Na zamówienie - Glizda

Wiem, wiem, niektórym się to imię nie podoba. Inni go nie rozumieją... Ale tak to wyszło. Wiecie, jak to jest z chrztem - gdy jest nagła potrzeba, to ponoć i rosołem można dziecko ochrzcić. Hm, może to i pewne nadużycie, ale okoliczności mogą się nieco skojarzyć. 

A było to tak, że wówczas jeszcze bezimiennej, okołotrzytygodniowej koteczce przypadło takie oryginalne nazewnictwo na stole zabiegowym u naszego "rodzinnego" weta. Trafiliśmy tam, bo szczęśliwie Igor dostrzegł, że jedno z czterech kociąt w miocie jest jakieś niemrawe i osowiałe. Jak się potem okazało, koteczka miała obniżoną temperaturę i po prostu pomału odchodziła - prawdopodobnie nie radziła sobie ze zdobywaniem pokarmu od mamy. W ostatniej chwili pędziliśmy do lecznicy, w której czekał na nas pan wet uprzedzony, żeby się stamtąd nie oddalał, mimo że zbliża się godzina zamknięcia. Po zbadaniu kitka dostała zastrzyk z glukozy strzykawką większą od niej samej, podczas którego wet rzekł do niej pieszczotliwie coś w rodzaju: co się tak wiercisz, glizdo. Pomijając ten dość żartobliwy akcent w trakcie wizyty, sytuacja była raczej niewesoła; nadchodząca noc miała zdecydować... Dostaliśmy zalecenie chuchania na kiciulkę, a ściślej biorąc ogrzewania jej termoforem, i powrotu do lecznicy następnego dnia - jeśli przeżyje. Pamiętam, jak złowrogo brzmiały te słowa. 

Kocinka spała w gniazdku ulokowanym na moim brzuchu, a uwitym z kocyka i termoforu, natomiast ja prawie nie spałam. Przeżyła. Gdy więc następnego dnia w lecznicy wet zapisując dane do kartoteki, zapytał o imię, nie mogłam przecież powiedzieć dajmy na to Pamela, Paloma czy inna Finezja. ;)

Od tamtego czasu wkrótce minie pięć lat. Glizderka ma się dobrze. I nie wiem, czy to nie po tamtej żywieniowej przygodzie ma tak niesamowity instynkt zdobywania pokarmu, że potrafi złowić rzucony zgromadzonej piątce kotów kąsek nawet wówczas, gdy akurat ona znajduje się najdalej od niego. Jest wybitnie uzdolniona pod tym względem. Dodam tylko, że niekiedy z powodzeniem rywalizuje z nią w tej konkurencji kto? Oczywiście obwieś Majtek, ale o nim już było, a jeśli znów będzie, to innym razem. :)

Dziś Panna Cotta Glizda.

 Tutaj to akurat nie łapie kąska, choć może to tak wyglądać.

Jest to niektórym znana już STĄD gimnastykacja, i to ja wprawiam Glizdę w ruch, 

wywijając niewidzialną (w kadrze) witką aroniową 

choć (informacja dla szczególnie zainteresowanych) może być też leszczynowa. ;)

 Zwitek.

 I rozwitek.

 

 Wykładnik.

Rozkładnik?

Śliwka się czai, może dojść do bliskiego...

 A nie mówiłam?!

Sytuacja się stabilizuje,

Glizderka się relaksuje.

 Trochę tańcuje,

trochę świruje,

fisiuje

oraz plaskotuje.

A tu ma wielkie oczy i pozuje na Sfinksa.

Żeby nie było, że to takie proste: ja sobie siedzę na trawce,
a kadry to się same z siebie udają. 

 Ha, ha, akurat! Bywa, że im się co nieco poprzycina,

ale bywają ujęcia całkiem spektakularne,

a nawet wibrysarne.
(To nowe słowo, jeszcze nie odnotowane w słownikach, proszę nie szukać.)

O-o, czasem nadarzy się szanowne zadowie.
Z przeproszeniem równie, a może i bardziej, szanownej publiczności.

Tu z  wyżej rzeczoną i zalecaną witką.

Bez witki.

I znów z witką.

Nuuda...

To może półobrót?

Albo półwąs? Półogon?

Poleżę...

I pokażę się bardziej tak z twarzy.

A tu jeszcze dowód na to, że Glizda potrafi się też  upozować,
ekhm, artystycznie (czytaj: romantycznie).

 Gdyby dojrzał ją taką romantyczną kocur jakiś, 

dajmy na to Roman - nie znam takiego, 

ale jestem pewna, że byłby utonął w tych oczach i wibrysach...

A na koniec trochę... dziki zachód nad początkującym rzepakiem. 

Ale nie śpijcie, bo jeszcze zalecenie:

miłej niedzieli! :)

W przerwie oraz na życzenie, a nawet dwa, nadawałam ja, JolkaM.