Fiśka

Przeżyłam wczoraj magiczne chwile. Położyłam się po południu na sofie, wzięłam do siebie moją sunię, a ona dosłownie zamarła ze szczęścia, ułożyła się na mnie jak kotek i jak kotek zaczęła... mruczeć. :) Właściwie to absolutnie rozbrajająco postękiwać z rozkoszy. Miziałam ją po aksamitnych uszkach, po gładkich boczkach, ciepłym brzuszku i wdychałam jej subtelny, unikalny, słodki zapach. Fikunia przysnęła i trwałyśmy tak ze sobą szczęśliwe i spełnione. Odnalezione. Ogromnie ją kocham. 

Dziś wieczorem minie tydzień Fikuni w naszym domu. W jej domu. Nie do wiary, jak szybko się w nim odnalazła! Dziś jest wesołą, zrównoważoną, grzeczną, oddaną i niezwykle mądrą psinką. Uczy się wszystkiego bardzo szybko. Jej dzienniczek błyskawicznie wypełnia się szóstkami. :)) 

Nie szczeka już na ludzi, którzy wchodzą do domu wprowadzani przeze mnie. Jest wtedy cichutko, marszczy czółko i obserwuje sytuację. Poza tym, jeśli zaniepokoi ją jakiś hałas, to daje o tym znać. Super. Wie już, że kocie miski są nie dla niej, pozwala rezydentom spokojnie jeść, czekając na swoją kolej. Wie, że ciotka Stefania nie życzy sobie bliższych z nią kontaktów, więc obchodzi ją z daleka. Wie, że ciocia Amisia jest łaskawa, więc próbuje ją obdarzać pocałunkami i bawić się z nią. Wie, że wujaszek Hokus fajnie śmiga po krzakach, ale że nie podoba mu się, żeby go dłużej gonić. Jestem dobrej myśli. Dziś Fiśka, Hokus i Amisia pomagały mi wspólnie sprzątać i robić pranie. Bosko wyglądają w takim stadzie. :)

Co mnie zadziwia i wprawia w absolutny zachwyt, to to, że Fikunia załatwia się na podkłady dla niemowląt! Położyłam jeden przy kuwetach, które mam w piwnicy i ona grzecznie schodzi tam po schodach, siusia na podkładzik, po czym wraca. To naprawdę niesamowite! Za wyjątkiem jednej czy dwóch kup na dywanie i paru mokrych plam w pierwszym dniu sunia wcale nie brudzi w domu! Geniusz!! Nie odkryła jeszcze, że spacery są dla psa po to, aby załatwił tam swoje potrzeby. 

Bo Fika chodzi już na spacerki do parku. Na smyczy zachowywać się nie umie, ale skąd ma umieć. Nauczymy się pomału. Najważniejsze, że wydaje się pozytywnie nastawiona do psów. Z kilkoma z nich zaliczyła już buziaki zapoznawcze. Reaguje na kolegów w oddali, ale nie zauważyłam, aby strasznie chciała do nich biec. 

Ma trochę respektu przed dużymi osobnikami, ale nie piszczy, nie panikuje zbytnio, choć pewne sytuacje to dla niej za dużo... Wczoraj przeżyłam dramatyczne chwile. Do Fiki w dużym pędzie podbiegł pies. Wielki, czarny, dodatkowo z potężnym patolem w pysku. Piesek był nieagresywny, rozbawiony, ale mała przestraszyła się, skoczyła w pobliski krzak, śmig i... uwolniła się z szelek!! Przez głowę ściągnęła je w sekundę, zanim zdążyłam zareagować. 

Bosze, jak ja się przeraziłam, że jej nie złapię! Malutka jest jeszcze płochliwa, nawet w domu nie zawsze udaje mi się ją pogłaskać wtedy, kiedy mam na to ochotę. Umie kręcić się, uskakiwać, tak lawirować, przeważnie kręcąc dupką z radością, że zaczyna się zabawa w berka. Co dopiero na dworze! Podstępem, podkarmiając ją smaczkami, niemal kładąc się na ziemi, złapałam ją końcami palców za bródkę, aż pisnęła z bólu, ale ja wiedziałam, że nie mogę puścić! Uff, złapałam ją, ale teraz siedzę i szukam bezpiecznych szelek. Nie mam pojęcia, jak uwolniła się z tych, które ma. Wydaje się to niemożliwe, ale ta mała jest jak kot...

Każdego dnia ta psia istotka zaskakuje mnie na plus. Wzięłam, a dokładniej wzięliśmy, pieska ze schroniska w ciemno (jako "dzikiego psa", he, he), a dostaliśmy pakiet cech i słodyczy, o jakim tylko moglibyśmy śnić! Odkrywanie jej indywidualnej natury, unikatowego charakteru to wspaniała przygoda, no i oczywiście jaka jest, jaka by się nie okazała w przyszłości, nic już nie zmieni mojej, a wkrótce (wiem, że tak będzie) naszej miłości to tego cudnego stworzenia. Ona jest już członkiem naszej rodziny na dobre i na złe. 

Teraz ja piszę, a ona leży w budeczce i chrapie. :))

Mam przerwę w robieniu zdjęć, ale zmobilizuję się, bo szkoda nie uwieczniać tych pierwszych chwil razem. Tak więc zaglądnijcie jeszcze po południu. Coś dodam.



Obiecałam i dodaję. :)
Tak jestem teraz witana po powrocie do domku:

Nie martwcie się, że się ślizga. Już jutro na to miejsce wróci wyprany dywan. Sama nie mogę się doczekać.

Fiśka na dobranoc. :)