Dobrego życia, Zoyko!

Odłowiona 19 października na działkach koteczka w zaawansowanej ciąży, którą ochrzciłam imieniem Zoya, dostarczyła mi wielu emocji. Myślę, że nie muszę ich Wam przypominać, bo chyba żadna z kocich historii na moim blogu nie zgromadziła tylu kibicujących czytelników. Żadna nie była tak dramatyczna, a potem wzruszająca. Nie miałam też jeszcze takiego ciężkiego, jak się długo wydawało, przypadku. Kiedy Zoya doszła już do siebie po porodzie, a potem po sterylizacji, zaczęłam znosić ją na dół w kontenerku, aby przyzwyczajała się do moich zwierząt i do naszego domu. To był w jej przypadku duży błąd, bo kotka "cofnęła się w rozwoju". Znów zrobiła się nieufna, przestraszona, a nawet agresywna. Przestałam  więc to robić, zamiast tego otworzyłam drzwi od pokoju na strychu i czekałam, co będzie. 

Zoya nie wyściubiała z niego nosa. Bardzo długo trwało, zanim odważyła się wyjrzeć na korytarz, potem znowu czekałam z tydzień, aż pojawi się na schodach. W końcu dotarła do mojego pokoju i tu jej się bardzo spodobało, ale dopiero z czasem. Oswajanie i zaprzyjaźnianie zaczęło przebiegać szybciej, dopiero kiedy wróciliśmy z nart, czyli przez ostatni tydzień. 

Faktem jest, że do wczoraj Zoya nie pogodziła się z obecnością Rufiego, nie zaprzyjaźniła z innymi kotami (za wyjątkiem tolerowania Hokusa, który nic sobie z jej posykiwań nie robił).

Koło Rufiego przechodziła cała spięta i spłoszona, mimo że ten nawet na nią nie patrzył.

Najlepiej czuła się w swoim mało widowiskowym i mało atrakcyjnym pudle, które przeniosłam na klatkę schodową, aby mogła lepiej się integrować. Bardzo je lubiła, a na noc przychodziła do mnie do łóżka i spała grzecznie do rana. 

W dzień przeważnie siedziała w środku lub na tej starej kołdrze, która jest ułożona na wierzchu.

Odwiedziny przybranej rodziny przyjmowała z coraz większym spokojem.

Dawała się głaskać, szalała za wędką jak mały kociak.

Z wielką ciekawością przyglądała się wymianie klamki na gałkę, a to za sprawą diabła wcielonego Hokusa, dla którego nie istnieją miejsca niedostępne, rzeczy niemożliwe, zamknięte drzwi i wszelkie zakazy.

I kiedy już zaczęliśmy zbierać owoce pracy nad Zoyą w postaci przyjemnego z nią obcowania, obserwowania jej narastającego oddania i eksplodującej z niej radości, wtedy właśnie... zadzwonił telefon!

Kto pamięta, jakiego domu szukałam tej kotce? Miał być spokojny, bez dzieci, bez innych zwierząt, najlepiej z ogrodem, najlepiej w spokojnej dzielnicy. 

I tak właśnie się stało! 

Dodatkowo Zoyce zostały oszczędzone stresy długiej podróży, bo zamieszkała 900 metrów ode mnie! To rzut kamieniem! Państwo, którzy zgłosili się z chęcią adopcji tej koteczki, wzbudzili moje zaufanie do tego stopnia, że nie przeprowadziłam wizyty przedadopcyjnej. Popatrzyłam tylko na mapę, na rzut z satelity, ale przecież znam tę uliczkę: jest spokojna, z progami dla samochodów, a z tyłu za domami są wielkie ogrody. 

Państwo S. po uzyskaniu wszystkich informacji, po oglądnięciu kotki na żywo (Zoya zachowała się cudownie, dała się pogłaskać, bawiła się wesoło, była bardzo kochana) zastanawiali się chwilę i wczoraj rano zadzwonili, że decydują się na ten trudniejszy przypadek, że będą cierpliwie czekać, aż Zoyka zaufa im i pokocha swój nowy domek. O tym, że tak się stanie, jestem przekonana na 200%, bo już przedwczoraj wieczorem stało się to, co uważałam za niemożliwe w jej przypadku: Zoya siedziała mi na kolanach podczas oglądania telewizji! Siedziała jak trusia, nastawiała gardziołko do drapania, a nawet mruczała! Odmieniony kot, odmieniony los...

Wczoraj o godzinie 13. Zoya została jedyną, wyczekiwaną i upragnioną kotką Państwa S.

Hokusik bardzo to przeżył. Aż do nocy szukał jej po domu. Był marudny, płaczliwy i niespokojny...

Żegnaj, Zoyeczko kochana, niech ci się dobrze, syto i bezpiecznie żyje. Ja też za tobą tęsknię, ale tak musi być, ślicznotko. Dziś, jak dobrze pójdzie, odwiedzę twojego synusia Vitusia, opowiem mu o tobie. :)

I na koniec, żeby nie było próżni, przedstawiam Wam jedną z moich kolejnych podopiecznych.

Trzy dni temu rzucała się na mnie z pazurami i kłami. Wydawało się, że to dzik do kwadratu. 

Chyba nie będzie tak źle. Jak myślicie?  :)

Poślijcie Zoyce jeszcze dobrą energię na nowe życie, niech asymilacja w stałym domku przebiegnie dla niej bezproblemowo. No i miłej niedzieli oczywiście! :)

Edit. 13.00.

Rozmawiałam z Panem Wiktorem. Zoya już zwiedziła dom, zeszła z samej góry w nocy i położyła się córce do łóżka! Ładnie je i załatwia się do kuwetki. Jest coraz bardziej wyluzowana, daje się głaskać i wygląda na to, że wszystko będzie bardzo dobrze. Ulżyło jej w domu bez zwierząt. Dostała nowe śliczne imię. Nazywa się teraz Bianka. :)) Mnie się podoba. 

Jak się miewa Dakotka? Może napiszesz słówko, Agnieszko?