Zeszłego lata w zaroślach... Historia Tofika.

Dziś miał nastąpić kolejny dzień próby, kolejny sprawdzian dla budyniowego świata. W dzisiejszym poście miałam prosić Was o pomoc w znalezieniu domu dla Tofika. Jakoś tak się dzieje podczas blogowania, że z osobami komentującymi rodzi się więź, jakaś namiastka przyjaźni, która sprawia, że ich sprawy stają się ważne również dla mnie. 

Ninka, moja (i nie tylko) bezblogowa, miła komentatorka wspominała coś od czasu do czasu o bezdomnym kotku, którym się zaopiekowała wraz z córką i znajomą. Historia Tofika utkwiła mi w pamięci. Wiedziałam, że nie ma stałego domu, ale kiedy usłyszałam od Ninki, że on wylądował w schronisku, postanowiłam zaangażować Was do wielkiej akcji pomocy dla tego biednego kotka. Nie zdążyłam! To wspaniale! Dlaczego? Wszystko jest w tej historii opisanej przez Ninę. Publikuję jej pełną wersję, a dla leniwych zrobiłam skrót pogrubionymi literami. Miłego czytania ;-) 

Tofik

Zeszłego lata w zaroślach za jednym z budynków na naszym osiedlu zauważyłam trójkę podrośniętych kociąt - szare, rude i czarne. 

Wyglądały na dwu-trzymiesięczne. Pokazałam je mężowi i dzieciom, a przy okazji opowiedziałyśmy o nich z Dorotą, moją córką, naszej znajomej, która dokarmia okoliczne koty, leczy je, wyłapuje do sterylizacji, jednym słowem - opiekuje się nimi, współpracując ze schroniskiem. Pogadałyśmy sobie o niekontrolowanym rozmnażaniu się kotów, pani Jola westchnęła i powiedziała, że gdy tylko uda się wypożyczyć specjalną "kotołapkę", trzeba będzie je stamtąd zabrać. Czarnego, Rudego i Szarego (tak je tymczasowo nazwałyśmy) widziałam jeszcze kilka razy. Matki - nigdy, najwidoczniej przychodziła je tylko nakarmić. Gdy maluchami za bardzo zaczęły się interesować bawiące się na podwórku dzieciaki, kocie rodzeństwo zniknęło. Powróciło jesienią w okolice śmietnika – tam łatwiej zdobywać jedzenie. 

Kiedy zrobiło się chłodniej, zaczęłyśmy z Dorotą regularnie, na zmianę, dokarmiać koty. W listopadzie Dorota zauważyła, że Czarny kuleje. 

Wspólnie z panią Jolą ustaliły, że trzeba go złapać i zawieźć do Kortowa (to nasze miasteczko akademickie) do kliniki weterynaryjnej, która leczy schroniskowe koty. Dorota zastawiła pułapkę na kotka – nic skomplikowanego, wystarczył otwarty transporterek i trochę pokrojonej parówki. Dla potrzeb ewidencji lecznicy kotek dostał imię (od postaci ze skeczu kabaretu "Ani mru-mru") i Dorota pojechała z kotkiem do Kortowa, gdy tymczasem pani Jola usiłowała się skontaktować ze schroniskiem, żeby uzyskać zlecenie na leczenie Tofika, co jednak się nie udało (niełatwo się tam dodzwonić). Ostatecznie miał go zbadać weterynarz schroniskowy. Do tego czasu należało Tofika gdzieś umieścić - pani Jola użyczyła nam piwnicy przystosowanej do pomieszkiwania przez koty w trakcie ich leczenia lub sterylizacji. Podczas wizyty w schronisku weterynarz zalecił prześwietlenie łapki w klinice, dokąd miała zawieźć Tofika Dorota, gdyż schronisko miało trudności transportowe. 

Kociak znów znalazł się w piwnicy, a prześwietlenie wykonane następnego dnia wykazało, że łapka jest złamana. Trzeba było ją zespolić przy pomocy tzw. gwoździa. Operacja okazała się możliwa dopiero za kilka dni, pozostało więc przechować kotka w tymczasowej piwnicy - w domu nie miałabym możliwości odizolowania Tofika od Songa. 

Tofik nie miał apetytu, więc Dorota zaczęła mu kupować różne przysmaki. W ciągu tych kilku dni nie obyło się bez przygód - raz udało mu się uciec, ale pani Jola go znalazła i złapała, bo nie wyszedł na zewnątrz (prawdopodobnie ktoś otworzył piwnicę, ale to cała osobna historia). Po operacji Dorocie udało się załatwić Tofikowi lokum u bardzo dobrych znajomych w sąsiednim budynku, w aktualnie nieużywanym pokoju po studentce, gdzie mogła bywać często, opiekować się nim i zabierać na wizyty kontrolne do kliniki. Tymczasem weterynarz ze względu na kłopoty z brzuszkiem zalecił podawanie Tofikowi karmy dla kotów wrażliwych. Łapka goiła się dobrze i "gwóźdź" został wyjęty wcześniej, niż przewidywano. Dorota uznała, że kot będzie zdrowieć lepiej pod jej opieką niż w schronisku, więc Tofik dalej rezydował w niezamieszkanym pokoju. Intensywne poszukiwanie domu, niestety nieskuteczne, zaczęło się, gdy okazało się, że pokój ma być wynajęty. Zgłosiły się dwie osoby, jednak zrezygnowały. Każdy chce mieć bezproblemowego kociaka, a nie kulejącego biedaka z wrażliwym brzuszkiem. A życie na wolności nie wchodzi w grę. Nie miałyśmy innego wyjścia, jak umieścić Tofika w schronisku. Bardzo nas to zmartwiło…

Kiedy mój post proszalny był już gotowy, dostałam od Ninki następujący list:

Ostatnio albo nie mogłyśmy z Dorotką dodzwonić się do schroniska, albo osoba, która odbierała telefon, nie potrafiła udzielić nam informacji. Jednak dziś postanowiłyśmy próbować do skutku, aby napisać Ci dokładnie, jaki jest stan zdrowia i sytuacja Tofika. O dziwo, telefon odebrano od razu i na dodatek usłyszałyśmy, że Tofik został adoptowany! Powiedziano nam również, że dom, do którego trafił, jest znany pracownikom schroniska i że to dobry dom. Ogromnie się ucieszyłyśmy; mnie kamień spadł z serca. Tofik przebywał w schronisku krótko i teraz może w końcu będzie miał dobre życie.

Dziękuję Ci bardzo, że chciałaś nam pomóc. Jeśli chcesz, możesz oczywiście opisać tę sytuację i wykorzystać zdjęcia, choć pewnie masz wiele innych tematów na posty.

Jestem trochę mało spontaniczna w tej mojej pisaninie - gdybyś była obok, chętnie bym Cię uściskała. :) Jednak odległość pozwala mi tylko na wirtualne uściski - przytulam Cię więc wirtualnie, ale bardzo mocno i z całego serca.

Bardzo się cieszę na te dobre wieści! Oby takich jak najwięcej. 

W tym tygodniu postaram się też przekazać Wam wieści o Sercowej Panience Wisience i o czekoladowej Goplance Wrocławiance. Zapowiada się koci tydzień, choć może urody majowego świata też ciut przemycę...

Dobrego poniedziałku.