„Lance do boju, szable w dłoń, bolszewika goń, goń, goń…”

Część pierwsza pamiętnika Anny bardzo się Wam podobała. 
Kto nie czytał, zachęcam, bo to wyjątkowa lektura. 

Część pierwsza (TU - klik) kończy się tak:

Pamiętam, jak uczył mnie dziadunio jeździć konno – miałam może wtedy nie więcej jak pięć lat. Koń wydał mi się olbrzymem - trochę się go bałam. 

Dziadunio jechał obok i popędzał mego konia, mówiąc, że Polka musi być odważna, musi od maleńkości wyrabiać w sobie męstwo i hart ducha – takie są nam potrzebne kobiety! „Boisz się - jak to! Przecież jesteś Polką, nie możesz się bać!”. No tak, myślę, nie mogę się bać, bo przecież jestem Polką!

Część druga.

Kochany Dziadunio umierał w zimie w 1928 roku i Jego dusza uleciała ku łanom szczęśliwych pól!

Było nam bardzo smutno i pusto bez Dziadunia. Wszyscy Dziadunia kochali i cenili, nie wyłączając oczywiście służby, która ogromnie była przywiązana i ceniła Dziadunia. Po śmierci zapanowała w majątku cisza i głucha pustka.

Jeszcze napiszę, jak Dziadunio zbierał wnuki i młodzież (kuzyni) w „salonie”, gdzie stało pianino – akompaniował, a młodzi śpiewali pieśni patriotyczne różne: "Wojenko, wojenko…”, „Maszerują chłopcy, maszerują…”, „Lance do boju, szable w dłoń, bolszewika goń, goń, goń…”. Wszyscy już ucichli, a ja kończyłam „bolszewika goń, goń, goń…” etc. Było wesoło i szczęśliwie, bezpiecznie…

Wakacje

Na wakacje przyjeżdżała masa młodzieży – kuzynów, znajomych i nieznajomych. A wiec towarzystwo miałam zawsze, co prawda starsze ode mnie, niestety byłam najmłodsza, nad czym bardzo cierpiałam, szczególnie wtedy, kiedy nie chciano się ze mną bawić, mówiąc, że taka smarkata nic nie potrafi. Ale nic! Znalazłam sobie towarzyszkę i przyjaciółkę w osobie mojej ciotecznej siostry Helci i odtąd stale przebywałyśmy razem. Jeździłyśmy konno na spacery i stale ścigałyśmy się – oczywiście czułyśmy się mężczyznami – baby to dla nas „ciepłe kluski”, płaksy itp. Miałyśmy z Helcią włosy obcięte po męsku – bawiłyśmy się w Indian, wyrywałyśmy watyńskim indykom pióra z ogonów potrzebne do pióropuszy. Skórę malowałyśmy czerwoną farbą (notabene do podłóg) i w takim stroju biegałyśmy z dzidami i ze zgrają psów po polach – ileż to było uciechy! Czułyśmy się tak mężnie i odważnie jak Indianie w prawdziwych stepach.

Helcia była starsza ode mnie o 5 lat, a ja pod jej urokiem i mądrością czułam się jak "Sancho Panczo". We wszystkim ją naśladowałam. Ale Helcia lubiła mnie przestraszyć – opowiadała, że przyjaźni się z Babą Onufrą – Babą Jagą, Pękatą etc. i że jej nie zjedzą, ale mnie, kto wie? Czy nie zrobią ze mnie pysznego obiadku? Ale ona mnie obroni – tylko muszę jej słuchać. Trzymałam się jej jak rzep psiego ogona.

Lubiłyśmy o zmierzchu jeździć kucykiem na spacer na „kurhanek Reni” jeszcze z czasów tatarskich Tuhaj-beja obok drogi skureckiej. Teraz dlaczego nazwałam kurhanek „Reni” – otóż było to miejsce spotkań zakochanej pary – Reni i Janka Felińskiego z Wojutyna. Zauważyłyśmy z siostrą, że Renia wymyka się wieczorami konno w stronę kurhanku i pewnego razu jadąc za nią, odkryłyśmy tajemnicę dwóch serc – to było bezczelne z naszej strony, ale cóż, takie już z nas zimne dranie. Rodzice moi nie byli zadowoleni z tej znajomości, bo choć Janek pochodził z dobrej rodziny, to był jakby upośledzony; lekkomyślny i infantylny.

I znów wakacje… Tyle młodzieży… Upał nie do wytrzymania – leżymy sobie w trawie nad brzegiem jeziora, utkwiwszy wzrok w prześliczny lazur nieba, owiewa nas leniwe, ciężkie i gorące powietrze. Bierze nas na własność miękka, aksamitna cisza. Od czasu do czasu przeleci nad nami sennie i leniwie ważka lub gdzieś w trawie odezwie się konik polny, poza tym spokój i cisza. Tylko dobrotliwe słońce maluje wszystko na złoty kolor. Leżymy leniwi, wymęczeni spiekotą. Od czasu do czasu opuszczamy swoje legowisko i zagłębiamy nasze ciała w chłodnej wodzie jeziora.

Na obiad! Dochodzi nas głos cioci z werandy. W ciągu 5 minut byliśmy już wszyscy przy stole. Krzyk, harmider – każdy z nas chciał jak najwięcej zjeść i Tadzik gałgan zjadł 2 półmiski pierogów z serem! Ten to już pobił rekord, nawet Julek nie mógł mu dorównać.
Po zaspokojeniu naszych apetytów wracaliśmy znów nad jezioro, by trochę odpocząć po sutym obiedzie… A watyńskie słońce tak nas rozleniwiało…

Pod wieczór płyniemy łódką - Helcia, ja i Janusz Miłoszewski - na polowanie na kaczki, bekasy – piękny wieczór sierpniowy. Słońce ma się już dobrze ku zachodowi i taka cisza w powietrzu… Płyniemy powoli, rozsuwając szuwary coraz dalej i dalej, aż na wysepkę. Stop! Wyłazimy i szukamy wzrokiem naszych ofiar. Janusz z zapartym tchem śledzi lot każdego z ptaków. Pif! Paf! Jest już jedna kaczka, jest i bekas, ale w szuwarach trudno znaleźć. Bekasa wyżeł przyniósł. Czekamy jeszcze – lecą kaczki – trach – jest jedna. I znów cisza. Raptem krzyk jaskółki, był to sygnał ostrzegawczy dla wszystkich ptaków jeziora, bo oto zleciał z nieba ogromny jastrząb i wypłoszył wszystkie ptaki.
To ci pech! Chcąc nie chcąc, musieliśmy wracać, bo już nasze dalsze polowanie byłoby bezskuteczne.

CDN.

(Niestety nie potrafię powiedzieć, kto jest na tych zdjęciach rodzinnych.)