O tym, co dzieje się Za Moimi Drzwiami - część 2

Jesteście dobrymi obserwatorami, faktycznie nie jestem w formie. 

Mówiąc wprost, przechodzę teraz trudny okres, i nie chodzi o zwierzęta. 

Mimo że z moich postów pewnie zniknęła radość, optymizm i wiara w dobro, 

mimo to chciałabym pisać nadal. 

Ten blog stał się miejscem, gdzie mogę opowiadać o mojej wielkiej pasji 

- pomaganiu zwierzętom, no i dzięki niemu te potrzebujące zwierzęta znajdują domy. 

Poza tym mam Was, i to jest nie do przecenienia.

Jakiś czas będzie więc tu inaczej niż kiedyś, ale zawsze szczerze i zgodnie ze mną.

 Teraz właśnie w takim miejscu jestem. Nikt nie powie, że życie jest usłane różami.

Jest pewna osoba, która ostrożnie i pomału zastanawia się nad adopcją Rózi, 

a może i z nią Szarlotki. (!!!)

Serce bije mi szybciej na tę możliwość. To byłaby adopcja wszech czasów. 

Stałoby się coś, o czym marzę i co rozwiązałoby problem ze Stefcią. Mam nadzieję, 

że ona wybaczyłaby mi panoszenie się innej kotki i wróciłaby do domu...

Wracałaby częściej... 

Dla Szarlotki i Rózi to jedyna szansa na bycie niejedynym kotem w domu. 

One się kochają, znają. Niech tak się stanie, niech, niech, niech!

Nie mogę namawiać tej ani żadnej innej osoby - to poważna decyzja, 

ale zawsze mogę o tych kotkach opowiadać, a nuż? 

Rózia jest miłą, oddaną, spokojną kicią, która czasem lubi sobie poszaleć. 

Bardzo lubi wędkę i zabawy nią, czasem przegalopuje po pokoju za którąś córeczką, 

ale generalnie chodzi za mną, patrzy mądrymi oczami wprost w moje oczy,

ociera się o stopy (uwielbia to) i wystawia brzuszek do głaskania.

Bardzo się wyciszyła i już nawet z FikiMiki żyje we względnej zgodzie.

Względnej, bo dziewczyny jeszcze trochę się obawiają jej gniewu. 

Rózia i Ptysia.

 Rózia w piątek miała sterylizację. 

Uznaliśmy z doktorem, że jest teraz w życiowej formie, 

utuczona (przytyła u mnie z 3 do 4,3 kilo! 

Zabieg poszedł idealnie, bez jednej kropli krwi - jak powiedział wet. 

Rózia się pięknie wybudziła i już tego samego dnia wieczorem chodziła 

po domu jakby nigdy nic.

Ogromnie się z tego cieszę. Kolejny poważny problem rozwiązany i za nami.

Rózia jest pączkiem w maśle. Nie ma żadnych objawów swojej choroby,

Ma apetyt, piękne, lśniące futerko, błyszczące oczy, wszystkie wyniki super.

Jest mocna i wierzę, że zwalczy wirusa!

Niech tak się stanie!

Szarlotka za to to po prostu ideał młodego kota - w fazie bycia długim, chudym szczypiorkiem.

Ufna, miła, mrucząca, wesoła, rozdająca buziaki. To skarb i tyle. Również czuje się świetnie.

Również ma możliwość zwalczenia wirusa. 

Za miesiąc ostatnia dawka interferonu. Przed nią testy. Kolejna szansa. 

Ptysiunia czuje się też doskonale. 

Warto, po stokroć warto, było o nią walczyć, prawda Jolu?

To dzięki tobie!

Nawet pysio jej się prawie całkiem wygoił. 

Kotka jest czarująca i ma w sobie magię. 

W okresach wypuszczenia Białaski grasują po domu, mając z tego wielką radość. 

Moje domowe koty zostaną zaszczepione szczepionką Leukogen firmy Virbag,

która zabezpiecza również przed kocią białaczką. 

I gdyby Rózia z Szarlotką znalazły dom, 

zostawiłabym u siebie Ptysiulkę, aby zajmować się nią do końca.

Adoptowałabym ją po prostu, a Stefci taka młoda koteczka nie będzie przeszkadzać. 

Ptysia bardzo lubi FikiMiki, mogłyby przyjaźnić się w trójkę.

Czasem zdarza się spotkanie na szczycie 

i  tu Szarlotka jest 

świadkiem komitywy pomiędzy FikiMiki. :)

(Jak cudownie się nam trafiło z tymi przyjaciółkami!)

Byłam ciekawa i pełna obaw, jak Śliweczka reaguje na koty,

ale Hokus na rękach nie bardzo ją interesował, 

a potem spotkała się z nim na tarasie - powąchały się

i zgodnie,

ramię przy ramieniu

pobiegły do ogrodu.

Kiedy wyszłam z sunią na spacer do parku za płotem,

Hokusik nam towarzyszył! :)

Co za kochany, magiczny kot!

Śliweczka sprawuje się świetnie. 

Jest bardzo mądra, szybko się uczy. 

Uwielbia spacery, coraz mniej ciągnie na smyczy.

Pracuję nad jej wychowaniem, aby nie przyniosła wstydu temu domowi! :)

Śliweczka jest bardzo przyjazna wobec ludzi. Pokorna, łagodna jak baranek. 

Poważny problem, jaki u niej widzę, to szczekanie. 

W domu nie, ale w ogrodzie ma ochotę często szczekać.

Cóż innego miała robić na łańcuchu?

Jednak w mieście może to być niepożądanym zachowaniem.

Staram się problem rozwiązać takim sprytnym urządzeniem.

Kupiłam je w Zooplusie - LINK.

Na pewno działa, choć nie do końca, ale trzeba czasu, aby pies się nauczył, że szczekanie jest be! 

Jest napisane w instrukcji, że trwa to 2 tygodnie. 

W każdym razie już jest znaczna poprawa w stosunku do tego, co było. 

Śliweczka będzie mogła całe dnie spędzać w ogrodzie,

 gdy załapie, jak zachowywać się w nowym życiu.

A Florki? Jak to Florki; urok, wdzięk, szczenięcy zapach 

(nie mogę się ich nawąchać - to lek na wszystkie smutki!),

apetyt i zabawa. Cudne stworki - Florki. 

:)

 Podczas drzemek zamykam je w klatce, aby były bezpieczniejsze. 

W pozostałym czasie brykają po ogrodzie. 

Na spacerku ze Śliwką spotkałyśmy cocker spaniela springera, o którym pisałam poprzednio.

Jest on jednak bardziej masywny, ma dłuższe uszy, inne kolory. 

Śliweczka to cocker spaniel wspaniały - jedyny w swoim rodzaju, niepowtarzalny i prześliczny!

Florek. 

Towarzystwo za szybą podgląda scenki w ogrodzie. :)

Ostatnie siusiu Śliweczki i czas spać!

Dobranoc! :*