Niekonsekwencja jest ruda i szylkretowa

Witajcie, Kochani. :)

Gdzie byłam, kiedy mnie nie było? Chorowałam. Na niekonsekwencję chorowałam. :)

Bo czy wyobrażacie sobie, że pomimo planów odpoczynku, pomimo licznych moich zapowiedzi robienia w tymczasowaniu przerwy JUŻ TEGO SAMEGO DNIA, gdy Allen opuścił nasz dom, czyli w czwartek, przyjęłam w gościnę nowych lokatorów? 

Bo, bo, bo... Bo zadzwoniła Marysia, moja czytelniczka, której sąsiadka Ania zabrała trzy kociaki, co je porzuciła mama, no i dziewczyny pomocy szukały, a że usłyszały, że u mnie wakat...

Nie zgodziłabym się, ale MCO je poparł i jeszcze tego samego dnia wieczorem trzy maluszki znalazły się Za Moimi Drzwiami.

Kiedy już decyzja zapadła, powiedziałam przez telefon do Marysi "pewnie same buraski?"

Nie - odpowiedziała ona. - Dwa rude i szylkretka. 

O rany!

Kociaki mają ok 3-4 tygodni, bliżej trzech. Nie potrafią jeszcze samodzielnie jeść, tzn. trochę potrafią; ciamkają jedzonko w miseczkach, roznoszą je wszystkim wokół, po sobie, po mnie, po pokoju. Ile z tego zjedzą, nie wiadomo. Na dodatek dostały słynnej praczki, więc oprócz karmienia co 3 godziny, oprócz wstawania po nocach, oprócz sprzątania popraczkowych podkładów, oprócz zapewniania im dotyku, czułości i ciepłego termoforka doszło nam jeżdżenie do weta na zastrzyki.

Takie malutkie życia są kruche i delikatne, żal ściska za serce, że nie mogą być przy swojej mamusi, która zapewniłaby im all inclusive, że muszą sobie robaczki maleńkie radzić same na świecie. 

Ja oczywiście dam z siebie wszystko, ale czy to wystarczy?

Mam cudowną pomocnicę. Fisia aż się trzęsie, aby zajmować się maleństwami. Jestem pewna, że gdyby miała mleko, chętnie by je karmiła, bo pielęgnuje je, pilnuje, aby się nie oddalały, jest delikatna i uważna, bardzo mądra. Oczywiście ja muszę być mądrzejsza od niej i  nie pozwalać jej na wszystko, bo ta cudna sunia najchętniej spałaby z maluszkami i nie wychodziła z ich pokoju. 

W dniu przyjazdu.

Następnego dnia (piątek) rano.

Pierwszy rudzielec.

Drugi rudzielec.

Szylkrecia.

To już wiecie, gdzie byłam, kiedy mnie nie było. Cudnie, że Jola stanęła na wysokości zadania  i zadbała o podtrzymanie dobrego nastroju na tym zwierzolubnym blogu. Nie wiem, czy uda nam się w tym roku znowu zaznać jej gościnności, no i odwiedzić kocich i psich bohaterów poprzednich postów. Byłoby cudnie, ale nie można mieć wszystkiego. :)

Nie żałuję, że mam teraz urwanie głowy z tymi malcami. Niech tylko zdrowo się chowają, a reszta nie ma znaczenia. 

Rudaski są nie od odróżnienia i są chłopakami, ich siostra - szylkretka  - wiadomo. Jest najbardziej chora, choć jest ciut lepiej niż wczoraj.

Prosimy o dobre myśli, no i o imionach czas zacząć myśleć... :)



Mały suplement. Scenki z jedzenia. Powiększcie sobie.