Nasze randewu, część trzecia, ostatnia i coś mi się wydaje, że Jolka się do mnie wybiera

Nasze-randewu-część-1.
Nasze-randewu-część-2.

Gosia: Jolu, nasze czytelniczki oraz pewien specjalny czytelnik na pewno umierają z ciekawości, jak wyglądał w dalszej części dzień, który zaczął się tak wspaniale - od wspólnego podziwiania wschodu słońca na plaży i picia kawki z widokiem na obudzone mewy, fale i dziką plażę pośród drzew. Ach, jakie to było doskonałe rozpoczęcie dnia! Mimo że zmarzłam i potem musiałam zagrzać się pod kołderką (i zasnęłam), nie żałuję ani sekundy! Tym bardziej że następną atrakcją było śniadanko. Nietypowe, bo jedliśmy na nie... zupę z kurek! Czy możesz o niej opowiedzieć?

Jola: Należy się małe sprostowanie: zupa jest głównie z ziemniaków i marchewki, a kurki stanowią w niej właściwie taką... wisienkę. Przepis świsnęłam z jednego z moich ulubionych blogów kulinarnych ze wskazaniem, że uwielbiam go też ze względu na piękne fotografie, w tym żarełka, a mianowicie stąd: http://konwaliewkuchni.blogspot.com/2012/08/kurki-na-obiad.html (klik). Za ten przepis jestem bardzo wdzięczna Magdzie, gdyż zupka jest prosta w wykonaniu,  bardzo dobra i niezwykle smakuje mojemu patyczakowi, co do którego jak wiesz mam zalecenie lekarskie, a mianowicie tuczenie. :) No i zawiera ta zupa KURKI, a tych podczas naszego spotkania nie może zabraknąć! To już tradycja. Ale, ale, czy Ty potwierdzasz, że zupa jest pyszna?

Gosia: Jest przepyszna! Gęsta i ma kapitalny kolor! W każdym razie gratuluję Magdzie przepisu, a sobie przyjemności jej zjedzenia. :) Usmażyłam do niej grzanki i całość stanowiła królewski posiłek. Najedzeni poszliśmy na spacer, który jakoś tak naturalnie odbył się w dwóch grupkach. Ujęła mnie męska przyjaźń naszych panów. :)

Jola: A na tych grzankach zalegały usmażone nadmorskie podgrzybki, którym też należy się wzmianka! Ale wracając do tematu, czyli do naszych chłopaków, to powiem Ci, że do dziś mnie zżera ciekawość, o czym oni tak zawzięcie rozprawiali przez cały ten, wcale nie taki krótki, spacer! Chyba wreszcie przepytam Igora na tę okoliczność. ;) Jedno jest pewne, bo tego się przypadkiem dowiedziałam - jednym z tematów był Stanisław Lem.

Gosia: Uau! Jestem pod wrażeniem! Widać było, że dobrze im się rozmawia, ale nie sądziłam, że o literaturze! :) My też pogadałyśmy sobie. Dotknęłyśmy spraw trudnych i poważnych, które w naszej codziennej korespondencji nie wybijają się na plan pierwszy. Ułożyło się to naturalnie i odpowiada mi to. Miałam czas w moim życiu, że umiałam tylko narzekać i żalić się. Cenię sobie, że to jest za mną. Lubię nasze zwykłe rozmowy. Jednak wiadomo, że każda z nas ma swoje bardzo poważne problemy i dobrze było podzielić się tym.

Jola: Każda z nas miewa też gorsze chwile i wtedy od razu da się to dostrzec także w tej codziennej korespondencji. Ale fakt, poza bardzo oczywistymi trudnymi momentami, te bardziej błahe sprawy nie dominują, a na pewno nie wałkujemy ich tygodniami. Bo szkoda na to życia. Mam taką koleżankę, z którą kilkanaście lat temu, zanim wyjechała do Anglii, dość się przyjaźniłam, no więc miałyśmy z Violką takie powiedzenie, że życie jest zbyt krótkie... i tu dopowiadałyśmy coś zgodnie z aktualną sytuacją, np. jest zbyt krótkie, aby się martwić z powodu nieszczęśliwej miłości. ;)

Gosia: Pewnie, że tak! Nieszczęśliwa miłość jest przereklamowana! :) Cieszę się z tej naszej rozmowy, bo wiem, że umiemy rozmawiać i o trudnych sprawach. Tam w nadmorskim lesie, wśród oszałamiającego zapachu sosnowych igieł, w szumie fal, w morskiej bryzie, oglądając chmurki na niebie, ptaki lecące nad wodą, okręty wojenne (!) na horyzoncie, znajdując raz za razem grzyba, czułam się idealnie. Wspaniale. W dobrym towarzystwie i milczy się fajnie. :)

Jola: Noo...

(teraz będzie dużo zdjęć)

Gosia: :) Ponieważ moją dewizą jest powiedzenie "mówić należy krótko, ale smacznie", na tym kończymy. Dziękuję Ci za ten, hrehrehre, wywiad i widzimy się za rok. Obiecujesz, Talibio? :)

Jola: Dopiero za rok?! A gdybym tak... ;) No dobra, bo żeby, ten... no, żeby nie było przesytu. I jeszcze cytat: hrehrehre.

Brama zamknięta. Wczasy zakończone. 

W tę stronę leciał z nami taki sympatyczny stworciu.
( W tamtą też mieliśmy chmurne towarzystwo, jak pamiętacie.)

Widoczek z trasy. 

I ostatnie zdjęcie: twórczy rozgardiasz w pokoju podczas wyluzowanych wczasów. Uch, jak było cudnie!!

Pies ma do wyboru kocyki, dywaniki. Gdzie leży pies? 

To kiedy klasówka?