Tyle słońca cały tydzień!

Witajcie!

(Figurka z drewna - ten region we włoskich
Alpach słynie z takich wyrobów.)

Czekoladkę na gorąco?

A może cappuccino?

Chyba że ktoś woli mocne i esencjonalne espresso?
Pyszne, zaręczam!

No to wybierajcie, pijcie i zaczynamy. :)

Tydzień na nartach we włoskiej miejscowości Selva val Gardena
(tej samej, co w zeszłym roku) minął nam jak z bicza trzasł.

Było idealnie, perfekcyjnie, doskonale. Naprawdę.

Przez ten czas naładowałam akumulatory, odpoczęłam, napatrzyłam się na 

zapierające dech w piersiach widoki, poruszałam się, pojadłam (niestety)...

Nie chciałabym Was zamęczać znowu przez kilka dni wspomnieniami,
a więc zrobię to raz, a dobrze. 

Będzie niesamowita liczba zdjęć. Gotowi?

Już po raz drugi jesteśmy w Dolomitach na rozpoczęcie zimowego sezonu. 

Za każdym razem, oprócz najniższych cen, pogoda jest gwarantowana.

Przepiękne słońce, 3-5 stopni ciepła, niemal zero wiatru. Ideał zimowej aury!

Tradycyjnie dostajemy śliczny pokoik w hotelu 

z widokówkowym widokiem na góry i miasteczko u ich stóp.

Czas już na narty, w końcu po to tu jesteśmy. Idziemy?

Najpierw wyciągiem, który komfortowo wwozi nas na górę.

Jedziemy, zawsze podziwiając widoki.

A na szczycie: + 5 stopni! Perfekcyjnie przygotowane nartostrady zapraszają do zjazdów.
(Choć akurat nartostrady nr 4 i 6 są zamknięte.)

Na obszarze Sellaronda są setki kilometrów tras narciarskich.

Wszystkie idealnie ubite i wyrównane, z nawiezionym, jeśli trzeba, sztucznym śniegiem.

Na powiększeniu widać, że jest to teren narciarski
 - niemal każdy stok jest przygotowany do jazdy.

A ten widok!

Na narciarzy czekają liczne schroniska.

I bajeczne, gładkie, równe, szerokie nartostrady.

Początek sezonu to także niezwykle mały ruch turystyczny. 

Jakże często byliśmy na stokach sami!

Przed nami autostrada śniegowa, pustka, przestrzeń, bajka!

To my. Ciao! Bongiorno! 

Widzicie ścieżkę zapraszającą do jazdy? 

Ileż się trzeba w lecie natrudzić, aby chodzić po górach!

A na nartach szuuuuuu.... i już na dole! :)

To też my. Na krzesełku. :)

Na tych leżaczkach opalaliśmy się jeszcze w piątek.

Pijąc to. :)

Zaczarowany tunel pod znakiem czarta: wjeżdża MójCiOn 

- wyjeżdżam ja!

Zero ludzi w kolejce do wyciągu. 

Mało tego - zero ludzi na wyciągu!

Jutro trasy też będą przygotowane perfekcyjnie.

A kiedy dzień dobiega końca, zachodzące słońce

wydobywa z gór złoto 

i sprawia, że świecą!

Dla wytrwałych tiramisu i czekolada.

Najlepsze na świecie tiramisu u Emilio Comici. 

Co za miejsce! Muszę Wam o nim opowiedzieć.

Cieszę się, że pojechaliśmy, że się przełamałam, że uwierzyłam, że dam radę, że pokonałam milion swoich lęków. Bałam się, że moje kolana nie wytrzymają, że kondycyjnie nie dam rady, że zostawiam pod opieką Wrocławskiego i Kasi zwierzaki (5 kotów i pies), a to jest nadużywanie ich dobrych chęci, że jazda 1000 km w każdą stronę będzie zbyt męcząca, że nie będzie pogody, że upadnę i połamię nogi, że...

Szkoda gadać. Ani jeden z moich lęków się nie sprawdził! 

Było pięknie. Było spokojnie (za wyjątkiem drobnych przekomarzań całkiem normalnych po 28 latach razem, hi, hi). Było aktywnie. Dałam radę! Jestem taka z siebie dumna! :) MójCiOn namówił mnie nawet do narciarskiego zwiedzania i choć w mojej naturze leży ostrożność i najchętniej po poznaniu danego stoku jeździłabym na nim non stop, to nie żałuję, bo dzięki temu aktowi odwagi z mojej strony poznałam wiele przecudnych tras. Jedynym zgrzytem, jaki zaliczyłam, było spotkanie na trasie rodaka, który z okrzykiem na ustach "kuuurwaaaa!!" jechał jak kretyn na krechę, taranując ludzi. Nie pozwoliłam, aby to zepsuło mi humor, choć musiałam się o to postarać...

Są też minusy. Utuczyłam się ostatnimi czasy do tego stopnia, że w spodniach narciarskich odpinał mi się zatrzask, co spowodowało, że zaczynały mi spadać z d..., a to z kolei dawało wrażenie, że schudłam! :)) Taki żarcik. ;)

Moje plany, że zdążę sobie poporządkować blogowe pokoje, że przygotuję jakieś posty na zaś, żeby potem nie gonić w piętkę, spaliły na panewce. Z trudem udawało mi się czasem przeglądać internet, ale widziałam i cieszyłam się, że Jola przeprowadziła tak szlachetne i skuteczne poruszenie serc w dobrym celu.

Jedyne, co udało mi się zrealizować z moich planów, to uruchomienie POKOJU PRZEMIAN. Dojdą do tego jeszcze króciutkie opisy. Ten pokój to moja wielka satysfakcja, choć często i ból serca z tęsknoty. 

Jutro opowiem Wam o zwierzakach, o Dakocie, o Zoyce, o moich rezydentach. Zapraszam serdecznie. 

Jeśli ktoś chce jeszcze zawalczyć o kubek z moim logo, to ma czas do końca dnia. Tylko, proszę, już żadnych wymówek! Zabawa (klik) jest tylko dla tych, którzy chcą. Nie jest obowiązkowa. To ma być przyjemność. Mile widziane wygłupy, uśmiech i polot.