Pożegnanie Rózi i Szarlotki

Dla lubiących czytać długie i namiętne wywody. :)

No i nadszedł ten dzień, w który nie wierzyłam, że nadejdzie. Znalazł się człowiek, w istnienie którego wątpiłam - człowiek wielkiego czynu, a właściwie wielkiego serca.
Tak, Rózia i Szarlotka są od dzisiaj w swoim domu stałym!
Pojechały do Krakowa, do Agnieszki, która otworzyła przed nimi serce i dom. Trzeba być wyjątkową osobą, by adoptować kotki - nosicieli kociej białaczki, i ja mam to szczęście, że znam taką osobę. Aga jest przyjaciółką bloga od lat.
Niedawno straciła swoją kotkę, która miała za sobą długie życie. Agnieszka namyślała się trochę, bo to poważna decyzja, nie ma co oszukiwać się, że jest inaczej, i ku mojej wielkiej radości zdecydowała się przygarnąć moje kochane Białaski! Dziewczyny, mamusia i córka, będą miały siebie, będą jedynymi kotami w domu, tak jak miało być. :) Są w świetnej formie, w pełni sił - tak jak normalne, zadbane, zdrowe koty,  i oby tak zostało jak najdłużej. Przed nimi trzecia seria interferonu i wciąż mają szansę być całkiem zdrowe! Życzę im tego z całego serca! Im i Agnieszce.

Jak to się w życiu plecie... Rózia z dziećmi przyjechała do mnie 17.06.2016 roku - z Augustowa! Ktoś, tzw. właściciel, z dnia na dzień wywalił ją ze ślepymi jeszcze kociakami z domu.
Chwilowo zamieszała u innej Agnieszki - z Wrocławia ("Zajączkowe wieści") - zanim ją przejęłam.
Potem bywało ciężko, choroby, biegunki, śmierć jednej małej koteczki - Klementynki, no i diagnoza Rózi, która mnie powaliła. Totalnie załamana byłam przez kilka dni...  Kiedy się podniosłam i zaczęłam działać, bez mrugnięcia okiem zapłaciłam za badania PCR w kierunku białaczki 1680 zł... Tylko w ten sposób mogłam oddzielić zdrowe koty od zarażonych. Tylko w ten sposób mogłam uratować je wszystkie. W końcu okazało się, że oprócz Rózi chore są jeszcze jej dwie córeczki: Szarlotka i Ptysia. To było i pocieszające, bo pozostała piątka pozostała zdrowa, i straszne. Lały się łzy.  Zaczęłam leczenie... To wszystko już znacie, choć pewnie z daleka gorzej widać te wszystkie emocje, które mi towarzyszyły. Gorzej widać ilość pracy, jaką trzeba było w to włożyć.

Ponad cztery miesiące mieszkały u mnie Białaski. Można uznać, że to niewiele, ale to czas, po którym oddanie ich jest tak samo trudne jak oddanie swojego zwierzęcia. Przywiązałam się do nich, pokochałam je i gdyby nie to, że Stefcia wyprowadziła się z domu ze względu na Rózię... Gdyby nie to, zostałyby u mnie na pewno. Jednak ze względu na moich domowników i konfliktowy charakter Rózi w stosunku do nich najlepszym rozwiązaniem było znalezienie jej nowego domu. Jeszcze lepiej byłoby, gdyby w tym domu zamieszkała z bezobjawową Szarlotką - myślałam sobie. Nie mogłabym proponować nikomu Ptysiulki, bo ta bida ma już aktywną fazę choroby i sądzę, że najtrudniej będzie jej z nią wygrać (jeśli to w ogóle możliwe). Ptysią zajmę się już sama, chyba że jest ktoś, kto z miłością i troską weźmie to na siebie. Jest? No właśnie... Nie jest to doskonałe rozwiązanie. Moje koty, nawet zaszczepione, nie są zabezpieczone w 100%. Cóż jednak robić? Trzeba brać, co los daje. :)
A los dał to, o co prosiłam; wspólny dom dla Rózi i Szarlotki! I to w Krakowie, gdzie nasza blogowa wetka Justyna będzie mogła pomóc! Dał dom u osoby, z racji zawodu i działalności charytatywnej, w której się udziela, empatycznej do granic! Nie wiem, czy mogę zdradzić jej imię, a właściwie nick blogowy, ale może ona sama? :)

Kotki pojechały do nowego domu wczoraj. Wraz z wyprawką i ich ulubionymi przedmiotami; zawiózł je Robert. Mam już wieści, że aklimatyzują się bardzo dobrze. W domu za to Ptysia chodzi za mną jak pies, zaczepia, bawi się i śpi przytulona, zaczepia psy (nie boi się nawet Śliweczki). Będzie dobrze!

Dla lubiących oglądać zdjęcia:

Tak to się zaczęło. Wygłodniała Rózia i jej piątka dzieci. 

Malutka Szarlotka.

Bywało ciężko...

Rózia od początku z mądrością i ufnością patrząca w oczy. Wywalić takiego kota?!!!!

Działo się!

Kociej rodzinie ani przez chwilę nie zabrakło troski.

Rózia jest najlepszą mamusią!

Taka byłam - Szarlotka. :)

Tu Rózia jeszcze chuda. Teraz nabrała ciałka i jest mile pulchniutka. :)

One zawsze razem. 

Sztuka mimikry. Rózia.

Ptysia kocha pieski. Tu kokietuje Fikunię. 

Ostatnie chwile ZMD...

Ptysia jeszcze nie wie, że musi się pożegnać z mamą. 

Szarlotka wyrosła na ślicznego szczypiorka. 

Mistrzyni drugiego planu. :)

Ptysiek. Mój kot! :)

Ciężko żegnać się z tak miłą i subtelną koteczką. Ułatwia sprawę to, że jedzie w  dobre, doskonałe ręce.

Drapaczek pojechał z nimi.

Żegnaj, kochanie.

Pa, mamusiu. 

Dziękuję ci za wszystko.

Szarlotka lubi wannę i puszczoną cieniutkim strumyczkiem wodę. 

Ostatnie wspólne zabawy i...

Pa, moje kochane!

Warto o tym wspomnieć, że leczenie i opieka nad Białaskami to nasza wspólna zasługa. Gdyby nie Wasza pomoc, nie mogłabym pozwolić sobie na to wszystko, co dla nich zrobiłam. A zrobiłam wszystko, co było możliwe, aby im pomóc wyzdrowieć lub choć zatrzymać chorobę. Dziękuję Wam!

Kochana Agnieszko, Tobie szczególnie dziękuję. Zrobiłaś coś wspaniałego, otworzyłaś głowę i wygnałaś z niej strach, otworzyłaś serce na nową miłość. Jestem Ci dozgonnie wdzięczna.
Życzę Ci z serca długiego, nudnego - bez żadnych atrakcji w postaci chorób - życia z tymi cudami. O ich charaktery się nie martwię, są naprawdę idealne. :)

Cały post jest oczywiście dla tych lubiących czytać i oglądać zdjęcia. Mam nadzieję, że wciąż trochę Was tu jest. :)



I jeszcze jedno podziękowanie. Za zakupy w Zooplusie. To dla Was tylko kliknięcie, a dla mnie (bardzo) częściowy zwrot kosztów na utrzymanie psiej rodzinki. Znowu muszę zamówić paczkę z jedzeniem i podkładami. Idzie tego!!!

Jak do Zooplusa, to tylko tędy, zapraszam:

*****

Teraz: