Wilcze dzieci

Dzień dobry, czy wierzycie w to, że październik dobiega końca? To nie do uwierzenia!

Dziś notka kinowa. :)

Pewnie to z tęsknoty za Japonią wybraliśmy się do kina na animę pt. „Wilcze dzieci”. To było bardzo miłe półtorej godziny. Wyciszyłam się, wyluzowałam i przeniosłam w inny wymiar rzeczywistości. Obraz sprawił, że znów, przez chwilę, pobyłam w Kraju Kwitnącej Wiśni, tak wiele w tym filmie realiów japońskich. Fabuła jest, jak na bajkę przystało, nierealistyczna, jednak im dłużej trwa akcja, tym bardziej okazuje się, że ona jest tylko pretekstem do pokazania trudności w wychowywaniu indywidualności, jakimi są dzieci i jak zaskakujący może być tego koniec. Innymi słowy, jak bardzo mylące może być prorokowanie przyszłości dzieci z ich zachowania we wczesnym dzieciństwie. Film jest o potędze miłości, o przeznaczeniu i o ciężkiej pracy dającej wyniki. Jest o dorastaniu, uczeniu się, dokonywaniu wyborów. Wreszcie o tym, że dzieci nie są nam dane na zawsze, że mamy zaszczyt być z nimi przez pewien krótki czas, a potem możemy tylko przyglądać się ich drodze z oddali, szanując ją i wspierając mimo naszych rodzicielskich lęków. 

Czy będąc odmieńcem, można znaleźć swoje miejsce w życiu? Reżyser Mamoru Hasoda prowadzi swoją opowieść prostym językiem zaprawionym dużą dawką humoru i odrobiną magii. Mnie zaczarował, ale ja pasjami uwielbiam i bajki, i bezkrwawe, spokojne opowieści, gdzie nikt nie narusza mojej wrażliwości. 

Film jest pełen szacunku, który widać w każdym momencie. Szacunku ludzi do siebie nawzajem, szacunku do pracy, do przyrody. To wydaje mi się bardzo japońskie i ten klimat miałam na myśli, pisząc o tym, że wiele w tym filmie realiów japońskich. 

Myślę, że film jest bardziej dla dorosłych niż dla dzieci. Jeśli będziecie mieli okazję - polecam.

Lubicie bajki? Macie swoje ulubione filmowe? Może z dzieciństwa, a może z czasów oglądania ich z dziećmi? Polećcie coś bajkomaniaczce. :)