Dla Wrocławskiego

Dziś znów świętuje moja rodzina, bo są urodziny mego syna! :)

Na blogu to odnotuję, niech solenizant się raduje

(rymy częstochowskie zamierzone).

Choć Wrocławski bardziej gustuje w gitarze niż w kotach, 

to bycie zwierzolubem nie jest mu obce 

(mieszka w końcu w totalnie zazwierzęconym domu z fiśniętymi starymi). 

Od dziecka przeszedł w tym ostry trening.

Zaczynał jako nietoperek. :)

I zamiłowanie do tych, co fruwają, zostało.

Tu ciekawostka. Mieliśmy w 97 roku dwa psy i papużkę falistą.
Cudowną, oswojoną, niebojącą się nikogo i niczego.
Na zdjęciu w kolejce do michy. :)

Ups, tego zdjęcia chyba nie powinnam zamieszczać...

Widać jednak, że to synek mamusi - te same upodobania. 

Tylko że On z nich wyrósł, a ja nie. :)

Miłości, radości i satysfakcji z rozwijania swojej pasji, którą jest muzyka.

Dziękuję, że jesteś i wcale się nie zmieniaj!
Jesteś super!
Fajnie jest mieć 25 lat.