do tych wszystkich wspaniałych futerek. 

Ewa jest 20 lat młodsza, ma wiele chęci do działania i kiedyś, jeśli będzie chciała, z radością przekażę jej to swoje dziecko jakim jest Za Moimi Drzwiami, by mogło żyć dalej z korzyścią dla zwierząt. :)

Rok temu kotka Marta opuściła progi Za Moimi Drzwiami. :)

Z tej okazji Ewa napisała:

"Dziś mija rok, odkąd Marta stała się członkiem naszej kocio-ludzkiej rodziny. 😊 Pamiętam, jakby to było wczoraj, 8 lipca 2017 roku o godzinie 11 przekroczyliśmy próg Za Moimi Drzwiami, by odebrać Martę, wtedy pannę piwnicznkę zwaną Czeko. 😊 Kilka dni wcześniej zawitałam w progach Gosi, by przedstawić siebie, opowiedzieć o nas i naszych kotach i prosić, by powierzyła nam tę małą, sześciotygodniową puchatą istotkę.

Do adopcji kolejnego kota przymierzałam się od wielu tygodni, ponieważ wszystkie fundacje błagały o adopcje, wiadomo sezon wakacyjny charakteryzuje się ogromnym zakoceniem i zastojem w adopcjach. Chciałam małego kotka, ponieważ przy dwóch dominujących kotach bałam się wprowadzić dorosłego osobnika. Wiedziałam, że musi to być kocię z DT, ponieważ zmniejsza to ryzyko przyprowadzenia chorego kota. Zależało mi na kocie uległym, ponieważ oba starszaki są wyjątkowo dominującymi jednostkami.
Przez wiele tygodni przeglądałam strony wszystkich znanych mi wrocławskich fundacji, nie mogąc podjąć decyzji. Ciągle się wahałam, choć serce mi się rwało do ratowania choć jednej kociej duszyczki. Od strony do strony natrafiłam na Za Moimi Drzwiami. Przeczytałam posty na FB, a także Gosinego bloga i zakochałam się w tym miejscu. 😊 Wiedziałam, że jeśli kot, to tylko stąd!
I wtedy zobaczyłam JĄ! 😊 Moją Martę. Małą, czarną, puchatą kuleczkę. Wiedziałam, że to mój kot, po prostu wiedziałam. 😊 TA i żadna inna! Pokazałam zdjęcie mężowi i decyzja zapadła, skontaktuję się z Gosią.

Od razu powiedziałam, że chciałabym adoptować to małe czarne cudo, ponieważ wiem, że czarne koty nie są popularne. Razem z Gosią uważałyśmy, że Marta jest taką małą gapcią i idealne dopasuje się do dwóch dominujących kotów. W kocim pokoju było wiele słodkich kociaków, ale kiedy wzięłam małą Martę na ręce, nie miałam wątpliwości, że jesteśmy sobie pisane. Ona tak na mnie spojrzała, z taką miłością, 😊 aż się Gosi łza w oku zakręciła.

Dzień później zadzwoniłam z informacją, że jestem zdecydowana przyjechać po koteczkę.

W sobotę punktualnie o 11 stawiliśmy się z transporterkiem po nasze nowe kocie dziecko. 😊Spakowaliśmy ją i pojechaliśmy. Już w taksówce Marta pokazała, że jest wszystkim tylko nie gapcią. Jak ona krzyczała, serce mi pękało! Po drodze zajechaliśmy do lekarza na ogólne oględziny i pierwsze słowa pani doktor brzmiały: „Ależ ona jest charakterna! Będziecie się z nią mieli!” 😊
Drugiego dnia Marta została wypuszczona na salony i zapoznała się z rezydentami. 15 minut zajęło jej obejście mieszkania i przysięgam, że ten kot powiedział sobie wtedy: „Aha, to wszystko od teraz jest moje!”. Od pierwszych minut ustawiała rezydentów, decydując, czy mogą się daną zabawką bawić i czy mogą spać akurat w tym miejscu. 😉 Nie było w niej żadnego strachu. Nie miała oporów, by pacnąć w nos dużo większego Fonsa tylko za to, że odważył się podejść i ją powąchać.

Pierwsze tygodnie z Martą nie były łatwe. Nasza starsza kotka ciągle na nią syczała, nie chciała przebywać z nią w jednym pomieszczeniu, co przy 34 m2 mieszkaniu nie jest łatwe. Marta miała problemy z brzuszkiem, które - jak się okazało - były wynikiem nietolerancji pokarmowych. Problemy z jelitami powodowały bolesne wzdęcia i wymagały leczenia. Trochę nam zajęło, zanim wszystko minęło, a Marta była całkowicie zdrowa. Choć było ciężko i stres z tym związany nie pozwolił mi cieszyć się właściwie z tej adopcji, to nie żałuję, że Marta do nas dołączyła. Nie zamieniłabym jej na żadnego innego kota. 😊 Choć kocham wszystkie nasze koty, to Marta jest dla mnie wyjątkowa, bo to właśnie mnie wybrała na opiekuna. Ale Marta jest dla mnie szczególna z jeszcze jednego powodu. 😊

Wielokrotnie zastanawiałam się, dlaczego właśnie ona, spośród tak wielu kociaków, które oglądałam na zdjęciach, skradła moje serce. 😊 Kilka miesięcy temu znalazłam odpowiedź na nurtujące mnie pytanie. To dzięki Marcie poznałam Gosię, która dała mi szansę na współtworzenie tego cudownego miejsca, jakim jest Za Moimi Drzwiami. Jeszcze przed adopcją Marty próbowałam podjąć wolontariat we wrocławskich fundacjach, ale nie było z ich strony zainteresowania. Okazało się, że nie jest tak łatwo stać się wolontariuszem. Czułam, że wpłacanie co miesiąc pieniędzy to za mało, że mogłabym robić coś więcej. I wtedy Gosia przyjęła mnie pod swoje skrzydła i znalazła miejsce dla moich umiejętności, za co będę jej dozgonnie wdzięczna. 😊 Prócz tego zyskałam PRZYJAŹŃ, którą niezwykle sobie cenię. Gosia jest niesamowitą osobą, ciepłą, pełną życiowej mądrości. Głęboko wierzę, że los postawił JĄ na mojej drodze nie bez powodu. Cenię JĄ i szanuję za wszystko, co robi dla bezdomnych zwierząt, za mądry sposób, w jaki im pomaga. I tak oto, drodzy czytacze ZMD, Gosia podarowała mi Martę, a Marta podarowała mi Gosię. 😊"

A mnie Marta podarowała Ewę. Same korzyści z adopcji! :)



PS. Następny post napisze JolkaM. Obiecała! Ma o czym, ma! ;)