Dakota ma kota i... dwa psy! :)

Mam dowód na to, że determinacją można góry przenosić.

Mam dowód na to, że w kocim interesie zdarzają się niesamowite historie.

Mam dowód na to, że Vituś, który sam jest cudem, cuda kreuje.

Dakota jest ostatnim ze złapanych na działkach kotków,
którymi opiekowała się starsza pani - Zofia.
Koteczka została odłowiona dzięki mądremu uporowi Kasi.
Dziewczyna ta pomimo niesprzyjającej, późnojesiennej aury trzy dni czaiła się na nią,
leżąc na dachu działkowej budki, żeby kotkę w końcu złapać do ręki,
bowiem ta za nic nie chciała wejść do klatki-łapki!
Sama nie wiem, jak Kasia to zrobiła, wciąż jestem pod wielkim wrażeniem.
Koteczka była najmniej chora z całego miotu.
Dostała antybiotyk chyba tylko profilaktycznie.
U weta była przerażona, co ten na długo zapamięta! Krew się lała strumieniem... :) 

Natomiast u mnie koteczka okazała się bardzo subtelna, spokojna, delikatna 

i nie mam nawet słów, jak bardzo słodka.

Szczególnie to jej długie i mięciutkie futerko jest przyjemne w dotyku, 

a i pycholek ujmujący.

To jedna z tych koteczek, że człowiek się roztapia na sam jej widok. :)

Ma jeszcze wspaniałą cechę, którą cenię i lubię u kotów:

boi się - to widać, ale chce być dzielna, przełamuje się, 

walczy ze strachem i z pokorą pozwala człowiekowi na wszystko. 

Kochane stworzonko. 

Zrobiła szybko ogromne postępy.

W jej oswajaniu pomógł bardzo huncwot Hokus, 

który idealnie zajmuje się moimi kocimi gośćmi. 

Już przechodzę do sedna. :)

Jakiś czas temu w komentarzu pod postem napisała pewna Agnieszka:

Pani Aniu, powiem szczerze, zaczęłam odwiedzać ten blog niedawno, oczywiście teraz wchodzę codziennie, dopingując maleńkiego Vitusia, ale cały czas, do wczoraj, miałam wrażenie, że tego bloga prowadzi bardzo młoda dziewczyna!!!! Blog jest bardzo sympatyczny, żywiołowy, energetyczny:) Tak trzymać!!! Mam troszkę mniejszy staż małżeński (22 lata), trzy ukochane zwierzaki - Klara, 16-letnia jamniczka, Ginter - 5-letni kundelek ze schroniska i roczna, piękna kotka trikolorka Lola. Pozdrawiam serdecznie, dalej będę stałą czytelniczką (nie tylko z powodu Vitusia).

Agnieszka

Śliczna Lola.

Sprawiła mi przyjemność tym komentarzem, ale nigdy bym nie zgadła,
że nasze losy dzięki Vitusiowi przetną się jeszcze bardziej niż tylko za sprawą bloga.
Otóż Agnieszka zobaczyła Dakotę i pewna myśl zaczęła świtać jej w głowie...

Nie byłoby w tym nic dziwnego, gdyby nie to, że Agnieszka mieszka 450 km ode mnie.

Nie byłoby w tym nic dziwnego, gdyby nie to, że Agnieszka i jej rodzina
już mają w domu sporo zwierząt: dwa pieski i kota!

Aga ma zabezpieczony balkon i jak mi napisała "szmergla na punkcie bezpieczeństwa jej zwierząt".

Mimo tego dostałam mejl:

 Zgodnie z Twoją prośbą parę słów o nas i naszych zwierzętach. Mieszkam w Lublinie wraz z mężem i córką, która jest studentką drugiego roku. Razem z nami zamieszkują trzy zwierzątka. Najstarsza jest piękna, rudowłosa i długowłosa jamniczka Klara. Ma już 17 lat niestety, ale z jej zdrowiem jest jeszcze zupełnie nieźle. Półtora roku temu w maju nasza rodzinka powiększyła się o Gintera, psa 5-letniego ze schroniska (wybrała go córka, przyprowadziła i został :) oraz w czerwcu - o koteczkę Lolę. Teraz już konkretnie o Loli: nigdy wcześniej nie mieliśmy i nie planowaliśmy mieć kotów, byliśmy absolutnymi psiarzami. Przybycie do naszego domu Loli spowodowało, że zmieniliśmy zdanie całkowicie. Zakochaliśmy się od pierwszej minuty i trwamy w tym amoku i miłości do dzisiaj. :) Mama Loli będąc w ciąży, po prostu przyszła na taras do naszych znajomych i została. Okazało się, że po jej dzieciaczki ustawiła się kolejka chętnych, a my byliśmy pierwsi. Urodziły się dwa kotki i dwie kociczki. Mama i jedna kotka zostały u tych znajomych. :) Jeden z kotków zawędrował aż do Londynu. 
W każdym razie wszystkie trafiły do dobrych domów. 

Jak zajmować się Lolą, jakie stworzyć jej warunku? Uczyliśmy się. Od razu napiszę, że mieszkamy na drugim piętrze, Lola uwielbia przebywać na balkonie, ale jest on całkowicie zabezpieczony siatką. Lola jest cudnym, gadającym, szalonym kotem. Jej ulubioną zabawą jest przynoszenie nam na kanapę różnych przedmiotów, żebyśmy rzucali, i jeszcze raz, i jeszcze, potrafi bawić się naprawdę długo. Po pierwszej rui została wysterylizowana. Lolka jest bardzo żywa i uwielbia się bawić, a nasze psy niestety nie są zbyt chętne. Klara jest już po prostu za stara, natomiast Ginter jest po wielu życiowych przejściach, został znaleziony ledwo żywy na śmietniku, około miesiąca przebywał w schronisku, nie jest bardzo zabawowym psem. Dlatego zastanawiamy się nad drugim kotkiem/kotką, bo wydaje nam się, że Lola byłaby zadowolona z towarzystwa. 

Jeżeli możesz, to napisz, co na ten temat myślisz.

Klara i Lola.

Napisałam więc. Agnieszka mi odpisała i tak od słowa do słowa dogadałyśmy się!

Ja nie miałam żadnych wątpliwości, że Dakotkę spotkało wielkie szczęście.
Tylko czy to nie szaleństwo transportować kotka z Wrocławia do Lublina?
Uważam, że nie.
To świadczy tylko o wielkiej determinacji ludzi, którzy się na to porywają.

Klara i Ginter.

Z pomocą przyszła nieoceniona Agnieszka Assneg, 

której mąż już raz zawoził kotka do Warszawy 

(to był, jak niektórzy pamiętają, Szuwarek-Gacek). 

Właśnie wczoraj miała miejsce ta cała akcja, Dakota wylądowała u Agi na noc, 

bo już rano wyruszyła wspólnie z nią i jej mężem w swoją docelową podróż 

- do nowego życia, do swojej rodziny! 

Druga Agnieszka - nowa mama Dakotki wraz z mężem, 

który na tę okoliczność wziął urlop (są tacy faceci, są, zazdrośćcie!) 

czekali na ten niezwykle cenny transport w Warszawie i o godzinie 17. 

przejęli koteczkę, żeby powieźć ją do domku. 

Maleńka dobrze zniosła ten ciężki dla niej dzień.

U swojej przewoźniczki nawet mruczała. 

Podróż do Warszawy przebiegła bez żadnych "atrakcji".

Jestem pewna, że masze dobre myśli wciąż będą jej towarzyszyć, 

aby jak najszybciej odnalazła się w nowym miejscu. 

Agnieszko z Lublina, Ciebie zobowiązuję do częstych relacji z postępów malutkiej.

Czekamy też wszyscy na zdjęcia. Rób dużo zdjęć. 

Mam też nadzieję, że już dzisiaj pod tym postem napiszesz, jak się sprawy mają, 

jak przebiegła Twoja część podróży, no i czy ta zjawiskowa koteczka jest taka, jak Ci pisałam.

Ja mocno, mocno trzymam kciuki za Was i tę ślicznotkę!

***

Jeszcze słówko o Zoyce, bo o nią pytacie. 

Kotka oswaja się pomaleńku. Została królową strychu. 

Przegania stamtąd każdego innego kota, 

a jeśli czasem Amisia czy Kajtek tam zawędrują, 

już po sekundzie uciekają przed gniewem Zoyi, aż się za nimi kurzy!

Kota ma otwarte drzwi na dom, ale nie opuszcza "swojego" pokoju.

Już niedługo znajdzie się w innym domu tymczasowym, 

gdzie nie będzie musiała tak bardzo się bać.

Rozstanie z nią to będzie ciężki kawałek chleba, ale tak musi być. 

Ciekawy post o tymczasowaniu właśnie jest w Kociokwiku. Polecam. 

Dobrego dnia!

***

Uwaga: najnowsze zdjęcie Dakotki. :)