Jak zostaliśmy niemal zjedzeni przez jelenie i stratowani przez szkolne wycieczki

W komentarzu pod poprzednim postem Magda z Konwalii w kuchni między innymi napisała tak:

Jolu, a Ty obiecywałaś, że będzie spokojniej, i że będę mogła nadrabiać zaległości, a tymczasem one się mnożą. ;)))

Jako zarządzająca tym wirtualnym poletkiem pod nieobecność Gosi zadysponowałam więc dzień przerwy. :)

Czy Magda nadrobiła zaległości? Na pewno nadrobiła.

A inni śledzący wyprawę odpoczęli? Na pewno odpoczęli. Bo ile można odpoczywać! 

No to jedziemy z tą Japonią, bo czas nie stoi w miejscu, a nasi nie stoją w nim jeszcze bardziej. Co zresztą doskonale widać na Instagramie, w którym Gosia niemal na bieżąco dokumentuje fotograficznie tę niezwykłą podróż. 

A do mnie w czwartek napisała tak:

21.05.2014

Licho nas podkusiło! Diabeł jakiś do ucha szepnął, żeby ten dzień spędzić przewodnikowo, żeby dać mu się prowadzić za rękę. I poprowadził nas jak owce na rzeź śladem najważniejszych zabytków Nary, a tam... potop, tsunami, nawałnica! 

Wycieczka za wycieczką, chyba wszystkie szkoły z całego Nipponu postanowiły przysłać tu swoje delegacje!

Nawet miejscowe święte jelenie* o słodkich oczach nie zdołały w pełni wynagrodzić nam tego armagedonu.

A tak naprawdę, to mimo że ledwo przyczołgaliśmy się do domu z powrotem, nie żałuję. To był fajny dzień, spędzony na obserwacjach socjologicznych i na podziwianiu zabytków uznanych za Dziedzictwo Światowe Ludzkości (a jest ich tutaj w Narze aż osiem. A jaka zaprawa treningowa! Ledwo się ruszam. :)

A to było tak:

Poprzedniego dnia siąpił deszczyk, mimo to poszliśmy na pierwszy spacer w nowym mieście i okazało się, że pAgoda jest piękna, chociaż pOgoda, zgodnie z utartymi stereotypami na ten temat, nie bardzo. Spędziliśmy czarowne, pełne oddechu chwile, obserwując kropelki deszczu rozbijające się o taflę jeziorka, podziwiając perfekcję wykonania tej drewnianej konstrukcji i spokój tchnący z tego miejsca. 

Było to dobre przygotowanie przed mającym nastąpić dniem następnym, który zaczął się równie spokojnie przed jedną z bram tori Tōdaiji - głównej świątyni sekty buddyjskiej Kegon w Japonii, zarazem jednej z największych atrakcji turystycznych kraju. 

(Wybudowana w połowie VIII w. stanowi kwintesencję buddyjskiego stylu architektury świątynnej. Słynna na cały świat z powodu tysięcy kamiennych latarni ufundowanych przez wiernych prześcigających się w przekupywaniu bogów, aby im sprzyjali - na całym świecie to działa tak samo.)

Od wieków daniele uznawano za święte zwierzęta i boskich posłańców i trzymano na terenach świątynnych. W tej chwili w Narze jest około 1500 sztuk tych zwierząt i stanowią one wielką atrakcję turystyczną. Ludzie karmią je specjalnymi krakersami (shika-senbei), które to często gaijini zjadają sami, biorąc je za miejscowy specjał. Dobrze, że przeczytaliśmy o tym wcześniej i nie daliśmy plamy! :)

W świątyni można załatwić swoje sprawy z opatrznością, zapisując modły na deseczce w kształcie serduszka, zawieszając je na specjalnym wieszaku, no i oczywiście wrzucając pieniążek do skarbonki. Jakie to praktyczne! :)

Omszałe, stareńkie latarnie położone w prastarym, od wieków chronionym, świętym lesie prowokują do zadumy i do tego, aby je... miziać jak koty! Chyba tęsknię za kimś...
Drzewa są tak niesamowite, wiekowe, powykręcane i okazałe, że zrobię kiedyś o nich osobny post!

(Las Kasugayama leży tuż obok chramu Kasuga-Taisha. Jako miejsce święte dla shintoizmu był chroniony od 841 roku przed wyrębem i polowaniami. Jest to więc chyba najstarszy park narodowy na świecie, oaza pierwotnej przyrody w obrębie samego miasta!) 

Za to kawałek dalej, w drodze do największego zabytku Nary, o zadumie mowy już być nie może. Zaczyna się szaleństwo turystyczno-jeleniowe (jakkolwiek to rozumieć).
Nie wiadomo już, kto tu turysta, a kto jeleń.  :)

Choć wszędzie porozwieszane są tablice z ostrzeżeniami, że zwierzęta te mogą zrobić krzywdę (ja też w to nie wierzę), nikt się tym nie przejmuje i każdy bierze sobie za punkt honoru nakarmić i pogłaskać jelonka. A one są gorsze niż koty! Nienażarte! Nie wiem, jak mogą zmieścić takie ilości jedzenia, nie wiem, jak mogą żyć w tym tłumie i nie zwariować! Ja po pięciu minutach miałam dość...
Mam tradycyjnie mieszane uczucia co do koegzystencji na ulicach tych zwierząt i ludzi. Kłóci się to z moim wyobrażeniem szczęśliwego jelenia. Ale co ja w końcu wiem o jelenim szczęściu! One wydają się zadowolone ze swojego losu. :)

Skalę turystycznego szaleństwa pokazują te zdjęcia; można się zmęczyć samym oglądaniem!

To jest właśnie przyczyna tego zamętu: centralny pawilon Daibutsuden, uważany za najwyższą i największą drewnianą konstrukcję sakralną na świecie,

a mieszczący 15-metrowy brązowy posąg Buddy Wajroczany. Trochę ciekawszych informacji dla chętnych: rzeźba ta zwana jest również Nara no Daibutsu, co oznacza Wielki Budda z Nary. Proces tworzenia tego posągu rozpoczął się w roku 747. Z powodu ograniczonych możliwości technicznych łączny czas pracy  nad nim wyniósł ponad 5 lat, rujnując budżet państwa i prywatny rodziny cesarskiej. Posąg miał 16 metrów wysokości, ważył z postumentem 380 ton. Ozdobiono go przy tym złotem (58,5 kilograma) oraz srebrem (30 kilogramów). Oryginał nie przetrwał do naszych czasów, gdyż z powodu kataklizmów i katastrof poszczególne części rzeźby były niszczone. Odlewano je następnie ponownie i przyłączano do całości. Posąg, który dziś oglądamy, pochodzi z 1628 roku i jest o metr mniejszy od pierwowzoru.

Mnie się spodobały motylki. :)

Jak wspomniałam, na żadną zadumę miejsca tam być nie może, panuje atmosfera głośnego (jak na Japonię) pikniku, no i wszyscy robią zdjęcia - setki tysięcy zdjęć na minutę, rozmawiają, śmieją się, nawołują... W takich miejscach traci się poczucie sensu dokumentowania swojej podróży...

A ten olbrzymi drewniany pawilon jest naprawdę zachwycający! Szkoda, że uroda ta ginie w ludzkim tumulcie.

Wokół jest czarno-biało od szkolnych mundurków.

Pośród tłumu łażą dziesiątki zwierząt!

Kiedy wydostaliśmy się z tego piekiełka, ledwo żyliśmy. Ostatkiem sił dowlekliśmy się do domku - wraz z obiadkiem zakupionym po drodze na wynos w małym barze.

By jeszcze wieczorem wsiąść na rowery i pognać (bo z górki) na naszych dwukołowych rumakach do wieczornego miasta, mijając po drodze "naszą" altanę w cudnych okolicznościach przyrody

i kolejny zabytek - ponad 50-metrową pagodę (drugą pod względem wysokości w Japonii) stojącą w ciszy wieczoru...

Ale, ale, czy aby w ciszy?? To nie do uwierzenia, ale jest po 20.00, a oni wciąż chodzą i zwiedzają! Minęło nas kilka szkolnych wycieczek! 

W mieście też sporo ludzi. Na stoiskach z pamiątkami sam chłam w stylu odpustowym.

Po miejskim spacerku pozostało "tylko" podjechać kilka kilometrów pod sporą górę, by znaleźć się w naszym uroczym maleńkim domku i zapaść w zasłużony sen.

Jazda na rowerze to też była dla mnie niezła adrenalina! Po ciemku, tylko z przednim światłem, w ruchu lewostronnym, miejscami wśród samochodów, za gnającym MCO, oesu! 

"Oesu" to moje nowe turystyczne zawołanie. Powiedziałam to wczoraj milion razy, jęcząc podczas powrotu ze zwiedzania, przekręcając się na futonie i podczas każdej innej czynności angażującej mięśnie. Bolą mnie wszystkie kości! Oesu!

Dla tych, którzy nie widzieli na Instagramie filmiku pokazującego,

 co dzieje się na drodze prowadzącej do Wielkiego Buddy z Nary. 

W drugiej części jest krótki filmik z "przemysłu zdjęciowego"

- jest takie miejsce, gdzie ustawiają się grupki młodzieży, całe klasy z nauczycielami,

specjalnie przydzielony do tego zadania pan chodzi z koszykiem pełnym jelenich krakersów, 

a za nim maszeruje stado tych wiecznie głodnych zwierzaków.

Od jednej grupy do drugiej, od drugiej do trzeciej, i kolejna już się ustawia, i kolejna...

I tak godzina za godziną, dzień za dniem...

Gdybym była jeleniem albo tym panem z obsługi, tobym oszalała!

PS. Czytałam wczorajsze komentarze. Super, że tyle osób jest z nami poprzez te relacje! Dziękuję i wszystkich czytających pozdrawiam serdecznie! Cieszę się, że wcześniej chciało mi się zapisać moje pierwsze wrażenia i obserwacje, bo teraz wszystko powszednieje i to, na co zwracałam uwagę na początku, nie budzi już mojego zdumienia. 

Odpowiem słówko:

Mario, Ewo - tak, ta plątanina kabli napowietrznych jest tu koniecznością. Ze względu na liczne trzęsienia ziemi na całej wyspie nie zakopuje się ich pod ziemią, tak jak i, za drobnymi wyjątkami, nie robi się przejść podziemnych ani nie buduje piwnic.

Alu - kiedy robiłam zdjęcie tego zakazu palenia, właśnie mijał nas Japończyk z fają w zębach. :) Byliśmy też w knajpce, gdzie się paliło i wszyscy jarali na potęgę (trzeba było potem prać wszystkie ciuchy). Generalnie jednak ludzie na ulicach nie palą. Przy pawilonie Wielkiego Buddy np. było wyznaczone miejsce przy toaletach i tam stało kilka osób z papierosami. Byłam też świadkiem nieładnej sceny w Kioto. Grupka Japończyków - rodzina z dziećmi - stanęła w bocznej uliczce, wypaliła po papierosie, dzieci napiły się coli z puszek, po czym dorośli skiepowali niedopałki wprost na ulicy, dzieci zostawiły tam puszki i wszyscy poszli sobie. Mam podejrzenie, sądząc po sposobie ich  ubierania, że to nie byli stali mieszkańcy Japonii, a jacyś turyści spoza niej.
Wpis o jedzeniu będzie, ale chyba jak już wrócę. :)

* W Japonii zwykło się mówić na nie daniele, ale to, jak wyczytałam, jelenie wschodnie, zwane także shika. 

***

Co Wy na to? Bo mnie to chyba się dziś przyśnią te wschodnie jelenie. 
Że co, że brzmi dwuznacznie? Cóż...
I może jeszcze motylki. :)

JolkaM