U Perełki byliś i...

I było tak. Pojechaliś z Poznańskim (ale nie tym "sławnym inaczej", tylko z moim synem, który przyjechał na święta) w odwiedziny do PP - Poławiaczy Pereł, czyli Moniki i Bartka.

Weszliś na czwarte piętro i rzuciliś się na Perełkę! Żeby być w zgodzie z prawdą, to ja się rzuciliś, a Poznański patrzył i trochę jakby kręcił głową z niedowierzaniem na fiśniętą (nomen omen) matkę. :)

Perełeczka poznała mnie, cieszyła się, lizała tym swoim cieplutkim jęzorkiem, kręciła dupeczką, stękała, a potem pokazała mi swoje królewskie łoże przejęte po kocich rezydentach. Wyglądała na nim jak królewna!

Potem przedstawiła mi zafascynowanych nią kocich współbraci.

W mojej głowie kłębiło się milion myśli. Nie było na co czekać. Czas działał na naszą niekorzyść. Dałam znak głową Poznańskiemu, nagłym ruchem chwyciłam Perełkę i zgrabnie przerzuciłam ją nad głową zdumionej Moniki.

Sunia przeleciała gładko i ze stęknięciem wylądowała w ramionach mojego syna, a on, tak jak było umówione, natychmiast rzucił się do ucieczki!

Przez sekundę nie mógł otworzyć drzwi, na szczęście już za moment zbiegał, ile sił w nogach po schodach! Z odzyskaną!

 

Wtedy, niech to licho (!!!), z drugiego pokoju wypadł Bartek i przy akompaniamencie krzyków Moniki "łapać złodzieja!" pognał na klatkę schodową i dopadłszy schodów, począł zjeżdżać po poręczy (klik) w dół, jednocześnie ładując broń!

Poznańskiemu z Perełką w ramionach udało się tymczasem zbiec na sam dół (czwarte piętro!) i dopiero tam dopadł go PP - Bartek! Aaaa!! Nieeeee!!!

Chłopaki pogratulowali sobie kondycji, pożyczyli wesołych świąt i spokojnie wrócili na górę...

Ech,  i wtedy właśnie ocknęłam się z zamyślenia... Bartek i Monika miło gawędzili z Poznańskim, koty pałaszowały smakołyki, które przyniosłam suni, a ona sama wystawiała brzuszek do drapania.

Czas był wracać, więc grzecznie się pożegnaliś i poszliś, ale żeby być w zgodzie z prawdą, to Poznański wyciągnął mnie na siłę. Takiego syna sobie wychowałam, nie ma co! :P