Kumpele Fika i Mika

Mija dziesięć miesięcy, od kiedy Fika jest z nami, i półtora, od kiedy jest tu Mika.

Wspominam początki z obiema suczkami i widzę, jak były dla nich trudne. Pierwszą rzeczą, którą musieliśmy odbudować, było oczywiście zaufanie. Szczególnie Fikunia była bardzo wylęknionym psem. Jeszcze z pięć miesięcy po adopcji miała problem z dotykiem. Przychodziłam do domu, a ona cieszyła się jak wariatka, ale pogłaskać się nie dała. MójCiOn pracował nad zdobyciem jej serca o wiele, wiele dłużej. Był cierpliwy, nie naciskał, mimo że bardzo chciał już ją przytulać i głaskać. Po prostu jej nie zaczepiał. Pozwolił, aby mogła przyglądać mu się, obserwować go w poczuciu bezpieczeństwa. Długo nie mógł z nią wychodzić na spacery, bo ona zwyczajnie nie dawała mu się w domu złapać! Potem z kolei nie mógł jej spuszczać ze smyczy, gdyż nie był w stanie znowu jej na smycz zapiąć. 

Mądre poradniki mówią, że pies potrzebuje NAJMNIEJ trzech miesięcy, aby poczuć się u siebie, a co za tym idzie, odzyskać w pełni radość i zaufanie. Niektórzy piszą nawet, że jest to pół roku. Są też takie zwierzaki, dla których parę lat to za mało... 

Z Fikunią naszą kochaną był jeszcze jeden poważny problem. Trzy miesiące trwało, aż przestała sikać na dywany... Żaden z psów nie był taki oporny! Dobrze, że trafiło akurat na nią, bo z tej wielkiej do niej miłości sprzątałam to bez jednego słowa. Potem pojawiła się tu Perełka, która nie miała wpadki, potem Klusek, a ten sikał ze strachu na widok wyciągniętej ręki, Fredek za to, jak to facet, znaczył meble - co również odbiło się na biednych dywanach. Cynia/Foxi oszczędziła mi roboty, za to Mika dołożyła swoje, no i w końcu musiałam dwa dywany wymienić... Przeżyły w dobrym stanie 25 lat, ale to było dla nich za wiele. Mimo prania, wywabiania i stosowania rożnych środków MCO utrzymywał, że wciąż coś mu "jedzie". To koszt posiadania schroniskowych sikaczy. :)

Myślę, że adopcja Miki przebiegła łatwiej i szybciej dzięki Fice, ale i ona bywa wciąż jeszcze zestrachana. Zdarza się jej, że nagle podczas spaceru odwraca się (na pięcie chciałoby się powiedzieć) i gna do domu. Dobrze zna swój spacerowy rejon, nie musi przy tym przebiegać przez ulicę, biegnie parkiem i zawsze znajduję ją rozglądającą się nerwowo przed furtką. I ona boi się bardziej mężczyzn. Przerażają ją wędkarze z racji posiadania "kija", którym wymachują. Nie ufa starszym panom idącym nawet bardzo spokojnie gdzieś w oddali. I znowu mój mąż musi pracować podwójnie. Często beze mnie nie da rady wyciągnąć Miki spod łóżka, by wyjść z nią na spacer, choć widzę, że ostatnio wypracowuje sobie coraz lepsze metody na zwabienie jej do siebie - oczywiście jedzonkiem. Obie dziewczyny są oczywiście bez porównania spokojniejsze, no i są już bez wątpienia bardzo szczęśliwymi suczkami, chcę tylko powiedzieć, że schroniskowe demony jeszcze atakują.  

Jak szczęśliwe są te sunie? Gotowi na zdjęciową jazdę? Uwaga! Oglądanie poniższej galerii grozi zmarszczkami mimicznymi z powodu dużej dawki uśmiechu!

Obie psinki, i Fika, i Mika potrzebowały czasu i spokojnego, łagodnego budowania zaufania. Wciąż tego potrzebują, za to nagroda, jaką nas obdarzają, przyznajcie sami, jest z tych bezcennych, najpiękniejszych. Serce rośnie! Nie wyobrażam sobie, że mogłoby ich z nami nie być. :)

Polecam mądry artykuł (klik) o postępowaniu z adoptowanym ze schroniska psem, tak aby się udało. Ja w swoim czasie przekopałam cały internet, przeczytałam kilka książek, bo wiedza jest równie ważna jak dobre chęci. 

Artykuł zaczyna się tak:

Liczne kampanie społeczne zachęcające do pomocy bezdomnym zwierzętom wykreowały ociekający lukrem wizerunek psa z adopcji – wiernie wpatrzony we właściciela, niezwykle grzeczny (z wdzięczności za uratowane życie oczywiście, dwa razy grzeczniejszy niż rasowy), nic nie chce, niczego nie potrzebuje – tylko odrobiny miłości. 

Miłego!

Dzięki uprzejmości naszej kochanej Justyny, pani dr weterynarii, która bardzo nam tu na blogach pomaga, miałam przyjemność uczestniczenia we wspaniałym sympozjum behawiorystycznym.

Lękliwy pies, "złośliwy" kot - częsty pacjent w gabinecie weterynaryjnym.

Opowiem o tym, jak znajdę czas, ale wiele się nauczyłam. Bardzo, bardzo dziękuję!

Wszystkie zdjęcia są TU (klik).