Twardy orzech uważności

Uważność. Umiejętność wyjścia ze swojego świata „życia w głowie”, otwarcie się na doznania płynące z ciała, z serca – emocji, ze świata wokół. Przegonienie precz natrętnych myśli, wyjście ze snucia nierealnych marzeń, planowania, zamartwiania się, wszystkiego tego, co toczy się w nas i czego zazwyczaj nie kontrolujemy. Powiedzenie temu STOP i wyciszenie. Otwarcie oczu, uruchomienie zmysłów. Ileż wtedy można dostrzec! Dobrze jest mieć takie narzędzie – umiejętność.  Dobrze jest czasem uważność włączyć. Jak najczęściej. Dla mnie to wciąż twardy orzech, ale czasem...

Kilka dni temu wstałam rano z głową nabitą myślami. Zmartwiona, zamyślona nad tym, co mam dziś do zrobienia, wyobrażająca sobie trudne scenariusze, automatycznie jak robot wyszłam z Fikunią na spacer. Poczułam, że boli mnie głowa i to sprawiło, że otworzyłam się na siebie. Zwróciło moją uwagę, że brwi mam ściągnięte, czoło zmarszczone, szczęki zaciśnięte, ramiona spięte, w brzuchu gulę, a lewa dłoń zwija się w pięść zupełnie bez sensu, bo to w prawej trzymam smycz. Zdałam sobie sprawę, że zupełnie nie widzę otoczenia, że idę, a umyka mi wszystko: pogoda, chmury na niebie, ludzie, których mijam.  

Przypomniałam sobie o moim "narzędziu". „Włączyłam” uważność czyli „puściłam” te wszystkie napięcia i otworzyłam się na doznania z otoczenia. A co to za dziwne stuki? Rejestrowałam je wcześniej, ale nawet nie zaciekawiłam się, skąd pochodzą.

Teraz dostrzegłam. Z nieba leciał deszcz… orzechów! Orzechów włoskich! Z hukiem spadały na asfalt drogi osiedlowej! Stuk, stuk, trach, pach! Było tego mnóstwo! Grad z orzechów! Co za dziwy! Aha! Za każdym orzechem nurkował z nieba czarny skrzydlaty cwaniak! Siadał na chwilę przy swoim łupie i jeśli nie był zadowolony z efektu, porywał go do góry i znowu zrzucał na twardą drogę! Musiał uważać, bo banda złodziejaszków ubranych na czarno tak jak on również czaiła się i polowała na gotowe!  Widok na drogę, na padające z góry z trzaskiem owoce i bijące się o nie ptaki był tak niezwykły, że aż czarodziejski. Ktoś musiał poczęstować je sporym workiem tego dobra.

Uśmiechnęłam się z radością do tego obrazka, gratulując sobie przebudzenia. Gdybym nie włączyła uważności, tak niezwykła scena mogłaby mi umknąć!

Potem było jeszcze lepiej. Na niebie chmury ułożyły się warstwowo jak tort bezowy, a najniższa lśniła jeszcze różem niedawnego wschodu słońca.  Kaczki urządzały sobie poranną kąpiel i prześcigały się w nurkowaniu, machaniu skrzydłami i trzepotaniu. Pod nogami dojrzałam stokrotkę. Fikunia z lekkością piórka biegła po łące. Zabrałam ze sobą te sceny. 

Mogłam wrócić do domu i zająć się obowiązkami z lekką głową, bogatsza o ten poranek.

I wy weźcie sobie trochę z tego dobra, częstujcie się. Zapraszam! :)