U Basi w Dublinie

Dzień dobry, czy też tak macie - zwracam się do osób piszących blogi, że poniedziałek jest najlepszym dniem tygodnia na publikację posta? W tym dniu statystyki odwiedzin są zazwyczaj najwyższe, a wynika to pewnie z faktu, że wiele osób podczas weekendu robi sobie przerwę od komputera. Ja wiem o tym i dlatego poniedziałki przeznaczam zazwyczaj na posty, które są dla mnie ważne. W poprzedni np. pisałam o niezwykłej gościnności Agnieszki i Rafała, a dziś, pozostając w temacie Irlandii, chcę opowiedzieć o kolejnej przemiłej osobie, z którą miałam okazję się tam zobaczyć. Tradycyjnie zabieram Was ze sobą. :)

Czy już gotowe damy? Panowie też? Ruszamy!

Rysiu grzecznie siedzi już w bagażniku, zwarty i gotowy. Ten pies nie ma żadnych problemów z jazdą. Lubi to, kładzie się ślicznie i śpi z przerwami na dokarmianie go przez Agę kabanosami lub kanapką – takie wyjątkowe względy w drodze. 

Jest czwartek, 13 czerwca 2013. Dziś nasi przemili gospodarze mają do załatwienia pewną krótką sprawę w Dublinie i zaproponowali nam, abyśmy im towarzyszyli. Dużo czasu na zwiedzanie mieć nie będziemy, jednak zawsze możemy zaliczyć co najmniej jedno ciekawe miejsce, ogólnie popatrzeć na miasto z samochodu, ale przede wszystkim i, co najważniejsze, odwiedzić kolejną koleżankę – blogerkę kulinarną, która w stolicy Irlandii mieszka. 

Koleżanką tą jest autorka bloga Smaki mojej kuchni,  z którą od kiedy prowadzę swoje zapiski, łączy mnie nić sympatii, mimo że nigdy się nie widziałyśmy. Oprócz nici sympatii łączy nas też zwierzolubność, więc kiedy Basieńka dowiedziała się, że wybieram się do Irlandii, zaraz do mnie napisała z przemiłym zaproszeniem. Nie liczyłam na to, że się uda, a jednak! Życie jest wspaniałe, zaskakujące i pełne niespodzianek.

Po ponad 3 godzinach jazdy jesteśmy w Dublinie. Mało mogę o tym mieście napisać, oprócz tego, że zdaje się ono mieć londyńską atmosferę. Puby, piętrowe autobusy, pomniki, no i wszyscy mówią po angielsku! :)

Po zwiedzeniu pewnego absolutnie niezwykłego miejsca (napiszę o nim później), już jesteśmy u Basi w domu, w spokojnej i miłej dzielnicy miasta. 

Basia wita nas bardzo wylewnie, rzucamy się sobie na szyję, ściskamy się, śmiejemy. Jest bardzo miło. Wszystkie moje lęki przedspotkaniowe mijają jak ręką odjął. Do dziś nie wiem, jak ta dziewczyna od razu mnie rozpoznała, ale faktem jest, że od razu wiedziała, że ja to ja! 

Rysio ląduje grzecznie pod stołem, a my zostajemy ugoszczeni po polsku: gościnnie i obficie! Basia ugotowała nam kapuśniaczek (pyszny jak u mamy), upiekła cudne popękane bułeczki (przepis na nie wraz z opisem naszego spotkania jest u niej na blogu), paluchy z czosnkiem, oraz zrobiła coś, co Anki Wrocławianki (czyli Gosie) lubią najbardziej: dwa rodzaje rolad biszkoptowych z kremami i owocami, jasną i ciemną, co jedną, to lepszą (z przejęcia nie zrobiłam im zdjęcia). 

Siedzimy, wcinamy poczęstunek ze smakiem, pijemy kawę, ale przede wszystkim rozmawiamy. O dzieciach, o szkole, o życiu za granicą, o życiu w Polsce, o naszej wycieczce, o tęsknotach, zwierzętach.  Basia ma trzy córki, każda z nich ma swoją specjalność, swój talent, ale najbardziej dane nam było podziwiać kunszt Anity, średniej córy, która chodzi do szkoły średniej, interesuje się mangą i anime i potrafi TAK rysować!  

To tylko kilka z jej szkiców. Jesteśmy wszyscy oczarowani!

Basia ma ukochaną królicę Lunkę, która jest oczkiem w głowie całej rodziny. Osobiście nie widziałam jeszcze tak pięknego króliczka! Nie sądziłam też, że te zwierzęta są tak inteligentne i towarzyskie! 

Niestety czas płynie nieubłaganie, więc po zrobieniu pamiątkowych zdjęć czas wyruszyć w drogę powrotną.

Ciekawą drogę.

Chmurka, którą sfotografowałam w drodze z Warszawy i którą pokazywałam TU, przywędrowała za nami do IRE! Może płynie tak sobie przez cały świat… Dajcie znać, jeśli ją gdzieś spotkacie…

Chmurka irlandzka. 

Chmurka polska. 

Basiu, dziękuję Ci z całego serca za to spotkanie, za zaproszenie i gościnność. Miło nam było Cię poznać i zobaczyć na żywo, teraz jesteś mi jeszcze bliższa. 

Przy okazji mam pytanie. Czy ktoś ma jakieś wiadomości o kastracji samiczek królika? Ten zabieg, jak czytam w internecie, zaskakująco często ratuje im życie, bo aż 80% z nich po upływie 2 lat choruje poważnie na choroby narządów rodnych. Kastracja zrobiona w odpowiednim momencie potrafi przedłużyć im je do 8 lat. Jest o co walczyć. Wiecie coś o tym?

Wszystkim moim czytaczom życzę cudnego letniego dnia i zapraszam na jutro na niezwykłą irlandzką plażę!