Komunikat oficjalny

Czyli coś na  kom, choć nie komiks. :)

Kto ZMD śledzi, ten pamięta, że wyjazd miał nastąpić w środę skoro świt. Tymczasem we wtorek Gosia napisała, że jest tak zdenerwowana, jakby czekało ją coś strasznego, jakby miała mieć jakiś ważny egzamin. A poza tym kocha swoje łóżeczko, poduszeczki (i te wszystkie okołołóżkowe zdrobnienia), no i NIE MA BIAŁYCH SKARPETEK. Przyznaję, że niczego bym z tego nie wyrozumiała, ale sama zainteresowana wyjaśniła mi, że w Japonii, gdy się kogoś odwiedza, należy zdjąć buty i najlepiej jeszcze mieć na stopach skarpetki, i ona by chciała białe. Już myślałam, że GosiAnka uczepi się tego argumentu i pod pozorem niesprzeniewierzania się japońskim zwyczajom (raczej z tą białością wydumanym przez nią) zrezygnuje z wyjazdu i zostanie w tak zwanym swoim pokoju, w tak zwanym swoim łóżeczku - zasłanym kotami. Wieczorem jednak nadszedł komunikat, który mnie ostatecznie uspokoił: Kupiłam białą koszulkę i skarpetki. Jestem gotowa. Idę się ostatecznie spakować. 

Uff! ;)

To co? Zaczynamy. :)


Środa 2014-05-07 3:17:07: Wstaliś i jedziem! :))

Środa 2014-05-07 5:20:44: Jesteśmy już po odprawie. Zaraz pierwszy lot. Do Monachium. :) Rower nadany. Udało się. :)

Środa 2014-05-07 7:56:54: Ha! Jestem na lotnisku w Monachium i już znalazłam dostęp do sieci. Przed nami osiem godzin czekania.

(...) Z samolotu widać było cudne widoki, i to zarówno w Polsce, jak i w Niemczech. Pięknie wyglądają pola rzepaku i młodego zboża, a wśród tego rozrzucone gdzieniegdzie domki. Nie mogę uwierzyć, że to się już dzieje...

Środa 2014-05-07 11:41:49: Zaszaleliśmy i wyspaliśmy się (dwie godziny) w takich specjalnych kapsułach na lotnisku. To przedsmak Japonii, bo to takie małe klitki. Jestem sierota - nie włączyłam sobie klimy. Prawie się udusiłam! Było mi to bardzo potrzebne, bo z tego stresu niemal nie spałam i czułam się jak zombie. Głupio zaczynać przygodę życia w takim stanie...

Czwartek 2014-05-08 7:07:06: Jesteśmy w swoim mieszkanku! Reszta później. :)

Czwartek 2014-05-08 10:51:42: Za nami (nie do wiary!) pierwsza doba podróży, która zaczęła się wejściem do samolotu wiozącego nas do Monachium.

Osiem godzin na tamtejszym lotnisku minęło nawet szybko. Trochę pospaliśmy, trochę pozwiedzaliśmy (pokój modlitwy, sklep z maskotkami, kawiarnia), co uwieczniłam na Instagramie. :)) Kiedy mogę robić zdjęcia, nigdy się nie nudzę. :)

W pewnym momencie na lotnisku pojawiła się grupka prześlicznie ubranych w kolorowe, kwieciste kostiumy (w tym spódnice maksi) kobiet o zjawiskowej urodzie. Wszystkie zgrabne, szczuplutkie, o bardzo pięknych twarzach - to najprawdopodobniej obsługa tajskich linii lotniczych. Żałuję, że nie zrobiłam im zdjęcia - wyglądały jak rajskie ptaki. :)

Byliśmy też świadkami przylotu jakiegoś VIP-a, po którego zostały podstawione na pas lotniska dwie wypasione beemwice. Ładnie ubrana, usłużna pani powitała VIP-a schodzącego ze stopni samolotu (krótki filmik jest na Instagramie) i poleciała po walizki. Niestety ponieważ VIP wsiadł do samolotu pierwszy i jego walizki były zapakowane jako pierwsze, teraz wyszły z luków jako ostatnie. Naczekała się panienka. :)) Po tym, jak nerwowo poganiała obsługę, widać było, że to dla niej stres. 

Patrzyłam na nasz samolot z lekką obawą. Czy te silniki dadzą radę przenieść nas 10.000 km? Widać było, że samolot leci do Japonii. Widać to było po... Japończykach, których była większość, a kilku z nich nosiło maski na twarzach. To takie typowo japońskie, symbol egzotycznego stroju niemal jak kimono, a świadczy o ich społecznym podejściu, uprzejmości do innych - maska ma chronić przed zainfekowaniem ich chorobą.

Kiedy weszłam do samolotu, ucieszyłam się (o ja głupia!), że siedzenia są bardzo wygodne i obszerne. Niestety, zaraz okazało się, że tak jest, ale... w pierwszej klasie! W klasie ekonomicznej było dużo gorzej. Ciasnota d... ściska. Ciężko wytrzymać te prawie 11 godzin lotu, mimo osobistego komputera przed sobą, na którym można wyświetlać sobie filmy, grać w gry czy podglądać trasę, którą leci samolot (co robiłam najchętniej i stąd tyle zdjęć na Instagramie, i nie tylko). 

 

 

Niestety siedzieliśmy w środku i nie mogliśmy patrzeć przez okno.

Po lewej ekonomiczna, po prawej pierwsza klasa.

 

Kiedy już przeszedł cały ten kołowrót z podawaniem posiłku, kawy, herbaty, 

japońskiej (macha) i angielskiej, udało nam się po zażyciu tabletki na sen przespać parę godzin. 

Strasznie to niewygodne. Do teraz jestem cała obolała.

W każdym razie dolecieliś! Samolot usiadł leciutko i bezstresowo. W czasie podróży też nie było żadnych ekscesów, turbulencji itp. Lotnisko Hanada powitało nas kontrolą graniczną. Już w samolocie wypełnialiśmy deklarację celną i informację z naszymi danymi. Tu, na miejscu, urzędnik pobrał jeszcze nasze odciski palców oraz zrobił nam zdjęcie... Teraz jesteśmy już w Japonii notowani. :)

Poza tym lotnisko jak lotnisko, takie jak na całym świecie, za to ludzie troszkę inni. Robert od razu przystąpił do wykorzystywania swoich umiejętności w mówieniu. Musiał załatwić kilka spraw i wszędzie wtrącał japońskie słówka i zwroty, co zawsze spotykało się z uznaniem Japończyków.

Wszyscy byli bardzo mili, serdecznie uśmiechnięci i już widać, że z angielskim tu kiepsko, więc ten japoński niezwykle się przyda. Oczywiście podziwiam MCO jak cholera! On po prostu się dogaduje!

Załatwił transport roweru do miejsca, w którym ma czekać na niego przez miesiąc, kupił bilety na pociąg do pierwszego naszego mieszkanka w Tokio. Było z tym sporo nerwów, ale już po chwili siedzieliśmy w wagonie i obserwowaliśmy ludzi.

Typowy automat jidohanbaiki (dżidohanbajki) . Na wystawie plastikowe atrapy.
Kupiliśmy sobie wodę.:))) W tych automatach można kupić wiele produktów.

Ten, kto twierdzi, że wszyscy Azjaci (Chińczycy, Japończycy, Koreańczycy itp.) są jednakowi z wyglądu i nie można ich odróżnić, chyba nie ma oczu. Ludzie różnią się od siebie tak samo jak u nas. Są ładni i brzydcy, chudzi i grubi (szczególnie młodzież szkolna zaskakująco grubawa nam się w tym pociągu trafiła). Nigdy zresztą w to nie wątpiłam. :) Najpiękniejsze wśród nich są oczywiście japońskie dzieciaczki. Cudo! Jak laleczki. :)

W pociągu obserwowaliśmy coś, co jest tu bardzo charakterystyczne i normalne: ludzi wykorzystujących każdą chwilkę na sen. Pożyteczne spędzenie czasu. :)

Ta pani obudziła się na pół minuty przed swoją stacją - po przejechaniu chyba z ośmiu przystanków. 

Nasz gospodarz, od którego wynajmujemy to maleńkie mieszkanko, dał nam rozpiskę tak szczegółową, jak do niego dotrzeć, że udało nam się to bez trudu.

Widoki z okien pociągu.

 

Wiedzieliśmy o tym, ale i tak mnie to zdziwiło, że na drzwiach do naszego miejsca czekała na nas kartka z powitaniem, a drzwi było otwarte. Klucz czekał wewnątrz. :)

Mamy maleńką kuchenkę i maleńki pokoik. Zdążyłam już przetestować futony. Musiałam się zdrzemnąć (u nas była 8. rano, a tu 3. po południu. Teraz jest w Tokio 17:40. Zaraz idziemy razem w miasto. Kiedy ja spałam, Robert już zwiedził okolicę. Fajna jest. Pełna maleńkich knajpek, sklepików i niskiej zabudowy. Czuć egzotykę. 

 

Pierwszą ekscytację i radość czułam, idąc z pociągu do naszego mieszkania. Poczułam się jak na egzotycznej wycieczce. Ludzie są tu mili, uśmiechają się, kłaniają. Będzie dobrze. :)

Czwartek 2014-05-08 16:26:29: My zaraz idziemy spać. :) Zjedliśmy dobrą kolację, choć z wyborem miejsca mieliśmy ogromny problem, bo knajpek są tu miliony! W niektórych nie wiadomo co by się jadło, bo menu tylko w krzakach.

Trudno mieć jakieś poważne refleksje z pierwszego dnia pobytu, ale ja mam takie (które mogą ulec zmianie):

- ludzie chodzą ubrani dość jednolicie kolorystycznie. Ulice są w związku z tym spokojne, wręcz ponure. Króluje czerń, szarość, beż i granat. Widać też biel. Reszta kolorów nie istnieje! Nie widać też strojnisiów, dziewczyny przeważnie chodzą na płaskim obcasie, choć widziałam też dwie w niebotycznych szpilkach.

- Japończycy są bardzo mili i przyjaźni. Dziś podszedł do nas na stacji metra jeden facet i zaproponował pomoc, bo widział, że jesteśmy zagubieni. Tak się przy tym zdenerwował, tak bardzo chciał pomóc, że aż mu się ręce trzęsły! To podobno typowe, że oni bardzo przeżywają kontakt z gaijinami, bo chcą wypaść jak najlepiej. Chwała mu, że mimo to ruszył nam z odsieczą. :)
- w mieście, w metrze, widać tabuny mężczyzn ubranych w garnitury, z teczkami w rękach, jak przemierzają ulice grupkami, siedzą w knajpkach, jedzą, piją, odwiedzają salony pachinko - to pewnie ci słynni pracownicy korporacji, którzy balują po pracy, do domu wracają przespać się, a rano znowu do roboty. 
- klopiki japońskie - genialna sprawa: podgrzewana deska, bidet, prysznic prosto w pupkę. :))

  

Taksówki mają oryginalne koguty.

     Postscriptum :)

To sprawozdawałam ja, JolkaM :)