Na przekór odwilży

Mija drugi tydzień od dużego opadu. Śniegu rzecz jasna. Prawie przez całą zimę nie padało, a jak spadło, to nie dość, że gałęzie, a nawet drzewa połamało, to jeszcze prawdopodobnie zdumiało... drogowców. Na tyle ich to zaskoczyło, że jakiejś tam dróżki pośledniej kolejności odśnieżania, nawet jeśli wiedzie ona do dużej wsi sołeckiej, nikomu się nie śniło czyścić. Zatem najpierw to, co spadło, się ujeździło, potem się zeszkliło i powodowało niemały stres podczas jazdy. Oraz poślizgi - mimo wstrzymywania oddechu, znieruchomienia mięśni, nieużywania nadmiernego kierownicy i wszelkich samochodowych pedałów, których tknięcie mogłoby owe poślizgi sprowokować. Jaka więc radość w dużej wsi sołeckiej nastała, gdy jednak odnośne służby zwąchały śnieg (nosem?) i wzmiankowaną szklankę posypały piaskiem solonym! Cóż z tego, skoro z pomocą przekornej aury i tak akurat topnieć zaczęło na potęgę (jak to idzie? Jeszcze się taki nie urodził...), ale nie aż na taką potęgę, żeby od razu zniknęło. Więc się od tygodnia jeździ po grudach, muldach, kałużach, mazi, wysokich a zwichrowanych koleinach, a wszystko to (na szczęście dla zawieszenia mamy to jeszcze w pamięci sprzed opadu!) skrywa olbrzymie wyrwy w nawierzchni bitumiczną zwanej. Manewruje się więc, slalomuje i dostaje kołowacizny, i złorzeczenia się cisną, i żal, i różnej maści emocje targają mną, wrrr! 

Zatem na przekór, na pohybel, na pocieszenie oraz na pamiątkę zarzucam w tak zwany eter wspomnienie takich oto krajobrazów zaokiennych i leśnych:

Czy ktoś rozpoznaje ten drzewostan? 

To słynna brzosna jest - jednakowoż zgięta pod ciężarem...

Dużo sosen nie udźwignęło ciężaru mokrego śniegu. 

Rosły kilkanaście lat, a jedna śnieżna noc je zmogła.

Większość jednak przetrwała ten zmasowany napór.

Zima zaskoczyła też... ptasi karmnik. Trza było złapać za łopatkę...

i wymienić śnieg na ziarenka.

Mniam!

Dzwoniec. Taki elegancki ptaszek, a jaki awanturujący się!

Bogatka czeka na swoją kolej.

Amator jabłek - kos.

Ptaszęta nakarmione, śmigamy więc do lasu.

W lesie też drzewa nadłamane...

 Przeważnie jednak stoją niezłomnie.

A na tych fotkach rozpoznać można, kto ma niezłą zabawę. :)

Po psich harcach na Psiej Łące obieramy azymut na chatę

 i następnego dnia zastajemy np. takie widoki.

  Ha! Ciekawe, czy ktoś zgadnie, co to za nitki się tak pięknie ozdobiły.
Dla ułatwienia dodam, że wiszą one na czereśni,
która stoi mi przeważnie na drodze i o którą się stale zahaczam.

 

 Skrzy się.

 O, tu mi coś kapnęło na obiektyw.
Ale że dało niezły efekt, to niech zostanie. ;)

 No i co, i komu to piękno przeszkadzało? 

 Wiem, wiem, choćby ptaszkom łatwo nie było...

Robiłam, co mogłam, żeby im ulżyć. 

Już teraz odpłacają śpiewem, coraz jakby bardziej wiosennym. :) 

Wkrótce odwdzięczą się jeszcze pomocą w ogrodzie,
powstrzymując hordy ślimaków w drodze do moich upraw. ;)

A to wszystko pisałam ja, JolkaM.
Ale najpierw odbijałam się w zaśniedziałej na zielono szklarence.

Miłego dnia!

PS. Reklamacji względem nadmiaru zdjęć nie przyjmuje się. :)