Na dobry dzień!

W przyszłym tygodniu będę już na urlopie. 

Jaka szkoda, że znowu tylko tygodniowym, ale nie będę przecież narzekać!

Irlandia - cel naszej podróży, to w moim wyobrażeniu przede wszystkim przyroda, 

coś, co kocham najbardziej. 

Do takiego wyjazdu trzeba się przygotować kondycyjnie, żeby nie dać plamy 

przed Casablancą i jej rodziną. 

Od dwóch tygodni (dopiero) wraz z MójCiOnem zaczynamy dzień od spaceru (ja) i biegania (on).

Tradycyjnie, wciąż udowadniając, że post można zrobić z niczego, zabieram Was ze sobą.  

Zaczynamy szybkim marszem i rozgrzewką na szlabanie. 

Rozciągamy mięśnie nóg i już możemy zacząć bieg (MójCiOn) 

i energiczny marsz (ja - z przerwami na ciągłe cykanie zdjęć) przez most Bartoszowicki. 

Widoki kuszące, musicie mi to przyznać.

Po lewej stronie mostu...

I po prawej. Remont będzie. Jaz jest zamknięty, woda nie płynie.

Następuje stały punkt programu: powitanie z konikiem.

I z jego wiernym psim przyjacielem.

Powitanie w wykonaniu psiaków wygląda zawsze tak samo. To demonstracja siły. 

Napyskują sobie, ile wlezie, ale kiedy widzą się poza ogrodzeniem, 

wcale nie zwracają na siebie uwagi. :)

Co poniektórzy nadal biegną, w czasie gdy co poniektórzy robią zdjęcia...

Czyż może istnieć bardziej malownicza... biegacka trasa?

Rufi dzielnie trzyma się pana,

a na panią patrzy ze zdumieniem!

To ona też tak umie? 

To chyba oszustwo!

(ma rację - to udawany bieg na potrzeby zdjęcia, he he)

Czasem biegaczy jest więcej.

Na przykład w poprzednią środę momentami był tłumek.

W stronę domu Rufi jest na przedzie. W przeciwną wlecze się z tyłu.

Dzielny piesek trenuje przy okazji mięśnie szczęki.

W słońcu wszystko wygląda jeszcze piękniej...

Choć Rufi zawsze tak samo uroczo i fotogenicznie. :)

Zupełnie jak most, który można uwieczniać na fotografiach o każdej porze roku

i zawsze zachwyca.

Konik. Już wracamy.

Psi kolega.

Pogawędka. 

Widok z prawej.

I z lewej.

Rozciąganie na szlabanie. 

Kilka ćwiczeń na parkowej siłowni i dzień rozpoczęty koncertowo. 

Polecam!

Od Ninki, jej interpretacja chmurek z wtorkowego posta.

"Jak napisałam w komentarzu, wysyłam Ci zdjęcie. 
Songo i Fruzia. 
Songo często tak sobie leży w pobliżu otwartej klatki, a Fruzia podchodzi do 
niego, czasem nawet przechodzi po nim. :) A kiedy robi się zbyt nachalna, 
dostaje łapką - leciutko i bez pazurków!"
Ninka.

Widzę tę scenę. Fajna! Dziękuję. :)

A te chmurki są od Tempo Giusto :-)
Powstało coś zupełnie innego.
Wiedźmy!
Zdaje się, że one jedzą lody!
Świetne!