Czekając na Rysia

Kayronka nie ma już ponad cztery miesiące. Szczególnie teraz, gdy jest zimno, znów okropnie się o niego martwię. Czasami taki nagły smutek powali mnie znienacka w trakcie zwykłej codziennej czynności i łzy same nabiegają do oczu. Tęsknię. Chciałabym wiedzieć, że jest bezpieczny. 

Kilka dni przed naszym wyjazdem zadzwonił telefon. W sprawie ogłoszenia. Ogłoszenia o zaginionym kocie... Moje serce znów drgnęło, wbrew rozsądkowi, wbrew postanowieniom o nierobieniu sobie nadziei. 

Kot o wyglądzie Kajtusia przypałętał się w lecie do piwnicy willi w odległości kilku przystanków tramwajowych od mojego domu. Niedaleko... Mieszka w tej piwnicy wraz z czarną kotką. Jest bardzo płochliwy. Z całą pewnością maine coon. Pani Edyta, ta, która dzwoni,  karmi oba kotki, nosi im codziennie podgrzane jedzonko, dba. Tego dnia trafiła na moje ogłoszenie.

To niedaleko, jak pisałam. Nie mogłam czekać ani sekundy. Wszystko się zgadzało! Miałam na twarzy głupawy uśmieszek szczęścia i nadziei, gdy gnałam do domu (urywając się z pracy) po kontener i puszkę z rybą.   

Wyobrażałam sobie, że to on, widziałam już tę wytęsknioną scenę. Już w marzeniach wtulałam twarz w kocie futro, a łzy zalewały mi oczy. Ledwo dojechałam na miejsce. 

Znalazłam właściwe okno piwniczne.

Pojawiła się w nim czarna kotka...

Za chwilę... O Boże! Miałam szczęście, zza rogu wysunął się kot.

 Maine coon!

No cóż, jeden rzut oka wystarczył, żeby stwierdzić, że to nie mój Książę.

Kotek zawahał się,

zastanowił,

ruszył w kierunku rybki, którą wystawiłam przed oknem piwnicznym...

Popatrzył na mnie. Bużkę ma drobną, niekajtkową.

Faktycznie jest bardzo płochliwy, bo nie zdecydował się

 i uciekł...

Może dlatego moje wczasy nie były do końca udane, bo niecierpliwie czekałam, aby temu kotu pomóc, aby zabrać go Za Moje Drzwi i zająć się nim. Może ktoś go szuka? Może kot ma czip? A jeśli nie, to trzeba znaleźć mu dom i opiekę. Tam, gdzie mieszka, nie jest bezpiecznie. Obok jest bardzo ruchliwa ulica i torowisko. Umówiłam się z panią Edytą, że ja zabiorę Rysia (tak nazwała przybłędę), a ona zajmie się czarną koteczką. Będzie ją wabić coraz bliżej swoich drzwi, aż ta wejdzie do domu i może zostanie... To dzika kotka, która kilka lat temu została przez wrocławską fundację wysterylizowana i wypuszczona na wolność.

Pani Edyta od kilku dni próbuje złapać Rysia. Ja czekam, mój dom czeka na niego. Kotek oczywiście będzie do adopcji, ale najpierw musi skusić się na wejście do klatki-łapki... Mam nadzieję, że Kasia pomoże.

Wczoraj napisałam o mojej nadziei, że historię Rysia (bądź Rysi) będziemy tu na blogu przeżywać razem. Macie jeszcze w sercach miejsce na kolejną opowieść z kotem w roli głównej?

Jeśli tak, to fajnie. Z Wami jest raźniej.