Wieści, wieści!

Wieści od Kasi o Czekofredzie, czyli Fredku.

Dzień dobry!

U nas wszystko w porządku. Fredek jest strasznym pieszczochem. Poznał moich Rodziców, traktują go jak wnuka trochę, może z tym wyjątkiem, że nie dokarmiają, żeby mu krzywdy nie robić. :)

Fredek u mnie we Wrocławiu już raczej nie znaczy, wyjątkiem jest czas, kiedy mój chłopak przyjeżdża, bo ma w domu 2 koty, wszystko, co może nimi pachnieć, znaczy. To samo u Rodziców, też kombinuje, żeby podsikać, ale udało mu się to udaremnić pieluchą (już przyszła w dobrym rozmiarze).  Wygląda na to, że z czasem przestanie, jeśli za jakieś 2 miesiące nadal będzie z tym problem, to może po prostu poprosimy o pomoc behawiorystę. Na razie dajemy sobie czas. :) 

Fredek nabiera pewności siebie i zaczyna dokazywać, ale w normalnym zakresie, jak każdy piesek, sprawdza, jak daleko przesunie granice, ale powoli ustawiamy rzeczy niezmienne. Jest bardzo oddanym pieskiem,  szybko łapie, czego nie wolno, a to, że jak tylko zniknę z pola widzenia, to kombinuje, to już inna kwestia. Wiadomo, zakazany owoc... :) 

Fred na dworcu i w pociągu. 

Z podróżami nie mam większych problemów, autem jeździ chętnie i grzecznie. Trochę się jeszcze wierci, ale wystarczy go lekko przytrzymać i pogłaskać, żeby się uspokoił. Pociąg też mu się podoba. Wracaliśmy z wycieczką w przedziale bagażowym - Fredek był przeszczęśliwy, bo każdy chciał go pogłaskać, więc czuł się członkiem grupy - nie próbował nawet znaczyć. W drodze do Rodziców było trochę gorzej, bo czuł się niepewnie, ale bez dramatu. Szybko się aklimatyzuje.

(...)  Pozdrawiam serdecznie, Kasia.

Wieści od Kasi - miodzio!! Historia Freda jest magiczna.

***

Teraz opowiada Martyna, jedna z opiekunek Diega.

Diego z dnia na dzień robi wielkie postępy. Jest coraz bardziej śmiały, jeszcze jest w pokoju; jak usłyszy, że ktoś wchodzi, to trochę się chowa, ale zaraz ostrożnie wychodzi. Kupiliśmy mu świetny drapak i dzisiaj go dostanie i zobaczymy, czy będzie sobie tam siedzieć. Przebywa bardzo dużo na parapecie i jego ulubionym miejscem jest koło garncarskie. :)

To koło garncarskie to drapako-legowisko, które dostał ode mnie w wyprawce. :)
Wieści o Diegu - bardzo dobre!

***

A to już nie wieści, a chęć polecenia Wam kociego bloga z przepięknymi zdjęciami

i błyskotliwymi tekstami.

Ewa zapisała się do Spisu powszechnego zwierzaków. 

Dziękuję, Ewa!

Poczytajcie o jej milusińskich. 

135. Ewa, prowadząca pięknego bloga http://www.miaukoty.blogspot.com: ożywiła wpis swoim zgłoszeniem. 

Kilka słów o moich kotach:
-Zyzio - adoptowany ze schroniska dla zwierząt w Łodzi, stał się najlepszym antidotum na złamane serce po śmierci kota Filemona, który zmarł na FeLV+. Gaduła, jakiej świat nie widział! Kocha zielone oliwki, namiętnie uprawia grę na nerwach. ;-)

-Bolek - działkowy kotałek, który przeżył jako jedyny z czworga swojego rodzeństwa. Z nami już 5 wspaniałych lat. Uwielbia spać na kolanach i (czasami ;-) sikać na dywan! ;-)

- Panna Bombczasta - znajdka, która zawojowała nasze serca po dwukrotnej próbie uratowania jej, kiedy zaklinowała się wśród gałęzi na drzewie. ;-). Raczej przez kogoś wyrzucona, trafiła do nas, będąc już dorosłym, młodym kotem. Rozgadana kocia pannica z typowym dla wielkiej damy fochem. Mimo słusznej postury ;-) porusza się z wielką gracją i jest przy tym przeurocza!

- Baltazar - senior naszego kociego klanu. Przybłąkał się do nas w opłakanym stanie. Chory, zagłodzony, na początku bardzo nieufny i agresywny, wymagał pilnej opieki weterynaryjnej. To była miłość od pierwszego wejrzenia. :-). Znalazłam mu tymczasowy dom w fundacji, w której pracowałam. Toczył krwawe walki z moimi kocurami rezydentami, dlatego nie mógł z nami zostać.  Jednak odchodząc z pracy, zabrałam go ze sobą. Zamieszkał razem z Miziem u mojej wspaniałej Babci, nie mogło być inaczej !

-Mizio - kocia bieda zabrana sprzed bloku jednego z łódzkich blokowisk. W fundacji, w której pracowałam, "zaadoptowany" (tak!  dosłownie wychowany!) przez Baltazara, który mając swój kawałek dachu nad głową, okazał się oazą spokoju i dojrzałości. Mizio to drobniutki, płochliwy niuniek, kochający swoją opiekunkę Helenkę miłością bezgraniczną. Słodziak, miziak, kochany wypłosz. ;-)

- Krakers - kiedyś kot sąsiadów, aktualnie już przemeldowany do nas. ;-). Nie miał szans na normalne, bezpieczne życie wśród hodowli psów, gdzie nie dojadał, był przeganiany, wiecznie brudny i zastraszony. Przekochany, wspaniały towarzysz naszej codzienności. Jeszcze w fazie aklimatyzacji, jeszcze odrobinę nieufny i płochliwy. Jeden z najpiękniejszych kotów, jakie spotkałam. :-)

136. MIEJSCE DLA CIEBIE.

Jeśli są jeszcze jacyś chętni do pokazania swoich zwierzaków, to zapraszam serdecznie.

Miłego wieczoru! Zajrzyjcie do Ewy!

https://www.instagram.com/miaukoty/
https://web.facebook.com/Miaukoty-200480243619200/  

Serdeczności,