Łokieć ogrodniczki

Konia z rzędem temu, kto bez zaglądania do wiki albo innej -pedii powie mi, co to jest flebologia. A może nie jest Wam obce słowo talasoterapia? Nie jest? Hm, czyli że to ja jestem jakimś niechlubnym wyjątkiem. No to spłoniłam się na rumiano, ale przecież mogłam się spodziewać, że zaglądający tutaj sroce spod ogona... Dla pewności jednak rzucę nieco światła na powyższe terminy.

Flebologia to, najprościej ujmując, dziedzina medycyny zajmująca się żyłami. A talasoterapia to nic innego jak zabiegi, którym ludzkość może poddawać swoje ciało (a jak się kto uprze, to i ducha) przy pomocy morskich okoliczności, czyli tych wszystkich alg, piasku, wodorostów, wody morskiej, a nawet samego klimatu. 

Ale czemu ja tak nieumiarkowanie rzucam obcymi terminami i przepytuję szanowną publikę? Z ciekawości oczywiście. Z ciekawości także zaczęłam kilka dni temu przeglądać pewną stronę, na której natknęłam się na wspomniane wyżej talasoterapię i flebologię.

Zdarzyło mi się bowiem, że któregoś dnia, zbierając się do mojej wolontariackiej działalności związanej z końmi, ludźmi i zdrowiem (no, kto podpowie, jak to się nazywa?), poczułam, że coś mi się w plecach porobiło i zabrania mi się swobodnie wyprostować, zgiąć, skręcić ciało. Strach! Odwołać zajęcia? Rozczarować umówione dzieci? O nie! Jakoś się pozbierałam, przemówiłam łagodnie i z delikatną perswazją do mojego kręgosłupa w odcinku lędźwiowym, a dla pewności wspomogłam się prochem  i pojechaliśmy - ja i mój kręgosłup, który tego dnia wyraźnie przypomniał, że także on składa się na moje jestestwo. Starałam się pracować ostrożnie i nie nadwerężać łaskawości moich mięśni i kości, i udało się; a po powrocie zaczęłam studiować mądre strony w poszukiwaniu cudownych sposobów na moje dolegliwości (rym niezamierzony!). I tak po nitce i paru linkach dotarłam prawie do kłębka. Prawie, bo samego kręgosłupa nie znalazłszy, wczytałam się w dolegliwość innej części ciała, która tego samego dnia, już w trakcie zajęć z końmi, dała o sobie znać mocniej niż zwykle.

Przypominam sobie, że się tu kiedyś w komciach uskarżałam nieco na bolący łokieć, byłam z nim (tak, tak, zabrałam go ze sobą!) nawet u lekarki rodzinnej, ale na niewiele się to zdało. Na żadne badania mnie pani skierować nie chciała, tylko zaleciła oszczędzanie ręki, bardziej ergonomiczne jej układanie podczas pracy przy komputerze, i tyle. Łokieć jednak długo jeszcze mnie bolał, bo oczywiście nie za bardzo dawałam mu odpocząć - jesienią pracy w ogrodzie mniej jest niż wiosną czy latem, ale też nie brakuje. Bolało nadal, więc sama sobie zaordynowałam badanie USG - ponownie zabrałam łokieć, ale tym razem także kilkadziesiąt zyla, i zafundowałam mu kilkuminutowe głaskanie sondą, które wykazało, że owszem, znajduje się w nim jakiś stan zapalny. Nie wpadłam jeszcze w panikę, ale zaczęłam się zastanawiać, czy nie wybrać się z obrazkiem z aparatu USG do innego lekarza, bardziej specjalisty niż rodzinnego. Wtedy skończyło się na zastanawianiu, bo nadeszła zima i wobec ustąpienia częstotliwości jego nadwerężania łokieć ustąpił nieco ze swoimi kaprysami. Cóż z tego, skoro powróciły one z wiosną i moim ogrodowym szaleństwem, do którego dołożyłam jeszcze takie atrakcje jak lonżowanie koni, w czasie którego odzywa się na tyle mocno, że rozmyślam, czy nie poddać go jakiemuś radykalnemu zabiegowi. Naczytałam się na wspomnianej stronie o schorzeniach łokcia, a piszą o nim sporo i przystępnie. Całkowitej pewności co do diagnozy jeszcze nie mam, zresztą nie będę polegać przecież jedynie na czytaniu artykułów o objawach chorobowych, w końcu u jakiegoś lekarza wyląduję zapewne nie tylko wirtualnie. W każdym razie wiem już, czego się ewentualnie spodziewać, w razie gdyby się okazało, że to rzeczywiście łokieć tenisisty:

https://www.tourmedica.pl/artykuly-medyczne/operacja-lokcia-tenisisty/.

Wiem, że jest dla niego ratunek, ale także to, że jego naprawianie ze względu na długą rehabilitację trzeba planować na jesień, żeby z wiosną w ogrodzie wystąpić z "nowiutkim" łokciem.  A może ktoś z Was miał do czynienia z czymś podobnym? Ból nasila się szczególnie podczas podnoszenia i dźwigania ciężaru (np. konewki z wodą), odginania ręki w tył i skręcania jej, czyli np. podczas wyrywania upartych chwastów z twardej ziemi, podczas odkręcania lub zakręcania czegoś z użyciem większej siły, ale bywało już i tak, że nie mogłam podnieść do ust kubka z herbatą.

Gdy pomyślę, że ta dolegliwość miałaby mnie pozbawić dwóch ulubionych zajęć, to zaczynam panikować. Gdy do tego skonstatuję, jak długo trzeba czekać na wszelkie zabiegi w publicznej służbie zdrowia i że mała jest szansa na zaplanowanie ich zgodnie z własnymi potrzebami i  koniecznością, to zaczynam się zastanawiać, czy nie zacząć już oszczędzać na zabieg. A jakby tak jeszcze całkiem mimochodem rozgłosić np. przed imieninami, urodzinami tudzież innymi świętami, że zamiast upominków zbieram bony medyczne na leczenie łokietka - wiedzieliście o takiej możliwości; bo może to tylko ja na tej wsi tak intelektualnie podupadłam? - no więc gdyby tak rozgłosić, to kto wie, czy nie mogę się spodziewać, że za kilka-kilkanaście miesięcy mój łoć (to nazwa funkcjonująca w naszym domu od czasu pacholęctwa synusia) będzie znów sprawny.

No to tymczasem trzymajcie łocie albo - jeszcze lepiej - kciuki. ;)

I jeszcze ilustracja - pomyślałam, że jednak lepiej od łokcia na zdjęciach zaprezentują się aktualne roślinki z ogrodu. :)

PS. Zainteresowanym niezwykle ciekawymi terminami medycznymi, a chcącym się nieco podciągnąć w tej dziedzinie celem np. błyśnięcia w towarzystwie, polecam poczytanie wspomnianej strony. Tylko nie studiujcie jej zbyt długo, żeby nie było jak w skrzącej się angielskim humorem powieści Jerome'a K. Jerome'a "Trzech panów w łódce nie licząc psa", kiedy to bohater zaczytujący się w poradniku zdrowia wynalazł u siebie większość opisanych tam chorób - oprócz puchliny kolan, gdyż ta była akurat chorobą panien służących, które za dużo klęczą, a do tej grupy zawodowej ów obywatel męski zdecydowanie się nie zaliczał.

JolkaM

Na koniec zagadka: czyj to "łoć"? :)

Zagadkę zadałam ja: Gosianka. :)