Jak "ja chcę siusiu" uratowało cztery życia

Wprowadzenie:

Może nie wszyscy wiedzą o Lilu, dla której szukałam domu na prośbę pani Wiolety, i która go znalazła u mojej znajomej, a nawet miała już załatwiony transport z Garwolina do Wrocka. Otóż znaleźli się właściciele Lilu! W ostatniej chwili, w piątek po południu! To oczywiście świetnie, ale nie dla mojej sąsiadki, bo ta już niesamowicie się nastawiła na przyjazd małej.

Muszę się pochwalić, że to ja tak na nią wpłynęłam, słuchając, jak jej dziesięcioletnia córeczka bardzo, od zawsze, pragnie mieć psa. Opowiedziałam znajomej, jak bardzo to było dla mnie bolesne, jak strasznie, niesamowicie maniacko wręcz pragnęłam mieć pieska, gdy byłam dzieckiem. Mówiłam, że oddałabym wszystko, że nie było nic bardziej pożądanego na świecie! Doczekałam się go dopiero w liceum. Szkoda tylu zmarnowanych lat... 

Pani Halinka słuchała, patrzyła na Lilu na zdjęciach i bardzo mnie zaskoczyła, dzwoniąc tego samego dnia, że oto łamie swoje wszystkie zasady i postanowienia - chce Lilu!

No a potem, jak już wiecie, to marzenie się nie spełniło. Widząc jej smutek, obiecałam, że sunię malutką mieć będzie i już moja w tym głowa!

Podesłałam jej kilka ogłoszeń, ona umówiła się na sobotę i... 

I znowu kicha! Jakaś nieodpowiedzialna osoba po prostu zrobiła ją w konia!

Tymczasem mnie naszła myśl nowa, aby, skoro nie mogę pomagać kotom, pomóc psom. Nie każdego psa mogę teraz wziąć, w końcu mam dwa, no i Mika nie bardzo toleruje intruzów, ale przecież szczeniaka/ki musi zaakceptować!

Na fejsie Monika (od Cyni/Foxi) podesłała mi poniższy post:

Moja myśl dojrzała w jednej chwili, złapałam za telefon i zadzwoniłam, oferując się z domem tymczasowym dla znajdek.
Wstępnie się umówiłam i wtedy dowiedziałam się, że pani Halinka nadal nie ma wymarzonego psa!
No to zadzwoniłam drugi raz do ludzi, którzy znaleźli maluchy, powiedziałam, że dla jednego już mam dom, usłyszałam, że dla drugiego też jest, ale w czwartek i to we Wrocławiu, więc państwo są chętni, abym  jak najbardziej maluszki wzięła.

Nie myśląc wiele, jak na skrzydłach, pojechałam po nie do Świdnicy. Czekały tam w superwarunkach u rodziców pana Aleksandra, który psinki znalazł. 

Historia sunieczek, czyli jak "ja chcę siusiu" uratowało cztery życia:

Pan Aleksander jechał z żoną i dziećmi samochodem do Wrocławia. Na trasie dojazdowej ze Świdnicy do autostrady dziecku zachciało się siusiu. Tata stanął. Wcale nie na żadnym parkingu! Ot, przy kawałku krzaków, na poboczu. Stało tam szczelnie zaklejone pudełko. W pewnym momencie  pudło się poruszyło!

Natychmiast zostało otwarte i wyskoczyły z niego maciupeńkie dwumiesięczne pieseczki, które rozbiegły się jak mrówki! Musiały być tam zostawione niedawno, na szczęście nie zdążyły jeszcze doznać uszczerbku na zdrowiu. 

Pudełko było szczelnie zaklejone taśmą z wszystkich stron... 

Kto to zrobił? Co było w głowie tego człowieka, że podścielił im kawałek polaru, wsypał trochę karmy, szczelnie zakleił paczkę i zostawił w miejscu, gdzie tylko cud je uratował?!

A może zrobiły to dwie różne osoby? Załóżmy, że pieski urodziły się w jakimś gospodarstwie. Gospodarz jak co roku kazał je utopić, ale nie pozwoliła mu dorastająca córka. Żeby się odczepiła, dał im podrosnąć, a potem obiecał jej, że odda je w dobre ręce. Dziewczynka przygotowała im pudełko, dała miękką podkładkę, wsypała trochę karmy... Ojciec zabrał i kiedy tylko zniknął za horyzontem, zakleił pudełko taśmą i wyrzucił na skraj drogi!

To tylko moja konfabulacja, niepotrzebna, bo nie ma sensu zajmować się zgadywaniem, co pcha podłych ludzi do takich okrutnych zachowań! Pcha ich podłość i okrucieństwo, niewyobrażalne dla mnie.

W pudle były cztery pieski, czarna parka - chłopiec i dziewczynka, i ruda parka - chłopiec i dziewczynka. Wśród znajomych pana Aleksandra znalazły się dwie rodziny, które adoptowały chłopców, a pozostałe dwie dziewczynki zabrałam do Wrocławia... 

Ciąg dalszy nastąpi...