To był dzień!

No dobra, a teraz ja napiszę, jak było naprawdę...
I niech mi ktoś powie, że mam łatwe zadanie. Zwłaszcza że nie uzgadniałyśmy wspólnie zeznań. Każda z nas napisała relację niezależnie od siebie i to do Was należy rozstrzygnięcie, czy piszemy o tym samym wydarzeniu. ;)

- To był fajny dzień - powiedział późnym wieczorem Igor.

Nie zapytałam go o to, ale myślę, że w swoim wczesnomłodzieńczym i pozytywnym nastawieniu do świata  nie zakładał innego scenariusza. Ale przecież ja, z moim nieporównywalnie większym doświadczeniem życiowym, mogłam spodziewać się jakiejś rysy na tym skądinąd wyczekiwanym wydarzeniu. Przez rok wirtualnej znajomości mogłyśmy przecież zbudować względem siebie jakieś rozmijające się oczekiwania lub wyobrażenia, które w bezpośrednim zetknięciu mogły okazać się zupełnie odmienne od wrażeń, jakie przynosił nam kontakt na blogu i w mailach.

Majtek i Śliwa - komitet powitalny.

A jednak nie. Odrobinki niepokoju, które się chwilami pojawiały przed spotkaniem, rozpłynęły się w letnim powietrzu i lekkiej atmosferze zaciekawienia sobą nawzajem. Nie przypominam sobie, aby choć na chwilę zapadła tak zwana kłopotliwa cisza. Niemal natychmiast nastąpiła naturalna integracja, a pewien wkład w to miały chyba i nasze futrzaki, które tak ładnie, tak  po swojemu próbowały zająć sobą gości. Najbardziej Leśna, która jak jeszcze chyba nigdy pokazała, jak zazdrosna jest o koty. :)

Radość Leśki. :)

Leśka i Śliwka.

Lesia - bliźniaczka Neski Moniki  (wkrótce zostanie zapisana do Spisu Zwierzaków).

Śliwka powściągnęła się nieco w swoim wybitnym powsinogostwie i co jakiś czas powracała z wędrówek po ogrodzie, żeby przespacerować się w zasięgu naszych oczu i zaszczycić nas swoją obecnością (czytaj: ślicznością). Zaś najmłodszy rezydent, rezolutny Majtek, bardzo szybko wykrył, gdzie znajduje się najlepszy punkt wypoczynkowo-widokowy i prawie nie opuszczał przychylnych mu ramion JejCiOnego. :)

JejCiOn z Majtusiem.

 Śliwa i Mietek, buzi-buzi.

Przyznaję, że dosyć obawiałam się spotkania właśnie z JejCiOnym. O ile bowiem Gosię cokolwiek rozpoznałam wirtualnie, to przecież nie mogłam tego powiedzieć o Jej mężu. Co gorsza, tak się złożyło, że tego dnia nie miałam w odwodzie własnej drugiej połowy, która w sytuacji zagrożenia życia... towarzyskiego, a branżowo będąc powiązaną z ratownictwem, przybyłaby  (nomen omen) na ratunek. Los jednak okazał się łaskawy i nie doświadczył mnie obecnością dajmy na to nadętego ponuraka lub jowialnego wesołka, a pozwolił cieszyć się swobodną rozmową z zupełnie przecież nieznanym mi wcześniej człowiekiem niczym z dawno niewidzianym a dobrym kolegą. Są tacy ludzie. :)

Majtuś na rękach, Tryśka na ganku. :)

Żeby już nie rozwlekać tej, przynajmniej z założenia, minirealcji, dodam tylko, że gdybym miała podsumować spotkanie trzema słowami, byłyby one takie: spokój, wyciszenie, przyjemność. I jeszcze: przyłożenie właściwej wagi do spraw. Oraz harmonijne przepływy bardzo pozytywnych emocji. :)

Małe nieporozumienie Leśki i Majtka. :)

Glizderka.

Zielonooki Bazyl.

Aha, przy okazji wynurzeń o obawach nie mogę nie wspomnieć pewnego ważnego elementu - piątej kończyny Gosi, czyli nieodłącznego aparatu fotograficznego. Musiałam niemal szatę rozedrzeć niczym Rejtan, broniąc Gosiance wejścia z aparatem do łazienki. :)

Chwilowe rozłączenie Gosi z aparatem...

... skrzętnie wykorzystał Majtek. :)

Co ciekawe, mimo że jestem piekielnie niefotogeniczna i przez to spięta przed obiektywem, na wiele Jej pozwoliłam -  to sztuka zrobić mi zdjęcie... bezboleśnie. :)

Mała próbka mojej "fotografianej rozpaczy". :)

To był fajny dzień. Jedno tylko działało przeciw nam - upływający czas. Siedem godzin minęło tak niepostrzeżenie... 
Na pocieszenie pozostała nam prawdopodobna (przy dobrym układzie gwiazd) rewizyta - wstępnie zaplanowana za kilka dni u naszych gości w ich tymczasowym lokum nad morzem. I ta właśnie perspektywa nieco łagodziła niedosyt naszego pierwszego bezpośredniego spotkania.

A cóż to za pantomima? Zapowiedż świtu na plaży?
Czy to tam wzejdzie słońce, które właśnie zanurza się w Bałtyku?

Ano, zobaczymy, sfotografujemy...

Się też! :)

Godzina 5:24, wstaje dzień...

Zatem do zobaczenia za kilka dni. :)

JolkaM