Drugi zachodni post

Kolejna część zachodów, przedostatnia, i kolejna scenka.

Dziś nie do śmiechu.

Scenka:

Zachód.  Rodzinka nad morzem. Mama, tata i ok. 6-letnia córka. Mama siedzi na kocu, obok stoją cztery butelki piwa.  Tata trzyma w rękach telefon i filmuje córkę. Dziewczynka zanosi się od płaczu. Krzyczy „Tatuś, nie filmuj, nie chcę, nie chcę!”. Jest cała zasmarkana, w prawdziwej histerii. Tatuś zanosi się od śmiechu i goni ją z telefonem wokół koca. Mamusia śmieje się w głos. Świetnie się bawi. Tatuś też ma wciąż niezły ubaw. Nie daje małej uciec, nie odpuszcza na krok.  „Nie, nie, nie filmuj!” – wrzeszczy dziecko i ucieka. Pokaz sadyzmu trwa i trwa.

Zatrzymałam się i patrzę. Kręcę głową z niedowierzaniem. Mam nadzieję, że w moich oczach maluje się potępienie. W końcu zauważa mnie tatuś. Uśmiech mu gaśnie. „Coś się pani nie podoba?” – pyta agresywnie. „Tak, bardzo mi się nie podoba, co pan robi dziecku. Makabra.” – Mówię, patrząc mu w oczy. „To niech pani tu podejdzie!”  – butnie woła tatuś i robi krok do przodu. Chyba chce mnie bić, a co najmniej potraktować tak jak córkę. „Aha – mówię. – Tak myślałam, że pan nie dosłyszy, to pewnie dlatego tak się pan znęca nad dzieckiem”. Kręcę głową z niedowierzaniem, z potępieniem, z pogardą – bo to właśnie czuję, patrząc na tę rodzinę sadystów. W tym czasie dziewczynka schroniła się w ramionach nagle otrzeźwiałej matki i łka. Jej małe plecki drgają od płaczu.

Wyobrażam sobie, co ona czuje, jak zawalił jej się świat, w którym od rodziców powinna dostać opiekę i wsparcie, a dostała znęcanie się, odrzucenie, nieczułość, agresję. Jej życie nie będzie proste z tak agresywnym ojcem i wspierającą go matką. Odchodzę, wiedząc, że nie zapomnę szybko tej sceny.