Jednym malutkim dziczkiem tak wiele ubyło...

Z Tadzikiem ciężko się rozstać nawet na blogu, a co dopiero w rzeczywistości! 

Pisałam już na fejsie, ale tutaj powtórzę, że jeśli tylko będą nowe wieści, zaraz o tym doniosę, tymczasem pozwólmy działać ludziom do tego powołanym oraz czasowi.

Liczę, że już lada dzień dojedzie do naszego TaDziczka kolega lub koleżanka spod Legnicy, 

a wtedy nasz pieszczoszek nie będzie już samotny. Mnie ta myśl grzeje.

Wiem, że trafił do najlepszego miejsca pod słońcem, pod najlepsze skrzydła i wiem, że jeszcze o nim usłyszymy!

Na koniec zachwyćmy się jeszcze raz tym absolutnym cudem natury na zdjęciach Alicji Bernej, której za całą sesję Tadzika bardzo dziękuję. Zazdroszczę kunsztu! Nareszcie możemy podziwiać każdy cudowny szczegół małego dziczka, który ukradł serce tak wielu osobom!

Uwielbiam to zdjęcie -  to dla mnie wspaniała pamiątka!

TaDzik był zapalonym czytelnikiem!

Tak wystawiony języczek to zdaje się norma u świnek. 

Dziki też ziewają! 

Dziki też bawią się w kocich tunelach! ;)

Nawet ta część u dziczka jest zachwycająca. Ogoneczek malutki,  uroczy i kręciołki umie wywijać w imponującym tempie!

Statywy fotograficzne to jest to, co dziki lubią najbardziej.

Pokochał mnie...

I ja jego pokochałam. 

Piękne zdjęcia! Dziękuję!

Wraz z Tadziczkiem zostawiłam w azylu jego ukochane legowisko z termoforem.
Ten pomysł spotkał się z wielką aprobatą osoby przyjmującej, jakoś więc mi lżej, że Tadzik ma ze sobą cząstkę naszego domu. Może już nawet wcale nie płacze za "matką"...

W domu taka pustka, jakby ubył wielki dzik, a nie takie maleństwo!
Najbardziej uaktywniła się Ptyśka, której przez ostatni czas wcale nie było słychać, a teraz tylko miau i miau - rozbrzmiewa w całym domu! Już zapomniałam, jaka potrafi być upierdliwa i jak wszędzie jej pełno! Zdaje się, Tadziu ukradł jej cały show!
Fika z Miką znowu muszą zadowolić się swoim towarzystwem, na szczęście kochajo się mocno.
Posprzątałam "obórkę" dziczka, czyli pokój, gdzie czekał, gdy musiał być odizolowany - pachnie tam siankiem, które mu kupiłam w zoologicznym... I tak to minął już jeden cały dzień bez Tadzika.

Dziękuję Wam pięknie za życzliwe dla mnie słowa pod poprzednim postem.
Dziś też patrzę już na całą tę sprawę spokojniej, dziękując losowi, że pozwolił mi przeżyć tak niezwykłą przygodę. Nigdy nie zapomnę Tadzika, tak wiele mnie nauczył, tak dużo mi dał!



Te zdjęcia to taka niespodzianka dla Was na pocieszenie po stracie.
Będzie coś jeszcze, a że niespodzianki należy dawkować, więc...
Spodziewajcie się!