Francuskie słoiczki Niki

(Niko, zacznę od złej wiadomości, a potem będzie już tylko pięknie, OK?)

Dwa słoiczki się zbiły… Piękne, pyszne, przyrządzane przez Nikę pod gołym niebem Jej Południowej Arkadii, we Francji, w Pirenejach Wschodnich, rzut beretem od Morza Śródziemnego, wśród winnic i sadów. Zbiły się... Buuuuuuuuuuuu...

Nie przeżyły podróży:

• Słoiczek z konfiturą z dojrzałych moreli odmiany Rouge de Roussillon, które aż tonęły we własnym soku… Jeden z 28 słoików, jakie zrobiła tego lata Nika, złote, słoneczne lato zamieniając w morelowy boski nektar. 

Zdjęcie Niki.

• Słoiczek z konfiturą z dojrzałych w słońcu brzoskwiń o białym miąższu, pięknej czerwonej skórce i równie czerwonym soku. Jeden z 9 słoiczków zrobionych tego lata przez Nikę. 

Zdjęcie Niki.

Mogę jednak powiedzieć, że znam smak tych niezwykłych przetworów, bo odsunęłam, jak się dało resztki szkła i spróbowałam odrobinę. Możecie mi wierzyć, że to był smakowy odjazd! Szczególnie opłakałam te morelowe, bo to było coś wspaniałego!

Długo nie mogłam się pogodzić z niezdarnością poczty i z pechem, bo Nika zabezpieczyła przesyłkę solidnie, ale na szczęście na pociechę zostało mi jeszcze coś! 

• To ocalały ostatni słoiczek słodkiego września – konfitur figowych. To o tych konfiturach marzyłam najbardziej! Jeden z 28, jakie zrobiła tego lata Nika z owoców własnego figowca, który jest wyższy od domu, więc nawet ze strychu widać w dwóch oknach jego piękne liście. Wśród gałęzi wiją się pnące kwiaty (nawet tak wysoko :) i gdy  rano Nika budzi się, to taki właśnie ma widok z jednego z okien (ten opis ściągnęłam od Niki z Jej bloga).

Zdjęcie Niki. Nie mogę napatrzeć się na te pokrojone figi!

To o nich marzyłam i nie przewidując takiego obrotu sprawy, napisałam o tym wprost u Niki.
Czy mogłam przypuszczać, że ta dziewczyna potraktuje to na poważnie i przyśle mi je z dalekiej Francji do Polski?

Niko, jestem zachwycona smakiem tych konfitur. Zrobiłam sobie dzień dziecka i łyżeczką wyjadłam wprost ze słoika niemal całą jego zawartość. Czuć w nim słodycz owoców i delikatną nutę kwiatu pomarańczy. Drobne pesteczki lekko chrzęszczą pod zębami. To poezja. Do tego chrupiące biszkopty (też przyjechały z Francji!) i przez długą chwilę byłam w najpiękniejszej części swojego dzieciństwa. Za to Ci, Niko, bardzo dziękuję! Sprawiłaś mi wielką przyjemność, a żeby spróbować dokładniej pozostałych konfitur, będę Cię chyba musiała odwiedzić. :))

Uważajcie, co piszecie w komentarzach! Spełni się. :)

Gorąco Was zachęcam do kliknięcia w powyższe linki, prowadzące do innej krainy. Krainy, gdzie figowce zaglądają do okien, gdzie gotuje się na dworze i gdzie niebo jest lazurowe jak wody stykającego się z nim morza. Dla Niki to normalne życie, dla mnie to magia.

Wspaniałej niedzieli. :)



A rok temu Za Moimi Drzwiami: Ostatnie przypomnienie, trwa spis! Może ktoś skusi się teraz? :)