Nasze randewu (część 2)

Reagując na Wasze liczne monity i reklamacje w sprawie braku ciągu dalszego opowieści dziwnej treści znad morza, czyli wywiadu-rzeki JolkaM/Gosia, a dokładniej - na kilka takich monitów, no dobra, wcale ich nie było, ani jednego (!), mimo to...

Zapraszamy na ciąg dalszy. :) 

Gosia: (...) Jak Ci się spało, Jolu?

Jola: Ano właśnie! To dość zagadkowe jest: spało mi się świetnie, a raniutko, hmm, obudziło mnie mruczenie kota. Zadziwiona tym, przez chwilę wsłuchiwałam się w ciszę, w której mruczenia być nie mogło, gdyż wszystkie koty zostały na wsi! Uświadomiwszy to sobie, skonstatowałam, że chyba przyśnił mi się kot, mistrz zen, o którym czytałam przed zaśnięciem. :) Sprawdziłam godzinę, bo choć byłam na wczasach, to przecież wieczorem się umówiłyśmy, że podtrzymamy zeszłoroczną tradycję wczesnorannych spacerów po plaży. Nie wstałam jednak tak od razu, nie chcąc Cię budzić, na wypadek gdybyś jednak spała w najlepsze, odpuszczając sobie, bądź co bądź nie aż tak znów ugruntowaną, tradycję.  

Gosia: Ha, ha! Ja robiłam to samo, nasłuchiwałam i liczyłam na to, że Talibia zaspała i będzie można sobie jeszcze smacznie dospać. Na tym urlopie, jak wiesz, chrapaliśmy do oporu, który to okazywał się nawet godziną 13! A to szósta rano i trzeba wstawać?? Nie!! A jednak sumienie, słowność, tradycja, kurna, że też człowiek taki porządny się zrobił... No i wstałyśmy jednocześnie! :)

Jola: Wiesz, ale zanim, to przecież i ja ciut cierpiałam, i mnie nie chciało się aż tak wstawać, ale gdy pomyślałam, że może tam za ścianą Ty nie chcąc robić hałasu, leżysz i nasłuchujesz i się okaże, że obie z tej swojej wrodzonej czy nabytej delikatności będziemy zalegać do południa, to jednak podniesłam zadowie i natknęłam się na Ciebie badającą teren w łazience. :) Już na dole, że jeszcze było ciemno, zapaliłam światło, przywitałam się z Rufikiem, głaszcząc, tarmosząc oraz czule przemawiając, i... zamarłam. Bo na kanapie zawinięty w kołderkę leżał jakiś, kurna, facet! Wpadłam więc natentychmiast (bo jestem dobrze wychowana i tak właśnie wypada) w popłoch, rzuciłam się na wyłącznik światła i udawałam, że jestem tylko sennym marzeniem, że mnie tam w ogóle nie ma. Wo-gó-le!

Gosia: Facet?! Musiałaś znaleźć tego samego, co zniknął w nocy z miejsca obok mnie! :) Ach, te materace, co przy każdym ruchu partnera płyną i falują jak morze! Nie dziwię się, że MCO zwiał na kanapkę w pokoju na dole, bo i ja miałam na to kilka razy ochotę, ale starałam się go przetrzymać i udało się: to on pękł, cienias! :) 

Darujmy już czytelnikom dalsze szczegóły przygotowań i załóżmy, że wyszykowałyśmy się i ruszyłyśmy z wiernym psim kompanem przez las w kierunku plaży. Była 6:30. Chłodno, rześko, pachnąco żywicą, sosnowymi igłami i grzybami (aż słychać było, jak rosną). Co jest takiego w tych chwilach, że ogarnia mnie nostalgia, gdy o nich pomyślę. Co sprawia, że stają się tak wyjątkowe?

Jola: Mmm, czyżbym, ach, ja sama to sprawiała?! Żarcik!
Taką mam teorię: świeżość umysłu! Czyli wszystko się bierze z wczesnego wstawania. ;) Taki nieskalany poranny umysł chłonie cuda świata tego jak gąbeczka, z której się następnie rozlewa toto cudne po całem organizmie, nasyca te tam molekuły, po czem nostalgiuje człeka do tak zwanego wypęku. Co Ty na to?

  

Gosia: Taaa, myślę, że to słuszna koncepcja. Za nostalgię odpowiadają jeszcze oczy na zapałkach i opar snu, co się za człowiekiem, jak sama nazwa wskazuje, snuje... Ale, ale, dobrze! Jesteśmy na plaży. Chodzimy, obserwujemy, nikogo nie ma, tylko my dwie, Rufik i jego patyk. Trzeba było wtedy wygłosić jakieś filozoficzne wywody, Talibio, zapoznać mnię ze swoim światopoglądem, wyznać mi swoje grzechy albo przynajmniej zrzucić ciuchy i z dzikim okrzykiem na ustach, tudzież z rozwianym włosem, wbiec do wody, bo teraz to mamy klops! O czym tu pisać...

Jola: No weź! Przecież grzyba znalazłaś niemal na ścieżce! Czy to nie jest warte opowieści?! A potem się wyjęło z kieszeni naczynka (i to nie jakieś plastiki!) i się piło kawę nalewaną z butelki po maślance. I nikt mi nie rzeknie, że jej czegoś brakowało. Pyszności! A jak pięknie wiało! I szumiało! Nie powiem, że spodziewałam się czegoś innego, więc nie było rozczarowania. Gdybym jednak wiedziała, że będziemy potrzebować jakiejś sensacji na użytek tego "wywiadu", to może bym się lepiej przygotowała, dorzucając do walizki adekwatną stylizację tudzież rekwizyty. A tak to masz trochę racji, nuda jak w polskim filmie - w przyszłym roku chyba się przynajmniej rozbierę i wskoczę w to morskie wzburzenie, choćby w grudniu. Się będzie działo!

Gosia: I tym optymistycznym akcentem, z nadzieją i niecierpliwością w sercach, w oczekiwaniu na spełnienie obietnicy, zakończymy relację z poranka na plaży. Czy chcesz coś jeszcze dodać, JolkoM? Bo ja tak. Dwa słowa: dziękuję Ci. Oczywiście wielka część tych podziękowań spływa dla wczesnego wstawania, oczu na zapałkach i snu, co się snuje - czyli tego wszystkiego, co jest odpowiedzialne za wspomnieniową nostalgię tego dnia. No dobrze, dla Ciebie jest też jakiś ułameczek ułameczka, w końcu niosłaś kubki, na coś się przydałaś! :D

Jola: O to, to! I ja dziękuję, bo najważniejsze w życiu to mieć kogoś, kto nam uświadomi... doniesłość wypełnianych przez nas misji. Ale następnym razem to ja niesę za pazuchą cieplutką maślankę. :P

KONIEC (na dziś)

Dziękujemy za uwagę. Będzie jeszcze część trzecia, a w niej o męskich i damskich rozmowach, a momentami nawet damsko-męskich. :)

PS. Myśl o klasówce kiełkuje w mojej głowie, oj, kiełkuje...