Droga Alutko, dlaczego tak krótko? :)

Moje życie towarzyskie za sprawą bloga jest bujne, bardzo bujne, 

a  nawet wciąż coraz bujniejsze.

Ciekawa jestem, czy Wy, moi czytelnicy, lubicie o tym czytać?

Tak czy siak, dla mnie to ważne, więc znów uwieczniam kolejne spotkanie.

Z Aluchą.

Przyjechałam na dworzec 10 minut wcześniej i cieszyłam się, 

że będę mogła wypatrywać mojej największej gaduły (do dziś 810 komentarzy), 

która towarzyszy mi od początku mojego bloga, która zagląda codziennie

 i zostawia ślad w postaci miłych słów, na podstawie których wiem,
że nadajemy na tych samych falach. :)

Przeczytałam na tablicy informacyjnej, że pociąg przyjedzie na peron czwarty.

Na pustym peronie umilałam sobie czas robieniem zdjęć.

Zafascynowało mnie odbicie w tej wypukłej szybie. 

Świetny efekt!

Pociąg z Zielonej Góry nie nadjeżdżał...

Pstrykałam więc dalej, przy okazji odkrywając, że wszystkie lustra w domu mam zepsute!

W tej szybie wyglądam jak niteczka! Nareszcie!! :)

Pociąg nadal nie nadjeżdżał, więc pognałam znów na halę główną dworca, żeby upewnić się 

co do peronu czwartego i natknęłam się tam na rozglądającą się na wszystkie 

strony dziewczynę z rysopisu przypominającą Alutkę!

To była OnaCiMoja! Wysiadła z pociągu, który przyjechał na... tor czwarty. :)
Śladowe skrępowanie, jakie czułam wcześniej, uleciało w jednej chwili.

Moja Alutka! :) Taka sama, jak ją sobie wyobrażałam. :)

Po wyściskaniu się wzajemnym zostałam obdarowana prezentem 

(własnowypiekowychlebek, własnowykonaneprzetwory, podarunkidlazwierzaków)

i pojechałyśmy do mnie na kawkę, 

po drodze zahaczając o placyk - mój ukochany! :)

Tam zaopatrzyłyśmy się w artykuły pierwszej potrzeby, 

czyli szczypiorek, majonez i wrzos :-)

i nadszedł czas na przedstawienie Alicji bohaterów piątkowych komiksów. 

Ruficzek - przy drobnej Ali wyglądał jak niedźwiedź. 

Kayron zrobił na Niej wielkie wrażenie - puszystością i dostojnością.

Amisia trochę zwiewała, z naciskiem na trochę,

 i na koniec wizyty dała się nawet mojemu gościowi dotknąć 

(wiem, Jolu, że to dla Ciebie cios - cóż zrobić... ).

Ruficzek nie odstępował swojej ulubionej (od teraz) koleżanki na krok, śliniąc jej spodnie,
co Ala przyjmowała ze spokojem właściwym zwierzolubom.

Przedstawiłam jej bandę czarnych zasmarkańców i jeszcze kogoś...

O tym innym razem, bo to długa historia. 

Wypiłyśmy kawkę i zjadłyśmy upieczony przeze mnie serniczek
(nie zrobiłam mu zdjęcia, skandal!).

Po czym nastąpił stały punkt programu, czyli

wizyta w studiu nagrań Wrocławskiego. 

Nawet ważni i mili goście muszą chodzić tam bez butów. :)

Została nam jeszcze godzinka, bo Ala była potem umówiona na różne spotkania i dżamprezy, 

poszłyśmy więc z Ruficzkiem na spacerek, na most Bartoszowicki, 

podziwiając niosący spokój widok

i kolejny egzemplarz wyżła fryzjerskiego (widzisz, Viki?).

Rozmawiałyśmy jak stare znajome, którymi przecież jesteśmy
i mimo dzielącej nas różnicy wieku

sprawiającej, że Ala mogłaby być moją córką,

czułam się w Jej towarzystwie jak z przyjaciółką, nie jak z latoroślą. :)

Niestety czas był się żegnać...
i MójCiOn powiózł tę rozrywaną dziewczynę w ramiona innych
wrocławskich przyjaciół,gdzie, mam nadzieję, bawiła się wspaniale. :)

Dziękuję, Alutko, i jeszcze raz się pytam: dlaczego tak krótko? :)

A rok temu: TU (klik). :)