Pitu-pitu na 3 lata bloga

Kochani! Niezauważenie i cichutko, 29.01.2015, minęła trzecia rocznica powstania bloga Za Moimi Drzwiami. Wzięło mnie też trochę na wspomnienia, trochę na refleksje i najgorsze, że na postanowienia. :) O tym na końcu. 

Nie da się ukryć, że blogowanie mnie pochłonęło i wciągnęło. Odczuwam już wprawdzie potrzebę zwolnienia, a to znaczy, że coś się tu zmieni, ale dziś przypominam sobie moje nieśmiałe początki.

Zaczęło się od bardzo dobrej decyzji, aby pójść na kurs fotograficzny. Nie był to udany kurs, wspominam go źle, a jednak to on dał mi prawo moralne, żeby kupić sobie porządną lustrzankę, która przez nadchodzące lata stała się moją trzecią ręką i wierną przyjaciółką. I choć nie stałam się dobrym fotografem, to jej zawdzięczam chęć pokazania innym moich zdjęć. Wymyśliłam wtedy, że założę blog i tam będę dokumentować chwile utrwalone migawką. W moim założeniu miało być to miejsce tylko dla mnie. Przekonywałam samą siebie, że nikt inny nie musi go odwiedzać. Że to ma być tylko mój pamiętnik.

Byłam bardzo niepewna siebie. Ukryłam się za nickiem blogowym - przekonana, że tak już zostanie na zawsze. Pamiętam, jak źle się z tym czułam! Jakbym kogoś oszukiwała. Moje pierwsze mejlowe kontakty z innymi blogowiczami pełne były tłumaczeń dlaczego, skoro mam na imię Gosia, używam innego imienia. Dziś wydaje mi się to bardzo śmieszne. Blogowanie ma to do siebie, że można pobawić się kreacją swojej osoby. Nadać sobie zastępcze imię, pisać wybiórczo o tym, o czym się chce, pokazywać takie fragmenty siebie, które uznajemy za słuszne i na które jesteśmy gotowi.
Oczywiście jestem zdania, że na dłuższą metę nic się nie ukryje i nie da się grać żadnej fałszywej roli. Osobiście nie widzę też do tego powodu, ale jeśli ktoś taki ma, to jego sprawa. Pojawiały się tu czasem "charyzmatyczne blogerki", które próbowały narzucać innym swoje poglądy na blogowanie jako jedynie słuszne. To brzydko wygląda. Zawsze.

Zamiast podsumowań, liczenia postów i analizowania statystyk kilka moich nowych założeń co do blogowania. Chcę je tu napisać głównie dla siebie, choć te zmiany już się dzieją.

Po pierwsze moje posty nie będą już ukazywały się codziennie*, choć na pewno często. Sama sobie narzuciłam takie tempo, ale już wystarczy. Piszę o tym, abyście się nie niepokoili. To celowe działanie. Dojrzałam już do tego, aby dać sobie więcej swobody w tym względzie.

Po drugie mniej mnie będzie u innych. Będę odwiedzać ulubione blogi, bo bardzo to lubię, ale rzadziej komentować. Zbieram czas, aby realizować też swoje inne pasje i plany. Jeśli więc ktoś komentując, liczy wyłącznie na wzajemność, to proszę, aby tego nie robił (nie przychodzi mi do głowy nikt taki, ale może się zdarzyć).

Po trzecie, oznajmiam to głośno i wyraźnie, nie będę już odpisywać na wszystkie komentarze. Mam z tym problem, bo kiedy odpowiem na jeden, to poczucie obowiązku każe mi potem odpisać na wszystkie, mimo że niektóre wcale tego nie wymagają. Nie wiem, jak Wy, ale ja często piszę na czyimś blogu, co sądzę o temacie posta i wcale nie oczekuję odpowiedzi. Często komentarz jest tylko pozdrowieniem, puszczeniem oczka, docenieniem pracy innych. Sami przecież wiecie, że nie każdy wraca przeczytać odpowiedź. Mnie też się zdarza. :) I znowu, jeśli ktoś pisze komentarz, oczekując odpowiedzi, to proszę, aby tego nie robił. Daję sobie prawo do odpowiadania tylko niektórym. I tyle.

Po czwarte i ostatnie, hejterów i złośliwców informuję, że nadal będę kasować wszystkie nieżyczliwe, złośliwe, zjadliwe, krytykujące mnie i coś insynuujące komentarze. Nie wdaję się i nie będę wdawać z anonimami w żadne szermierki słowne czy broń boże tłumaczenia się. Szkoda mojego czasu, a ponieważ to miejsce w sieci świadczy o mnie, nie będę tu tolerować niczego, co mi nie odpowiada. Wystarczająco dużo stresów niesie ze sobą życie w realu, blogowanie ma być od tego odskocznią.

Wybaczcie mi to pitu-pitu rocznicowe, mam nadzieję, że wiecie, jak doceniam Waszą życzliwą obecność, jak cieszę się z licznych przyjaźni i dobrych stosunków z Wami. Blogowanie bardzo wiele mi dało, dużo na plus zmieniło w moim życiu. 

Za trzy wspólne lata dziękuję Wam pięknie! Częstujcie się torcikiem i kawką. :)

Specjalne podziękowania kieruję do mojej przyjaciółki, współbloginki - korektorki błędziorów, skarbowi znalezionemu dzięki blogowi - JolkiM, która proszona jest o rocznicowe poczęstowanie się ptaszkiem:

No i na koniec pytanie-prośba: CZY KTOŚ NIE MÓGŁBY W KOŃCU POCZĘSTOWAĆ SIĘ uroczą, kochaną BALBINĄ? Ona się zaraz przywiąże do naszego domu, będzie jej trudniej. Czas na nią! 

*ile razy coś takiego obiecam, to pomysły na nowe posty rodzą się w mojej głowie jak grzyby po deszczu. :)