Zasiadka

W sobotę przed śniadaniem Śliwa wypuściła się na obchód terenu. A tak ją zajęły ważne kocie sprawy, że nie raczyła przyjść z innymi kotami. Wypuściłam się więc i ja za nią. Łaziłam po naszych hektarach, potrząsając pudełkiem z chrupkami i nawołując - najprawdopodobniej ku uciesze gawiedzi (czytaj: sąsiadów), ale ani śladu po niej.

Pojawił się za to ładny ptaszek. I dość odważny, bo dreptał kilkanaście metrów ode mnie i mojej asysty, czyli Leśki, Mietka i Glizdy. W końcu odfrunął i przysiadł na wierzbowej gałęzi. Nie umiałam go rozpoznać, spróbowałam więc zrobić zdjęcie, żeby po powrocie do domu go zidentyfikować. Zdjęcia wyszły słabe, bo mój aparat nie z tych, co to wiecie, ale coś tam przecież widać. Przewertowałam przewodnik i wyszło mi, że to trznadel.

Czy ktoś to potwierdza?

Poszukałam jeszcze i w sieci zdjęcia, a przy okazji odgłosu, a gmerając w jej przepastnych zasobach, natknęłam się na pewnego ptaszka, do posłuchania którego zachęcam szanownych czytających. To ponad pięć minut, ale kto wysłucha, nie będzie zawiedziony. Co za ptaszyna! Jakie zaangażowanie! Doczytałam się, że to maleństwo potrafi naśladować głosy około 200 gatunków ptaków! Panie i panowie, oto łozówka!

Aparat, co to już wiecie, że nie jest z tych, wpędza mnie czasem w niemały żal, a nawet, nie bójmy się tego obmierzłego słowa, frustrację. Zdarzyła mi się ona na przykład tydzień temu, kiedy wreszcie wybrałam się w upatrzone miejsce, które podejrzewałam, że jest obłożone (dosłownie) moimi ukochanymi żurawiami. Zaobserwowałam je kilka tygodni wcześniej z drogi nr 6 (którą codziennie przejeżdżam około 100 km), ale a to zapominałam, a to nie było czasu, a to inne dooperele. W końcu się zebrałam i popedałowałam - z lornetką i aparatem w plecaku.

Widok z "szóstki" na miejsce zasiadki. 

Rower zarzuciłam w rowie i przedarłam się przez pole jakichś bliżej mi nieznanych motylkowych do kępki drzew, które miały stanowić doskonałe maskowanie przed tymi niezwykle płochliwymi i czujnymi ptakami. I owszem, stanowiły, ale że rosną w pewnym obniżeniu, to w zasadzie niczego z ziemi i spomiędzy nich nie widziałam. Eksponować się zanadto nie mogłam, podchodząc bliżej ptaków, więc postanowiłam się nieco... wznieść. Głóg, na który się wdrapałam, okazał się niedogodny widokowo, więc przesiadłam się na klon. Tu było już znacznie lepiej i wygodniej, tyle że mrówki - duże i czarne. Całe ścieżki mrówek! Lecz ja nieustraszona jestem, a mrówki na szczęście okazały się niezbyt jadowite, bo przez dobrą godzinę, podczas której sterczałam na klonie, dziabnęła mnie tylko jedna, i to zapewne w obronie koniecznej. Kochane mróweczki! 

Cóż z tego jednak, że przez godzinę gapiłam się przez lornetkę, skoro nie mogłam zrobić porządnego zdjęcia gromadce żurawi. A liczyła sobie ona około 28 ptaszków! Oczywiście zrobiłam im kilka ujęć, ale co tam na nich widać... Ech!

Nie udało mi się też pstryknąć zdjęcia przemykającemu pod drzewami zwierzowi, który zaszeleścił w chaszczach i nieźle mnie wyskjaszył, zanim się zorientowałam, że to tylko lis, nie zaś, dajmy na to, niedźwiedź zachodniopomorski. 

Wracając z tej żurawiej zasiadki, napotkałam jeszcze sarnę z dwoma maluszkami, które dzielnie za mateczką poskakiwały w wysokim zielsku. Cudowne zwierzątka - pierwszy raz widziałam takie sarnie maleństwa! Ciekawe, czy to one przychodzą na podżeranie mojej fasolki w ogrodzie. Jakby co, to już im wybaczyłam ten niecny występek. Co prawda przez chwilę miałam im też złe, że i one były za szybkie, a ja zbyt niespodziewana, znaczy - niespodziewająca się, i zanim odbezpieczyłam aparat... Ale tylko przez chwilę! Za to dostatecznie długo się w nie wgapiałam, zanim całkiem zanurkowały w trawach, więc mam ich zdjęcie w głowie. 

Ale, ale, są jeszcze takie ptasie obiekty na świecie, które dają mi się sfotografować, o!

Chyba że w kadr wlezie mi jakaś złośliwa, różowa flora...

PS. Śliwa, jak się okazało, nie po raz pierwszy zresztą, stacjonowała w zagajniku blisko domu, ale zapewne nie mogła przerwać czynności, polegającej najprawdopodobniej na wgapianiu się w jakiegoś ptaszka lub motyla. Nie wiem, po kim ona to ma... Odnalazłam ją po pół godzinie i była głodna, więc ptaszek raczej uszedł z życiem. 

Coś jakby zasiadka w durszlaku.

Miłego dnia i udanej... zasiadki - jeśli nie przy żurawiu, to może przy kawce. ;)

To pisałam ja, JolkaM.