W ubiegłą sobotę

Dawno, dawno temu, w ubiegłą sobotę, za remontami, rozkopami i objazdami zjawiła się na dworcu głównym we Wrocławiu pewna przejęta niezwykle kobieta, dla niepoznaki nazwijmy ją Gosią, i wpadła zdyszana na peron, mając w głowie, że jest spóźniona, bowiem inna kobieta - ta nadjeżdżająca, dla zmyłki nazwijmy ją JolkąM, poinformowała ją sprytnie, że pociąg będzie dwadzieścia pięć po siódmej! Tymczasem pociąg znad morza miał planowany przyjazd o godzinie siódmej czterdzieści pięć. Tym to sposobem sprytna Jolka zapewniła sobie punktualny odbiór z dworca. Cwana bestyja!

Cóż było robić, Gosia zajęła się fotografowaniem swojego odbicia w odchudzającej szybie (to już tradycja) oraz

robieniem zdjęć pociągom dla Lidki (to już też tradycja).

Pstryknęła też gołębie peronowe dla Poznańskiego, bo on pasjami, z powodu swoich parapetowych przyjaciół, lubi.

I kiedy nadeszła właściwa godzina,

punktualnie nadjechał pociąg Intercity Łeba-Wrocław, a rozemocjonowanie Gosi sięgnęło zenitu. Radość, radość, radość!

Z pociągu wysiadła Paparazzjolka z niosącym transporterek wysokim młodzieńcem, dla niepoznaki nazwijmy go Igorem. Paparazzjolka okazała się jeszcze chudsza niż we wspomnieniach Gosi. Wrrr! Wrrr! Wrrr! :(

Przywitaniom i gorącym uściskom był w końcu koniec (cmok, cmok, cmok), 

i cała trójka udała się na zakupy, bowiem pobyt na placyku jest już stałym punktem programu we Wrocku (owoce, owoce, owoce!), oraz na spacer z Ruficzkiem (też tradycja).   

Igor przejął obowiązki wycieczkowego fotografa i udało mu się zrobić zdjęcie obu paniom (pstryk, pstryk, pstryk), mimo że jedna z nich zazwyczaj na widok aparatu dostaje kręciołki i wierci się, jakby, nie przymierzając, miała owsiki wiadomo gdzie (wiertu, wiertu, wiertu).

Rezydenci Zza Moich Drzwi w osobniku Kayronie powitali Gosinych gości godnie (i wygodnie).

I po pysznym śniadanku (mlask, mlask, mlask)

 oraz po wymianie prezentów (proszsz, proszsz, proszsz)

Skarpetki do japonek. Japońskie. :)

Kostka do losowania zwycięzców konkursów Za Moimi Drzwiami. 

Są to przetwory Jolki, prawdopodobnie. 

cała trójka pobiegła do kociego psedskola, bowiem Jola z Igorem przyjechali z odsieczą Gosi zakopanej w kuwetach i zabawach w kociarni. Zgodnie z obietnicą kuwety zostały wyczyszczone (szu, szu, szu), kotki wybawione (hopsa, hopsa, hopsa) i utulone (niu, niu, niu). Nic dziwnego, że teraz Gosia odczuwa palący brak czterech rąk do pomocy i choruje... (choru, choru, choru).

Krótką turbodrzemkę* pośniadaniową i pozabawową przerwała wyżej wspomnanym Brujita, która wraz ze swoją osobą wniosła Za Moje Drzwi szczęście do kocich adopcji. Nie dość, że sama koncertowo poradziła sobie z tym tematem, to podczas jej obecności aż trzy Leśniaki znalazły domek (raz, dwa, trzy!)!

*turbodrzemka polega na wypiciu kawy i położeniu się spać. Zazwyczaj po pół godzinie wstaje się jak nowo narodzony!

No a potem nastąpił kulminacyjny punkt programu, bowiem Gosia miała dość przekonywania wszystkich wokół, że japońskie jedzenie jest przepyszne (mniam, mniam, mniam) i trudno znaleźć lepsze. Zamiast dalej gadać i przekonywać, wzięła swoich gości do japońskiej wrocławskiej knajpki, gdzie sushi, maki i inne specjały przygotowuje się na oczach biesiadników. Jak było, niech opowiedzą już zaproszeni. Dla Gosi super, ale choć ona nie chce marudzić, to jednak nie omieszkała skonstatować, że w Japonii w byle barze jadała jakby jednak smaczniej... Nic to przecież w końcu dziwnego. 

Pierożki gyoza.

Ramen.

Maki.

Spotkanie było przemiłe również za sprawą pewnej pary, dla niepoznaki nazwijmy ich Wrocławski i Kasia. :) Poza tym zostało zakończone tym, co Gosianki lubią najbardziej: lodami! Najpyszniejsze były te o smaku zielonej herbaty, choć migdałowe i sezamowe, o imbirowych nie wspominając, nie ustępowały im nic a nic.

A potem spacer po rynku, i kociarnia, kociarnia, kociarnia. Miło, miło, miło! Igor zaprawiony w domu rodzinnym jest idealnym kocim terapeutą i zabawiaczem. Idealnym! Chłopak ma już fach zwierzęcego behawiorysty w rękach!

Jednak jedno wydarzenie bije wszystkie inne na głowę (łup, łup, łup)! Otóż JolkaM dla niepoznaki zwana Jolką zasłużyła sobie na przychylność Amisi! Udało jej się ją pogłaskać (głasku, głasku, głasku), a nawet nosić na rękach (noszu, noszu, noszu)! W takiej pozycji zastała Gosia Jolkę w niedzielę rano: z Amisią na rękach pod drzwiami sypialni (kolejnego dnia zastała ją na klęczkach przy kuwetach, jeszcze w koszulce nocnej). Warto było przyjechać, co, Jola? :)

Niestety Jola i Igor nie pozwalają na upublicznienie poniższego uroczego zdjęcia, wobec tego Gosia poradziła sobie, jak umiała. Oto oni. Fajni ludkowie, prawda? :)

Jolu, Igorze, Gosia Wam bardzo dziękuje za przemiłą wizytę. Szkoda tylko, że tak prędko pojechaliście. Dobrze, że mamy już plany na następny rok, a kto wie, czy i w tym jeszcze nieodgadnione ścieżki losu nie zawiodą nas nad morze. Marzę o tym, więc...

Z ostatniej chwili: Kasia - Brujita napisała piękne podziękowanie za kocią akcję: http://catarina-brujita.blogspot.com/2014/07/rachunek-sumienia.html