Koci post zbiorczy

Wzięłam sobie do serca słowa Sowy - mojej nocnej komentatorki, że człowiek (bloger) pisze o tym, czym żyje, a ponieważ ja ostatnio piszę wciąż o kotach, to jednoznacznie wiem, w czym siedzę po uszy. Czas trochę się od tego oderwać. Dla zdrowia psychicznego. Czas już też wyczołgać się z doła.

Chcę dziś więc na jakiś czas kocie sprawy wyczerpać, bo wciąż mam zaległości. Nie dotyczy to oczywiście sprawy zaginięcia Kajtusia. To jest poza wszystkim. O tym pisać będę, ile razy poczuję potrzebę.

Będzie długo i kocio. Zaczynamy.

*******

Wspominałam o akcji pomocy kotom na Gaju, gdzie zaangażowałyśmy się z Kasią. Tym razem udało się jednej z pań tam mieszkających, organizatorce akcji - pani Eli, złapać w klatkę-łapkę ślicznego rudego kocurka. On i jego prześliczna siostra urodziły się w blokowej piwnicy, a to przecież kiepska miejscówka na resztę życia...

Nieboraczek bardzo przestraszony wylądował Za Moimi Drzwiami półtora tygodnia temu. Szalał tak strasznie, że wyrwał z "korzeniami" kinkiet ze ściany! Musiał na niego skakać, chcąc się wydostać. Kiedy biedaczek skruszał, zabrałam się za obłaskawianie bestii. 

To tylko tak fajnie wygląda, ale w rzeczywistości kotek był bardzo dziki, bardzo przestraszony, trzęsący się jak liść na wietrze. Zwijanie się w krewetkę jest oznaką strachu. Jednak dobrze rokował, bo pod wpływem głaskania zaczynał głośno mruczeć.

Pomyślałam sobie po tygodniu takich działań, że równie dobrze ktoś inny może wykonywać tę miłą pracę nad oswajaniem i dałam ogłoszenie: 

Cudny, rudy Cynamon szuka domu na stałe.

Proszę o uważne przeczytanie ogłoszenia i zastanowienie się, zanim Państwo zadzwonicie. 

Kocurek, ok. 3,5 miesiąca. Prześliczny, szczuplutki, zgrabny dzieciak o cudnym kolorze futerka. 

Kocurek został odłowiony z osiedla Gaj we Wrocławiu, gdzie żył ze swoją siostrą dokarmiany przez dobrych ludzi. Szkoda go jednak na bezdomność. Z jego urodą szybko znajdzie domek, a z nim kochających ludzi, którzy o niego zadbają. Cynek jest odrobaczony, odpchlony i zabezpieczony przeciw świerzbowi. Zaszczepiony przeciw chorobom zakaźnym. 

Uwaga: kotek jest jeszcze nie do końca oswojony! W domu tymczasowym przebywa dopiero od tygodnia i zrobił już postępy, ale wciąż bardzo się boi i sam do człowieka nie przychodzi, tylko ucieka. Złapany i wzięty na kolanka zaczyna mruczeć, choć jednocześnie trzęsie się ze strachu. Potrafi syczeć na rękę. Wszystko to, co go spotkało, jest dla niego trudne. To jego pierwsze kontakty z ludźmi. Widać już, że jest bliski przełamania się, że będzie z niego pieszczoch, bo dotyk sprawia mu radość. Trzeba jednak nad zaufaniem jeszcze popracować. 

Kotek szuka osoby, która albo poczeka, aż u mnie się bardziej oswoi, albo lepiej sama się tym zajmie (bo fajnie, aby kotek przyzwyczaił się od razu do swojego domu), a więc osoby znającej się na kotach, mającej cierpliwość i serce do tego dzieciaka. 

Wymagam podpisania umowy adopcyjnej, a w niej zobowiązania do kastracji kocurka, gdy osiągnie odpowiedni wiek.

Czekamy z Cynusiem na telefon od osoby, która go pokocha i rozkocha w ludziach. 

Czy uwierzycie, że kiedy ukazało się to ogłoszenie, to w ciągu pół godziny miało ponad 50 wyświetleń (pisałam o tym, że w wakacje było poniżej dziesięciu wyświetleń przez cały weekend!) i trzy odsłony telefonu, z czego zadzwoniły dwie osoby! Pani Ewa od razu przyjechała i jesteśmy umówione na dziś na przekazanie rudziołka! Cynek będzie mieszkał z kotem i psem w spokojnym domu z ogrodem na ślepej uliczce miasta. Mam nadzieję, że pani Ewie zdobywanie serca rudziaka pójdzie dobrze... Kotek jest cudowny, dziś już gania po całym domu i denerwuje ciotki: Amisię i Stefkę Bąbel zwaną przez MCO Kiełbasą. :)) 

*******

Wczoraj rano zawieźliśmy Janka do jego nowego domu. Ja dowiozłam go do połowy drogi, a stamtąd przejął go MCO i pomknęli na miejsce. Pożegnanie nie było łatwe. Wypuścić TAKIEGO kota z rąk, to wręcz zbrodnia... To skarb, diament, kochane mądre zwierzątko. Ukradło mi serce...

Od razu zrobiło mi się lepiej, gdy MCO doniósł mi, z jak wielką miłością i radością przywitała nowa łysa - Monika, swojego kocureczka. I ja doczekałam się od niej okrzyku "jestem przeszczęśliwa!". Będzie dobrze, robię uff i mam zakaz jojczenia na temat Janka. :) Nie pytałam jeszcze o imię, czy zostanie. Zobaczymy. 

*******

Marta (którą poznaliście w związku ze sprawą Miękini) cztery dni łapała te maluszki. Sreberka z rury....

W końcu złapała je w deszczu, stąd mokre. 

To są wściekłe dzikusy! Niesamowicie groźne bestie! Samo spojrzenia na nie to popłoch i rzucanie się z zębami i pazurami. Najpierw zawiozłam je na odpchlenie i przegląd. To było wyzwanie! Jeden użarł mnie przez rękawiczkę. Dwie piranie! Chyba oba chłopaki. Potem dałam im spokój, a od wczoraj zaczęłam oswajać je intensywniej. Rękawiczką założoną na drewnianą łyżkę kiziam je i przyzwyczajam do dotyku. Jak to wygląda, trochę widać na filmiku. Zgrałam go, jak leci, nie chciało mi się go obrabiać. To i tak tylko dla kocich maniaków. :)

*******

No i jeszcze takie scenki. Kto wita mnie w oknie, gdy wracam do domu? Zawsze któraś kocia mordeczka. Dojrzycie ją?

Wiadomo, że brakuje tu gospodarza tego miejsca. :(((

I na koniec takie sceny łóżkowe:

Ciekawe, czy będę miała o czym pisać od jutra... Nie o kotach... Hm...