Panienka Fika

Nie wytrzymam! Starałam się jeszcze zachować tajemnicę, ale nie mogę! Jestem cała podekscytowana i w środku aż śpiewam! Próbowałam napisać jakiś inny post, żeby nie zapeszać przed czasem. Tak bardzo chciałabym Wam jeszcze opowiedzieć o Japonii i Korei, chodzi za mną kilka tematów społecznych, ale w tym specyficznym czasie nie umiem!

Wypatrzyłam ją na stronie schroniska położonego daleko stąd. Zaglądałam, patrzyłam,  otwierałam tę stronę i zamykałam, przychodziłam i odchodziłam, ale zapomnieć nie mogłam. Coraz bardziej nie mogłam! Każde spojrzenie na nią  sprawiało, że było mi coraz trudniej. A chciałam przecież być rozsądna. Nie działać pochopnie, nie kierować się emocjami - powtarzałam jak mantrę. Cóż z tego! 

Najpierw nieśmiało, a potem coraz śmielej zaczęłam snuć marzenia, bo tak naprawdę to marzę o takiej od lat...

No i zadzwoniłam na podane numery, ach, tylko tak, aby się czegoś dowiedzieć, jakichś szczegółów, niezobowiązująco. I dowiedziałam się, że... nikt nic nie wie. Dopiero po kilku telefonach, po czekaniu na jakieś wiadomości, po rozmowie z miłą panią z tamtejszej fundacji zrozumiałam, jak się rzeczy mają.

W tym schronisku nie ma wolontariatu. Działa fundacja, która część zwierząt umieszcza w domach tymczasowych, a tym, które zostają w schronisku, przygotowuje ogłoszenia zachęcające do adopcji. I to wszystko, co może dla nich zrobić.

Dowiedziałam się, że "moja sunia" to młoda dzikuska. Znaleziona gdzieś na polu, obfotografowana i zostawiona potem w schroniskowych boksach. Delikatna i przerażona. Dziczejąca z każdym dniem coraz bardziej. Niesocjalizowana. Nie zna domu, nie zna ludzi, nie zna niczego. Poczułam, naprawdę wyraźnie to poczułam, że muszę ją uratować, że ona jest MOJA.

Mimo to dalej się męczyłam z decyzją, aż pomoc przyszła z niespodziewanej strony! MCO widząc, jak się zadręczam, spytał ku mojemu zdumieniu (bo przecież był przeciwny): nie jesteś zdecydowana? Czego się boisz? Przecież to maleńka sunia, damy sobie radę. :)

O mój Boże, co za radość! Jak ja kocham tego mojego męża!

Czy mogłam oprzeć się tym oczom? Tej mordeczce?

Kochani, czy wiecie, jak długo nie ma już z nami Rufiego? Byłam w szoku, że to już prawie PÓŁ ROKU! Kochany ten piesek właśnie do nas powraca. Objawił się w ciele tej maleńkiej, dzikiej, dziewięciomiesięcznej suni, którą już kocham całym sercem, choć trochę się boję... Czy dam sobie radę z takim psem, który niczego nie umie? Nie zna smyczy, nie zna spacerów, nie zna kotów??? Tego ostatniego boję się najbardziej. Jestem odpowiedzialna za szczęście i zdrowie moich podopiecznych, a to stres, wiadomo...

Na blogowisku dzieją się cuda! Jaworowie jadą po Lawendowego Psa już jutro, a moje marzenie spełni się w piątek. Jestem na przemian nieprzytomna ze szczęścia i przerażona... Siedzę i studiuję, jak ją przekonać do siebie, do domu, do kotów, jak ją nauczyć wszystkiego, co pies miejski umieć musi.

Macie doświadczenia z takimi dziczkami przerażonymi? Podzielcie się, proszę, no ale przede wszystkim podziwiajcie nową, przyszłą mieszkankę lokum Za Moimi Drzwiami. :)

PS. Fika jest imieniem schroniskowym i raczej zostanie zmienione, ale to spokojnie, kiedyś. To najmniejszy "problem".