Nasze randewu (część 1)

Uwaga: będzie spokojnie, nudno, żadnych ekscesów, żadnych dramatów, brak staczania, ani nawet małego upadku. Sielanka. Wcale nie medialnie, nie z duchem dzisiejszych czasów.
Ostrzegam, żeby nie było! Czytasz na własną odpowiedzialność. :)

*****

Dzień dobry, Jolu! - zamejlowałam przedwczoraj do mojej współbloginki.

Zdjęcie z ubiegłego roku. 

Mam pewien pomysł. Może byśmy napisały wspólny post o naszym randewu nad morzem? Porozmawiajmy o tym "na wizji" i "na antenie". Co Ty na to? Wiem, że na pewno się zgodzisz (bo spróbowałabyś nie!), więc trzy, dwa, jeden i start!

Mowa ciała mówi wszystko. :))

Gosia: Już od dawna ogromnie się cieszyłam, że się znów w tym roku zobaczymy! Przed wyjazdem wiele się działo, tak wiele, że nawet ochota na krótki urlop nad ukochanym morzem mi przeszła. Marzyłam raczej o tym, aby zaszyć się w jakimś kącie i mieć spokój od wszystkiego i wszystkich. Jedna myśl jednak ciągnęła mnie do wyjazdu: to, że znów spędzę trochę czasu z Tobą i Igorem.

Jola: Hm, nie pamiętam, od jak dawna nikt mi nie wyznał czegoś tak miłego. I nie żebym się krygowała, ale rzeczywiście nie do końca ogarniam ten fenomen. ;) W każdym razie to bardzo przyjemne wiedzieć, że ktoś tak czeka na spotkanie, że też odlicza dni i mimo piętrzących się niesprzyjających zdarzeń jednak zdobywa się na to, żeby przełamać złą passę i spróbować. Bardzo mi imponuje Twoja siła i... wola przetrwania. Dążenie do życia pełnią. :)

Powitanie. :)

Gosia: Nie ma w tym żadnego fenomenu, no chyba że Ty jesteś tym  fenomenem, bo co to za sztuka przyjaźnić się z osobą tak miłą, empatyczną, uczynną i... Ojej, zanim zasłodzimy się na amen, przejdźmy lepiej do konkretów. Przyjechaliście z Igorem w piątek po jego lekcjach. Oczywiście, że nie z pustymi rękami, tylko z różnymi dobrościami, ale na mnie największe wrażenie zrobiła Wasza walizka... Pomysłowa!

Jola: Ha! Zaraz, zaraz, "zrobiła wrażenie" niekoniecznie znaczy "spodobała się". Bo czy może być sensowne pakowanie na chybił-trafił, wrzucanie do bagażnika wszystkiego, co wpadnie pod rękę, a co w ostatniej chwili przed wyjazdem wyda się przydatnym na jednodobowym wyjeździe nad morze? Pamiętasz, jak ubolewałam, że nie zabrałam okularów przeciwsłonecznych. Oczywiście poradziłam sobie bez nich, ale nieco się zdziwiłam, gdy w poniedziałek rano odkryłam je grzecznie przycupnięte niemal pod moimi stopami - przy fotelu w samochodzie. Były z nami nad morzem! Ale tym razem nie posłużyły mi do ukrywania się za nimi i za herami (dlatego przecież noszę takie długasy) podczas obowiązkowego zdjęciowania. Sama więc widzisz, Gosiu, że ta walizka niby git, ale niektóre "przegródki" są w niej cokolwiek nieporęczne i słabo wyeksponowane.

Ryba była tak pyszna, że fotograf zapominał zrobić zdjęcia przed konsumpcją. :)

Gosia: Widzę, widzę, ale za to ile się zmieści! I kolanem nie trzeba upychać. :) Kiedy przyjechaliście, po uściskach (wciąż widzę powitalny bieg Igora w rozpostartymi rękami) zostaliście przez nas porwani na rybkę, a musisz przyznać, że była pyszna! Jak to dobrze, że ta smażalnia była otwarta po sezonie. Na dodatek pan właściciel okazał się humanistą, podróżnikiem i człowiekiem z wielkim poczuciem humoru, ale o tym mieliśmy się przekonać następnego dnia.

Jestem zaskoczona, ile ta chudzina - Twój synek - potrafi zjeść! Tak w ogóle to strasznie zazdroszczę Ci, że mieszkasz nad morzem! I co Ty na to?

Jola: Bo co, bo chciałabyś spacerować po plaży co dzień? Ale wiesz przecież, że to dość złudne. Jest już październik, a my w tym roku byliśmy nad morzem dwa razy! Pierwszy - w lipcu na spotkaniu z Trójką w Darłówku, a drugi - na spotkaniu z Wami. :)

Ale, ale, chcesz powiedzieć, że myślisz o przeprowadzce? Jeśli tak, to może zaplanujmy wspólną - najlepiej gdzieś w okolicę tego baru z pysznymi rybkami i z panem, z którym tak trudno się było rozstać, gdy już się na nim poznaliśmy. I chyba odwrotnie. :)

Gosia: O przeprowadzce nie myślę, bo byś mi się nie dała wcale wyspać! Zabrzmiało tajemniczo? Hrehrehre, wyjaśnienie nadejdzie w swoim czasie. Cóż to robiliśmy po rybce? No tak, jakże by inaczej: lody! Teraz płacę za te chwile z nimi zaciskaniem pasa, ale warto było, warto. Matko, jak ja uwielbiam lody! W dużych ilościach. :) Ty i Igor musicie jeszcze sporo trenować, cieniasy. :P

Jola: Fakt, byłam przerażona, gdy pani w kawiarni podała mi w pucharku to, co przed chwilą sama sobie... obstalowałam - w menu było tak niewiele wyrazów opisujących ten deser, wydawał się taki lapidarny, a tymczasem pucharek aż kipiał zawartością. No jak tak można! Przecież zamówiłam skromnie tylko dwie gałeczki - nie licząc dodatków. :]

A pamiętasz, co było potem, chociaż się już zrobiło całkiem ciemno i nawet coś z lekka kropiło?

Po bokach "dwie gałeczki" Joli. W środku pucharek MCO.   :)

Gosia: Pamiętam. Z pełnymi brzuszkami potoczyliśmy się (bo inaczej nie da się tego oddać) nad morze... Poprzedniego dnia w tym miejscu o zmroku kąpał się człowiek-mors! Byłam pod wrażeniem jego odwagi. Naszego wieczoru nikt nie pływał, a morze nieniepokojone szumiało. Ech, jak szumiało! Coś jeszcze mam pamiętać?

Jola: Właśnie, szumiało. Że też mu się to nigdy nie nudzi. :) Mnie też zresztą - mówię o słuchaniu tego szumu. Marudziłam, że za krótko, ale w domku czekał na nas Rufi. A on umie pokazać, jak się cieszy z powrotu swoich do domu, więc rozstanie z morzem (nie na aż tak długo zresztą), aż tak nie bolało. :)

Na osiedlu domków letniskowych.

Gosia: Oj, tak! Rufi potrafi się cieszyć. Dobrze, że nie jest zbyt spostrzegawczy, bo inaczej pognałby za tym pięknym lisem, którego widziałyśmy na późniejszym z nim spacerze. Lisek mieszka w bajecznym miejscu. Jesienią ma wszystkie te urocze domki letniskowe, ogrody i alejki dla siebie. Wciąż, gdy zamykam oczy, mogę zobaczyć to tchnące spokojem osiedle, gdzie mamy szczęście, dzięki przyjaciółce, bywać. Jak Ci się spało, Jolu? 

*****

A w następnym odcinku o tym, jak się spało Joli i dlaczego tak, a nie inaczej. Myślę, że już nie mogą się Państwo doczekać!  Zapraszamy! :)